หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5202

“นี่คือมรดกทั้งหมดของบรรพบุรุษคุณ” เฉินผิงหลับตาลง ดื่มด่ำกับความรู้ “อักขระนี้คืออาคมแห่งมรดก ผู้ที่มีสายเลือดตระกูลหูหม่าจะเปิดมันได้ เอาเลย!”

หูหม่าซือรีบไปข้างหน้า และกดตราประทับลงบนเสาหิน

แสงปะทุออกมา อักขระนับพันลอยรอบตัวเขาราวกับหิ่งห้อย ก่อนจะละลายหายเข้าไปในตัว

จิตของเขาเบ่งบานด้วยความรู้ ตั้งแต่การสร้างเครื่องรางกระดาษธรรมดา ไปจนถึงวงแหวนอาคมมหึมาที่แผ่ขยายไปทั่วทุกดินแดน

พลังวิญญาณของเขาบริสุทธิ์ขึ้น เส้นลมปราณที่ถูกปิดกั้นเปิดออก และพลังบำเพ็ญเพียรของเขาเริ่มยกระดับอย่างมั่นคงและไม่อาจหยุดยั้ง

“นี่มันของจริง ทั้งหมดเลย!”

เขารู้สึกท่วมท้นจนบรรยายไม่ถูก

เฉินผิงเฝ้ามองอย่างเงียบงัน ซึมซับทุกเศษเสี้ยวแห่งความรู้ที่เล็ดลอดออกมาจากเสาหินเรืองแสง

แม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองมรดกที่แท้จริง แต่เศษเสี้ยวเหล่านั้นก็ทำให้เขาเข้าใจได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น และผลักดันเขาไปสู่ระดับบำเพ็ญเพียรที่สูงขึ้น

ในที่สุดแสงสว่างก็ริบหรี่ลง หูหม่าซือลืมตาขึ้น แสงสว่างวาบภายในตัว เขาขึ้นมาถึงขั้นเซียนโลกาแล้ว

“เพิ่มระดับได้แล้ว!” เขากำหมัด ดื่มด่ำกับพลังมหาศาล “ถ้าไม่ใช่เพราะคำเตือนของเจ้า เฉินผิง ข้าคงพลาดโอกาสนี้ไปตลอดกาล”

พวกเขาไม่ยอมเวลา เดินผ่านแผ่นจารึกไปตามทางแคบๆ ที่ลึกเข้าไปในภูเขา ยิ่งไปไกลเท่าไหร่ กำแพงก็ยิ่งหนาขึ้น และรัศมีมารก็ยิ่งรุนแรง แต่อักขระบรรพบุรุษบนแผ่นหินและจี้ที่เอวของหูหม่าซือช่วยต้านรัศมีมารเอาไว้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา อุโมงค์ก็เปิดออกสู่ทะเลสาบหินหลอมเหลว ศิลาร้อนพลุ่งพล่านและส่งเสียงฟู่ แผดเผาหินรอบข้างจนละลาย ไม่มีสะพานข้ามทะเลสาบ มีเพียงโซ่เหล็กหนาๆ สองสามเส้นทอดยาวไปอีกฟาก แต่ละข้อของโซ่ขึ้นสนิมจนคล้ายจะขาดได้ทุกเมื่อ

“เราจะข้ามไปได้ยังไง” หูหม่าซือจ้องมองหินหลอมเหลว “โซ่พวกนั้นคงรับน้ำหนักเด็กไม่ได้ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับเราสองคน”

พวกเขาเหาะในนี้ไม่ได้ พลังกดดันในอากาศรุนแรง พลาดแค่ก้าวเดียวก็ถึงตาย

สายตาของเฉินผิงกวาดมองไปตามผนังถ้ำ มีแท่งหินโผล่ขึ้นมาจากหน้าผาเป็นระยะ แต่ละแท่งสลักด้วยอักขระ “เราจะข้ามตรงนั้น” เขาพูด “อักขระจะช่วยดับความร้อน ก้าวตามผม อย่ามองลงไปข้างล่าง”