หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5210

เสียงโลหะกังวานราวกับระฆัง เกราะทองคำสั่นไหวแต่ยังมั่นคง เสียงของเฉินผิงดังก้องท่ามกลางเสียงปะทะ “ฝีมือแค่นี้ยังกล้าดักปล้นชาวบ้าน”

เฉินผิงพ่นลมหายใจ กระบี่พิฆาตมังกรพุ่งทะยานไปข้างหน้าเป็นลำแสง แทงทะลุไหล่ของอสูรหมาป่า ชายคนนั้นคำรามพร้อมเซถอยหลัง เลือดไหลอาบนิ้ว จ้องมองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว “จะ...เจ้าเป็นใคร”

“ก็แค่ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจร” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็น “ถ้ายังรักชีวิตก็ถอยไป”

หัวหน้าโจรเหลือบมองสมุนที่บาดเจ็บ จากนั้นก็มองกระบี่ในมือของเฉินผิงที่กำลังส่งเสียง เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองฝีมือด้อยกว่า เขาจึงพาคนหนีไป

หูหม่าซือมองพวกเขาพลางผิวปากเบาๆ “ยอมแพ้เร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก”

เฉินผิงกลับกระบี่เข้าฝัก “พวกมันเป็นแค่ทหารลาดตระเวน ของจริงอยู่ในป้อมลมดำ พวกเราต้องระวังให้มาก”

พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่าม่านหมอก หลังจากผ่านไปราวสิบห้านาที หมอกก็เริ่มจางลง และป้อมปราการก็ปรากฏเบื้องหน้า กำแพงหินสีดำขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านสูงเหนือหัว ประดับด้วยธงสีดำพร้อมหัวอสูรหมาป่าคำราม

อสูรหมีสองตัว แต่ละตัวสูงเท่าตึกสามชั้นยืนอยู่หน้าประตู ค้อนเหล็กวางพาดอยู่บนบ่า ดวงตาสีเหลืองจับจ้องผู้คนที่เดินผ่านไปมา

หูหม่าซือพึมพำ “นี่สินะป้อมลมดำ” เฉินผิงมองยามเฝ้าประตู “อสูรหมีแต่ละตัวน่าจะอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับสอง”

“เราจะเข้าไปได้ยังไง” หูหม่าซือถาม

“เดินเข้าไป” เฉินผิงตอบ “แค่บอกว่าเราอยากเข้าร่วม แล้วก็ฟังพวกมัน”