หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5206

เสียงโลหะกระทบดังกึกก้อง กระบี่ของเฉินผิงสร้างรอยแดงก่ำบนแขนของแม่ทัพมาร เลือดสีดำพุ่งขึ้นฟ้า "บังอาจนัก!" เจ้าปีศาจคำราม

มันฟันขวานกลับไปและฟันใส่เฉินผิง เคลื่อนที่เร็วกว่าเดิมหลายเท่า

เฉินผิงหลบได้ แต่คมขวานก็โดนไหล่ของเขาจนได้ ประกายสีทองของร่างเกราะทองคำแตกกระจาย เกิดรอยแผลลึกถึงกระดูกที่มีหมอกสีดำจับ

"เฉินผิง!" หูหม่าซือร้องเสียงหลง พุ่งทะยานไปข้างหน้าในขณะที่รัศมีของมันอัดแน่นในกล้ามเนื้อทุกมัด เฉินผิง ลงมือได้แล้ว ปิดผนึกเจ้าปีศาจซะและจัดการเรื่องนี้ให้จบ เขากัดฟันและใช้วิชาจิตตวิสุทธิ ดึงพลังความมืดเข้าสู่ตัวเขา

เขาเข้าใจว่าทุกวินาทีสำคัญยิ่ง การต่อสู้ต้องจบลงก่อนที่บาดแผลจะจบชีวิตเขา สายตากวาดมองร่างยักษ์ และในที่สุดก็เห็นเกล็ดสีขาวเกล็ดเดียวเปล่งประกายอยู่บนอกของมัน “นั่นแหละจุดอ่อน!”

แทนที่จะหลบ เฉินผิงกลับพุ่งเข้าใส่ขวานที่ร่วงลงมา อัดพลังวิญญาณทุกเสี้ยวลงในกระบี่พิฆาตมังกร แสงสีทองพุ่งออกมาจากคมกระบี่ดุจดวงตะวัน “เจ้าแมลงโง่เขลา!" แม่ทัพมารคำราม ขวานฟาดฟันใส่กะโหลกของเฉินผิง

ในวินาทีสุดท้าย เฉินผิงบิดตัวไปด้านข้าง และกระบี่ของเขาเลื้อยราวกับงูพิษ ฉกเข้าใส่เกล็ดสีขาวนั้น

เสียงกรีดร้องราวกับเสียงโลหะฉีกขาดดังออกมาจากร่างมาร ร่างมหึมาของมันสั่นสะท้าน โลหิตสีดำพุ่งกระจายไปทั่วพื้นหิน

"เอาเลย!" เฉินผิงตะโกน เขาโยนแก่นของปีศาจหมึกให้หูหม่าซือ "ใช้แก่นอสูรกระตุ้นผนึก!"

หูหม่าซือรับแก่นแล้วใส่เข้าไปในโพรงของแท่นบูชา ตบเครื่องรางลงบนอักขระเรืองแสง

“เอายังไงต่อ” หูหม่าซือถามพลางเหลือบมองแก่นมารที่กระพริบบนแท่นบูชา “เราจะเอากลับไป หรือจะปล่อยไว้ตรงนั้น?”

"เอากลับไปสิ ของมันแน่อยู่แล้ว" เฉินผิงสวนกลับ เสียงกังวานไปทั่วถ้ำ เขาเดินขึ้นไปบนแท่นบูชา ดึงแก่นมารออกมา แล้วเก็บหินที่กำลังระอุใส่ลงกระเป๋า "รัศมีมารชั่วร้าย แต่ก็ใช้รับมือกับหยูเยว่ได้ และเราไม่ได้ถ่อลงมาถึงที่นี่เพื่อกลับไปมือเปล่า" เขาเก็บแก่นมารไว้ ปัดฝุ่นออกจากดาบสีดำที่วางอยู่ข้างๆ "ไม่รู้ว่าเป็นดาบต้องสาปหรือเปล่า แต่ดาบเล่มนี้ฟาดฟันแรงราวกับฟ้าผ่า ต้องเก็บไว้ก่อนที่คนอื่นจะมาเอาไป"

หูหม่าซือเดินตามเขา ขมวดคิ้วให้กับรอยฟันบนไหล่ของเฉินผิง "แขนเจ้า-"

“เรื่องเล็กน้อย" เฉินผิงตอบพลางยิ้มกว้าง พลังเรืองรองอยู่ใต้ผิวหนัง ประสานเนื้อที่ฉีกขาดเข้าด้วยกัน "ถึงเวลาไปแล้ว เราอยู่ที่นี่นานพอแล้ว"

ระหว่างเดินทางย้อนกลับ พวกเขาก็ไม่พบอันตรายใดๆ อีก สามวันต่อมาก็ปีนขึ้นมาจากรอยแยก และยืนหยัดอีกครั้งท่ามกลางสายลมแรงบนเขาเก้าอสรพิษ