หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5216

เสียงโลหะกระทบดังกังวานกึกก้องเมื่อกรงเล็บปะทะโล่ ระลอกคลื่นซ้อนกันเป็นชั้นๆ ส่องประกายไปทั่วกำแพง แรงกระแทกแล่นผ่านแขนของหูหม่าซือ ลงไปถึงท้องของเขาและบีบให้เขาถอยหลังไปครึ่งก้าว ผู้โจมตีหัวเราะอย่างเย็นชาและเหยียดหยาม “หิ่งห้อยกล้าสู้แสงดวงจันทร์งั้นหรือ?” เขากดกรงเล็บ เพิ่มแรงเป็นสามเท่า รอยแตกร้าวปรากฎบนโล่ที่เคยไร้รอยขีดข่วน

ก่อนที่รอยร้าวจะแตกออก ปราณดาบสีทองก็ลอยลงมาจากเบื้องบน ราวกับดวงดาวที่ร่วงลงมาจากสรวงสวรรค์ ชายในชุดคลุมดำสะดุ้งถอยหลัง ละทิ้งการโจมตีเพื่อหลบแสงที่สาดส่องลงมา เฉินผิงพุ่งตามปราณดาบไป กระบี่พิฆาตมังกรแทงและตวัดไม่หยุด บีบให้ศัตรูอีกสองคนเข้าสู่การต่อสู้ “ผ่านข้าไปให้ได้ก่อน!” คนหัวหน้าคำราม แส้สีดำปรากฏในมือของเขา แส้บิดเบี้ยวราวกับงูมีชีวิต หนามของมันเปล่งแสงสีเขียวน่าขนลุกและเต็มไปด้วยพิษ แส้ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเฉินผิงด้วยเสียงฉีกอากาศ

เฉินผิงไม่ยอมรับแส้ตรงๆ เขาหลบไปด้านข้างด้วยฝีเท้าเบาหวิว ดูเหมือนเงาสะท้อนท่ามกลางหมู่แมกไม้ เสื้อคลุมของเขาพลิ้วไหวไปตามกิ่งไม้ ขณะที่เขาลากร่างหูหม่าซือด้วยมือซ้าย และถือกระบี่พิฆาตมังกรไว้ในมือขวา ทุกๆ ก้าวเขาจะสะบัดข้อมือปลดปล่อยพลังสีทองออกมากดดันคนที่ใช้แส้ ที่ด้านหลังพวกเขา หัวหน้าศัตรูในชุดคลุมดำฟาดแส้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับอสรพิษพุ่งฉก แต่ละครั้งที่ฟาดสะเทือนไปถึงกระดูก

“เฉินผิง ทิ้งข้าแล้วหนีไป!” หูหม่าซือแกะมือของเฉินผิงออก เสียงเจือด้วยความรู้สึกผิด “ข้าเป็นตัวถ่วง เราทั้งคู่จะตายถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป!”

“เงียบซะแล้วหายใจเข้าลึกๆ” เฉินผิงตวาด ก้าวเดินอย่างมั่นคงผ่านพงไม้ที่กระจุกแน่นและปัดแส้อีกครั้ง “เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน เพราะงั้นเราจะไปด้วยกัน เอาเวลาไปตั้งสมาธิดีกว่าพูดอำลา”

ขณะที่พูดอยู่นั้น เงาดำสองเงาก็พุ่งทะยานผ่านยอดไม้ บีบให้เขาต้องระวัง ทางด้านซ้ายคือมีดกระดูกส่งกลิ่นเน่าเหม็นฟันผ่านการป้องกันของเฉินผิง ศัตรูทางด้านขวาท่องคาถาลึกลับ พื้นป่าแหวกออกเมื่อเถาวัลย์สีดำพุ่งเข้าหาข้อเท้าของเฉินผิงและหูหม่าซือราวกับโซ่ตรวน ด้านหน้าถูกขัดขวาง ถูกตามล่าจากข้างหลัง หัวใจของเขาเต้นระรัว

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย เขาปลดปล่อยพลังวิญญาณทั้งหมดออกมา กระบี่พิฆาตมังกรดังกังวานและทรงพลัง คลื่นปราณดาบสีทองแผ่กระจาย ทำลายเถาวัลย์และมีดกระดูกให้แตกเป็นเสี่ยงๆ “ตอนนี้ล่ะ!” เขาตะโกน ใช้จังหวะนั้นเค้นพลังจากกล้ามเนื้อทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า และร่อนลงบนยอดต้นไม้โบราณต้นใหญ่ พยุงหูหม่าซือไว้แน่น โลกใต้เท้าของพวกเขาถูกกลืนหายไปในความมืด

ร่างทั้งสามในชุดคลุมดำร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าอย่างไร้เสียง พวกเขาร่อนลงบนกิ่งไม้รอบๆ เท้าของพวกเขาเหยียบกิ่งรอบๆ ต้นไม้โบราณที่เฉินผิงและหูหม่าซือซ่อนตัวอยู่