หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5215

รัศมีของหูหม่าซือพร่าเลือนราวกับเทียนถูกลมพัด ผิวของเขาซีดเหมือนกระดาษ เข่าทรุดลงอย่างหนักจนเซถอยหลังไปสามก้าว พลังวิญญาณทุกหยาดหยดไหลออกจากเส้นเลือด

เมื่อสัมผัสได้ถึงช่องโหว่ เฉินผิงก็ใช้ส้นเท้าหมุนตัว กระบี่พิฆาตมังกรพุ่งออกจากฝัก ราวกับดาวหางสีเงินพุ่งโค้งใต้แสงคบเพลิง แทงปลายกระบี่ไปยังอกของม่อเซียง

ม่อเซียงมัวแต่ห่วงผู้เฒ่า คมกระบี่แทงทะลุเนื้อและกระดูกก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว เลือดไหลนองจากปากของเขา ขณะที่แรงกระแทกเหวี่ยงเขาข้ามห้องไปไกล

“ไปเร็ว!” เฉินผิงตะโกน เสียงของเขาดังกึกก้องราวกับเสียงแส้ฟาด เขาคว้าแขนของหูหม่าซือ ดึงปรมาจารย์เครื่องรางผู้อ่อนล้าให้ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งไปยังทางเดินที่พาออกจากห้องลับ

เบื้องหลังพวกเขา ม่อเซียงและผู้อาวุโสพยายามลุก แต่บาดแผลทำให้ทั้งคู่ต้องนอนอยู่กับพื้น ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเหยื่อหายวับไปในความมืด

เฉินผิงและหูหม่าซือพุ่งทะยานจากป้อมปลมดำ มุ่งหน้าไปทางตะวันตก หัวใจเต้นแรงประสานกับทุกฝีเท้า ความหวังเดียวของพวกเขาคือไปให้ถึงหุบเหวรอบเขาเก้าอสรพิษ ก่อนที่พวกโจรจะรวมกำลังออกไล่ล่า

หลังจากวิ่งมาหลายสิบไมล์ พวกเขาก็พบถ้ำเล็กๆ ที่ถูกปกคลุมด้วยพุ่มไม้หนาม อากาศในถ้ำมีกลิ่นหินชื้นและตะไคร่น้ำ เป็นที่ซ่อนตัวที่เหมาะมาก พวกเขาทรุดลงกับพื้นหายใจหอบ แขนขาสั่นจากความเหนื่อยล้า

หูหม่าซือดูซีดเซียว เขาฝืนใช้เครื่องรางของบรรพบุรุษจนพลังเหือดแห้ง แค่ยกมือขึ้นยังรู้สึกหนักอึ้ง

“จดจ่อลมหายใจ” เฉินผิงพึมพำ พลางวางยาฟื้นพลังหนึ่งเม็ดลงบนฝ่ามือของหูหม่าซือ ขณะที่ชายชรานั่งสมาธิ เฉินผิงยืนประจำที่ปากถ้ำ ปราณสัมผัสแผ่ขยายไปทั่วป่าราวกับตาข่ายล่องหน

การต่อสู้ในคืนนี้เป็นบทเรียน พวกเขาประเมินศัตรูต่ำเกินไป ม่อเซียงน่าเกรงขาม แต่ผู้อาวุโสที่สวมผ้าคลุมกลับแผ่พลังที่ใกล้เคียงกับเซียนโลการะดับห้า พลังระดับนั้นเกินกว่าที่เฉินผิงคาดไว้มาก

“เฉินผิง ไอ้แก่นั่นไม่ธรรมดา” หูหม่าซือกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่เขาส่งพลังของยาผ่านเส้นลมปราณ “ถ้าข้าไม่ได้ปลุกเครื่องรางของบรรพบุรุษขึ้นมา และถ้าพลังของข้ายังไม่ฟื้นคืน ตอนนี้คงกลายเป็นศพไปแล้ว”