หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5201

เขาหยิบตราประทับขึ้นมา มือสั่นเทา “นี่คือตราประจำตระกูลหูหม่า” เขาพูดตะกุกตะกัก “ตำนานบอกว่ามีเพียงหัวตระกูลเท่านั้นที่จะได้ครอบครอง มันอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”

เฉินผิงคลี่หนังสัตว์ออก อักษรโบราณสะกดสายตาเขา แต่การศึกษาภาษาที่ตายไปแล้วทำให้เขาพอจะรับรู้ใจความสำคัญได้

มันบอกเล่าถึงสุสานมาร ครั้งหนึ่งเคยเป็นสนามรบที่มนุษย์และมารสังหารกัน พื้นดินชุ่มไปด้วยความตายจนต่อมาปรมาจารย์เครื่องได้ขังความน่าสะพรึงกลัวของสงครามไว้เบื้องล่าง และตั้งชื่อให้กับที่แห่งนี้ คัมภีร์บอกว่าปรมาจารย์ผู้นั้นคือบรรพบุรุษของตระกูลหูหม่า

“งั้นบรรพบุรุษของคุณก็เป็นปรมาจารย์เครื่องรางมาตั้งแต่ยุคแรกๆ” เฉินผิงเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงดูสงสัย “คัมภีร์บอกว่าเขาทุ่มเททั้งชีวิตผนึกสุสานมาร ซ่อนมรดกบางส่วนไว้ภายใน เพื่อให้ลูกหลานได้เสริมแกร่งให้กับอาคมป้องกันและปกป้องเขาเก้าอสรพิษในสักวัน”

ทันใดนั้นเฉินผิงก็เข้าใจว่าทำไมหูหม่าซือถึงใช้เครื่องรางได้อย่างเชี่ยวชาญ มันเป็นพรสวรรค์ในสายเลือดของเขา

ดวงตาของเขาลุกโชน หูหม่าซือจ้องมองบันทึก “แปลว่าตระกูลเราไม่ใช่ไก่กา” เขากระซิบ “ถ้าตระกูลหูหม่ายิ่งใหญ่ขนาดนี้ แล้วเราถูกทำลายล้างได้ยังไง”

เฉินผิงอ่านต่อ ครึ่งหลังของบันทึกกลับเผยให้เห็นความจริงอันมืดมน

มันบอกว่าตราประทับอ่อนกำลังลงทุกพันปี และตระกูลหูหม่าต้องลงมาที่สุสานทุกครั้งที่มันสร้างอักขระชนิดใหม่ เมื่อสองพันแปดร้อยปีก่อน อาคมป้องกันพังทลายลง ตระกูลใช้พลังทั้งหมดควบคุมเหล่าอสูรร้าย แต่กลับถูกกลุ่มคนปริศนาโจมตีระหว่างที่พวกเขาอ่อนแอ

“ดูเหมือนว่าคนที่ต้องการทำลายผนึกจะอยู่เบื้องหลังการกวาดล้างตระกูล” เฉินผิงวางแผ่นหนังสัตว์อสูรไว้ข้างๆ “คนที่เป็นตัวการคงอยากให้เผ่ามารทำลายผนึก ไม่อย่างนั้นก็ต้องการมรดกที่บรรพบุรุษของคุณซ่อนไว้ที่นี่”

หูหม่าซือกำหมัดแน่นจนเล็บจิกผิว “ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใคร ข้าจะเปิดโปงให้ได้”

เขาสอดตราประทับและหนังสัตว์เข้าไปในเสื้อคลุม ราวกับเก็บความหวังทั้งหมดที่สายเลือดของเขายังเหลืออยู่

สายตาของเฉินผิงมองใจกลางอันมืดมิดของถ้ำ ตรงประตูหินแคบๆ มีสัญลักษณ์ที่คล้ายกับอันที่อยู่บนหีบสัมฤทธิ์