หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5214

ทางเข้าห้องลับตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าราวกับแผ่นหินกลางราตรีกาล หินสีดำประดับด้วยสีเงินจางๆ สลักอักขระทุกตารางนิ้ว ตัวอักษรเหล่านั้นกระพริบอย่างเงียบงัน แสงของอาคมป้องกันแผ่ออกมาจากใต้ประตูหิน

หูหม่าซือกระซิบ “อาคมยังทำงานอยู่ เราจะเปิดได้ยังไง”

“ผมจะลองดู” เฉินผิงพึมพำ เขาหยิบเครื่องรางสลายอาคมป้องกันออกจากเสื้อคลุม กดลงที่ประตู แล้วถอยออกมา อักขระเครื่องรางส่องประกาย สว่างไสวขึ้นทุกขณะ จนกระทั่งอาคมบนประตูหินหลุดออก ยอมจำนนต่อแสงราวกับถ่านที่กำลังจะมอดดับ

ทั้งสองค่อยๆ เปิดประตูหนักอึ้งเข้าไป ความเงียบสงัดแผ่ไปทั่วขณะที่ก้าวเข้าไปในห้องลับ

ข้างในห้อง ม่อเซียงโน้มตัวเข้าไปใกล้ผู้อาวุโสขณะที่พวกเขากำลังสนทนากัน เปลวเพลิงจากตะเกียงริบหรี่ทาบทับเงาลงบนใบหน้าของพวกเขา

“ท่านอาจารย์” ม่อเซียงพึมพำ “ท่านว่าวังมารทมิฬรู้หรือยังว่าเรามีส่วนกับการสังหารหมู่ตระกูลหูหม่าเมื่อหลายปีก่อน?”

"ไม่น่าจะรู้" ผู้อาวุโสตอบ น้ำเสียงแผ่วแต่มั่นใจ "พวกเราเคลื่อนไหวในเงามืด และคนของพวกเขาก็มีดาบเปื้อนเลือดในคืนนั้นด้วย พวกเขาจะไม่แฉตัวเอง"

ม่อเซียงถอนหายใจ "งั้นก็ดี ข้ากลัวว่าพวกเขาจะหาข้ออ้างบุกป้อมลมดำ"

"สงบใจไว้" อาจารย์ของเขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "วังมารทมิฬมีปัญหาของตัวเอง ยังไงก็เตรียมดาบของเราให้พร้อม"

"เข้าใจแล้ว ท่านอาจารย์" ม่อเซียงตอบ

เฉินผิงและหูหม่าซือซ่อนตัวอยู่หลังประตู ได้ยินทุกคำพูด ประกายไฟโกรธเกรี้ยวลุกโชนในดวงตาของเฉินผิง วังมารทมิฬกับป้อมลมดำร่วมมือกันสังหารหมู่ พวกมันสมควรตาย!

ทันใดนั้นตาของผู้อาวุโสก็ลืมขึ้น หรี่ตาลงขณะมองไปทางประตู "ใครอยู่ตรงนั้น?" เขาตะโกน

ในเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว เฉินผิงและหูหม่าซือจึงบุกเข้ามาในห้อง ไม่ซุ่มซ่อนอีกต่อไปและเปิดตัวอย่างผ่าเผย

พลังของผู้เฒ่าแข็งแกร่งยากหยั่งถึง หูหม่าซือได้แต่หลบภายใต้การโจมตีระรัว อันตรายใกล้เข้ามาทุกที

“หูหม่าซือ ระวัง!” เฉินผิงตะโกนเตือน แต่การโจมตีอย่างไม่ลดละของม่อเซียงก็ตรึงเขาไว้กับที่ ทุกลมหายใจเปรียบดั่งนับถอยหลังสู่ความพ่ายแพ้

ในวินาทีวิกฤต ปลายนิ้วของหูหม่าซือเซดสั่นไหวก่อนจะหยุดนิ่ง เครื่องรางอันเป็นมรดกของบรรพบุรุษฉายผุดขึ้นในหัว เขาคว้ายันต์หลายแผ่น เคลื่อนไหวอย่างว่องไวขณะที่วาดอักขระทรงพลัง

เขาชูยันต์ขึ้นสูงแล้วคำราม “พลังแห่งบรรพบุรุษ จงทำลายศัตรู!” ทันใดนั้นเขาก็โยนเครื่องรางออกไป แสงสว่างเจิดจ้าหลอมรวมเป็นมือทองคำขนาดมหึมากลางอากาศที่ลอยเข้าหาผู้อาวุโส

ดวงตาของผู้อาวุโสเบิกกว้าง เขาไม่นึกว่าหูหม่าซือจะสร้างเครื่องรางอันทรงพลังเช่นนี้ได้ ความตื่นตระหนกรบกวนความเยือกเย็น เขาปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมา สร้างโล่สีดำที่หล่นลงมาเบื้องหน้าราวกับกำแพงราตรี

แรงกระแทกดังดุจเสียงฟ้าร้อง เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวสะเทือนไปทั่วฟ้า เมื่อแสงสีทองปะทะพลังสีดำ ขณะที่โล่แตกสลายเป็นผงธุลี ฝ่ามือยักษ์ก็ตบผู้อาวุโสกระเด็น เลือดพุ่งกระจายเป็นวงกว้าง ก่อนที่ร่างของเขาจะร่วงหล่นลงสู่พื้น