หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5205

พื้นใต้แท่นบูชาสั่นไหวกะทันหัน ลำแสงพวยพุ่งออกมาจากแก่นมารสีดำ และอักขระทุกตัวที่สลักไว้รอบแท่นก็หายไปราวกับน้ำค้างแข็งยามเช้า แรงกดดันมหาศาลหนักเท่าภูเขาพุ่งขึ้นมาจากเบื้องลึก สั่นสะเทือนไปทั่ววังใต้ดินราวกับมีบางอย่างที่มหึมากำลังตะเกียกตะกายหาแสงสว่าง

เฉินผิงตื่นตระหนก “แย่แล้ว! ผนึกกำลังพัง!” สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป “หยูเยว่คงรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว เธอส่งพวกเรามาตามหาแก่นมารเพื่อทำลายผนึกให้”

เสียงคำรามสนั่นหวั่นไหวดังมาจากใต้แท่นบูชา พื้นดินแตกออกเป็นรอยกว้างใหญ่ รัศมีมารสีดำพวยพุ่ง หลอมรวมเป็นร่างปีศาจสูงกว่าร้อยเมตร ขวานยักษ์อยู่ในกรงเล็บของมัน หน้าตาดุร้ายนั่นคือแม่ทัพมารโบราณที่พวกเขาหวังว่าจะไม่ตื่นขึ้น

“ฮ่าๆๆ! ในที่สุดข้าก็เป็นอิสระ!” เสียงของแม่ทัพมารดังกึกก้องราวกับพายุ ทำเอาแก้วหูของพวกเขาปวด “ข้ารอคอยมานานสองพันแปดร้อยปี ไม่นึกว่าจะมีพวกหน้าโง่กล้าทำลายผนึกของข้า!”

หูหม่าซือหน้าซีดอย่างกับผี ตราประทับหัวหน้าตระกูลในมือสั่นเทา “นะ...นี่น่ะเหรอแม่ทัพมารโบราณ รัศมีรุนแรงอะไรอย่างนี้”

เฉินผิงผลักหูหม่าซือไปข้างหลัง พลังวิญญาณทั้งหมดของเขาลุกโชน กระบี่พิฆาตมังกรสั่นไหวด้วยความกระหายและอัดแน่นด้วยปราณดาบ “มันเพิ่งออกมาจากผนึก พลังของมันยังไม่ฟื้นคืนเต็มที่ เรายังมีโอกาส”

แม่ทัพมารเย้ยหยัน ดวงตาจ้องมองเฉินผิงด้วยความดูถูก “ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ชั้นต่ำบังอาจมาทำอะไรที่นี่ ตายซะ!” เขาเหวี่ยงขวานยักษ์ขึ้น พลังสีดำวาดเป็นวงโค้งผ่านอากาศใต้ดิน ราวกับจะทำลายทุกสิ่งที่มันสัมผัส

เฉินผิงกระชากหูหม่าซือไปข้างๆ และกระโดดหลบ ขวานเฉียดไปเพียงไม่กี่นิ้ว

การโจมตีนั้นปะทุอย่างรุนแรง แผ่นหินแตกกระจายในขณะที่โถงถ้ำใต้ดินสะทือน

“จ้าวมาร มันหลุดออกมาแล้ว!” เฉินผิงตะโกน “สิงร่างผมแล้วจัดการมันซะ! คุณเหนือกว่าอยู่แล้ว!”

เขาตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่จ้าวมารสีชาดกลับเงียบสนิท “อะไรกัน? แกล้งตายหรือไง?” เฉินผิงสบถเบาๆ

“หูหม่าซือ หาทางเสริมพลังผนึกเดี๋ยวนี้!” เขาคำรามพลางวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกระบี่พิฆาตมังกร “ผมจะถ่วงเวลาให้” เขารู้ว่าทั้งสองไม่มีทางเอาชนะแม่ทัพมารได้ มีแต่ต้องฟื้นพลังให้ผนึกเท่านั้น