หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5209

เผ่าลมดำอาศัยอยู่บริเวณขอบเขาเก้าอสรพิษ ปกครองโดยผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าอสูรซึ่งอยู่ที่ขั้นเซียนโลกาและเลี้ยงชีพด้วยการปล้นสะดมผู้บำเพ็ญเพียรพเนจร

เฉินผิงขมวดคิ้วขณะมองหมอกหนา “หมอกนั่นมีรัศมีอสูรเต็มไปหมด มันอาจจะซ่อนวงแหวนลวงตาไว้” หูหม่าซือพยักหน้า “เผ่าอสูรชอบเล่นตุกติกแบบนี้อยู่แล้ว”

นับตั้งแต่ที่ได้มรดกของบรรพบุรุษ หูหม่าซือก็สัมผัสได้ถึงรัศมีอสูรชัดเจนราวกับสัมผัสความร้อนจากเตาหลอม เขากำมีดสั้นที่เข็มขัด “เราเดินอ้อมป่าดีไหม?”

“ถ้าเดินอ้อมอาจโดนสงสัย” เฉินผิงส่ายหัว

เขายื่นยาฟื้นพลังให้หูหม่าซือสองเม็ด “กินสิ มันช่วยต้านภาพลวงตาได้ เราจะแสร้งเป็นคนพเนจรธรรมดา เก็บข้อมูลของเผ่าลมดำให้มากที่สุดแล้วค่อยไปต่อ”

เฉินผิงและหูหม่าซืออมยาคนละเม็ดก่อนจะก้าวเข้าสู่ป่าม่านหมอก หมอกสีเงินเย็นยะเยือกเกาะติดพวกเขาราวชายผ้า บดบังสายตาจนเห็นเพียงช่วงแขน เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับมีสายตาที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วนจ้องมอง หูหม่าซือกำตราประทับหัวหน้าตระกูลไว้แน่น แสงสีขาวผลักหมอกให้ถอยกลับไปจนเขาสงบลง

“รัศมีอสูรของที่นี่ปั่นป่วนมาก มีผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าอสูรมากกว่าหนึ่งคน ดูเหมือนเผ่าลมดำจะมีสัตว์อสูรอยู่ไม่น้อย” หูหม่าซือพึมพำ เฉินผิงพยายามแผ่ปราณสัมผัส แต่หมอกผลักมันกลับมา เขาสัมผัสได้ในระยะสามสิบหลาเท่านั้น “ระวังตัวด้วย ภาพลวงตาพวกนี้รบกวนประสาทสัมผัส จงเชื่อเฉพาะสิ่งที่มือสัมผัสได้”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงทางแยก มีจารึกวางอยู่ตรงทางแยก มีอักษร "เผ่าลมดำ" สลักไว้อย่างหยาบๆ และดิบเถื่อน “ทางนี้” เฉินผิงกล่าวพลางชี้ไปทางซ้ายซึ่งรัศมีอสูรทวีความเข้มข้น