หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5207

เมื่อกลับมาถึงวังมารทมิฬ เฉินผิงและหูหม่าซือก็เดินผ่านห้องโถงใหญ่ที่หยูเยว่ยืนรออยู่ ความประหลาดใจปรากฎบนใบหน้าของเธอก่อนที่จะกลับมาสงบนิ่งดังเดิม

“พวกเจ้าทำได้ตามที่ข้าหวังไว้ กลับมาพร้อมของวิเศษโดยไม่เป็นอันตราย” หยูเยว่กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “บอกข้าสิ สุภาพบุรุษผู้กล้า ความกล้าหาญของเจ้าสมควรได้รับอะไรตอบแทน?”

เฉินผิงโยนแก่นมารเรืองแสงออกไป “เรื่องของตอบแทนช่างเถอะ เราแค่ต้องการให้คุณรักษาสัญญา คุณจะช่วยสืบหาความจริงเบื้องหลังของการกวาดล้างตระกูลหูหม่า”

ความโลภผุดในดวงตาของหยูเยว่ขณะที่เธอคว้าแก่นมารไว้ แล้วมันหายไป “แน่นอน” เธอตอบ “ข้าจะทำตามที่ตกลงไว้ แต่คำตอบต้องใช้เวลา พวกเจ้าพักอยู่ที่วังไปก่อนจนกว่าจะถึงเวลานั้น”

เฉินผิงสบตากับหูหม่าซือ ชายทั้งสองพยักหน้า พวกเขารู้ว่าความอดทนต้องมาก่อน

วันเวลาผ่านไปอย่างสงบ เฉินผิงหมกมุ่นอยู่กับการบำเพ็ญเพียร รักษาบาดแผลและศึกษาสิ่งที่ได้จากสุสานมาร มรดกของบรรพบุรุษตระกูลหูหม่ามีคุณค่ายิ่ง ความเข้าใจในศาสตร์แห่งเครื่องรางของเขาลึกล้ำยิ่งขึ้น และพลังบำเพ็ญเพียรของเขาทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุด

ส่วนหูหม่าซือ เขาขุดคุ้ยบันทึกโบราณของตระกูลหูหม่าและตราประทับหัวหน้าตระกูล ไล่ดูทุกอย่างที่เกี่ยวกับการจบสิ้นของตระกูล

ทั้งสองพักอยู่ที่วังมารทมิฬ รอให้หยูเยว่เรียก โดยไม่ทันรู้ว่าพายุมืดมิดกำลังใกล้เข้ามา

ความสงบสุขของวังมารทมิฬดูไม่สมจริง หยูเยว่เหมือนจะรักษาสัญญา เธอไม่เรียกร้องอะไรและยังส่งยารักษากับทรัพยากรบำเพ็ญเพียรให้ทุกวัน ทว่าความใจดีที่มากเกินไปของเธอกลับทำให้เฉินผิงรู้สึกระแวงมากกว่าสบายใจ

บาดแผลของเขาหายเป็นปลิดทิ้งในไม่ช้าด้วยพลังของจิตตวิสุทธิ เขาใช้อาการบาดเจ็บเป็นโอกาส กลั่นกรองพลังวิญญาณให้บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ตอนนี้อีกก้าวเดียวก็จะถึงขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ด