หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5219

"เฉินผิง แล้วจ้าวมารที่ซ่อนอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้าล่ะ?" หูหม่าซือกระซิบ ดวงตาเหลือบมองความมืดระหว่างต้นไม้ "ทำไมถึงไม่ออกมาช่วยเลย?"

หูหม่าซือหรี่ตามองเฉินผิง ความอยากรู้อยากเห็นปรากฎชัด

ทำไมจ้าวมารสีชาดถึงไม่เคลื่อนไหวเลย? ถ้าเจ้าตายวิญญาณของเขาจะสาบสูญไปพร้อมกับเจ้าแต่เขากลับนิ่งเงียบ

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาส่งจิตเข้าไปข้างในและพูดอย่างลังเล "จ้าวมาร ได้ยินไหม?" มีเพียงความเงียบตอบกลับมา "เขาแกล้งตาย" เฉินผิงพึมพำ "เราพึ่งเขาไม่ได้แล้ว"

"แล้วกิเลนไฟของเจ้าล่ะ?" หูหม่าซือถามเสียงเครียด ความหวังค่อยๆ ผุดในน้ำเสียง เฉินผิงส่ายหัว “กิเลนไฟ ธนูศักดิ์สิทธิ์ ของพวกนั้นเป็นทางเลือกสุดท้าย ถ้าไม่จวนตัวจริงๆ ผมจะไม่ใช้”

เขาแตะแส้ที่ห้อยข้างเอว “ถ้าพวกหมาล่าเนื้อจากวังมารทมิฬยังตามล่าพวกเรา ผมจะลองทดสอบแส้ปราบมาร มันถูกสร้างขึ้นในอาณาจักรแดนสรวง แต่ไม่มีอะไรรับประกันว่ามันจะส่งผลกับผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารแห่งอาณาจักรแดนสรวง หากไม่รุนแรงพอ แส้ก็ไร้ความหมาย”

หูหม่าซือกำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “แล้วเราจะหนีตลอดไปเหรอ?”

“ไม่หรอก” ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้างด้วยความมุ่งมั่น “หนีไม่ได้ช่วยอะไร เราต้องลงมือก่อน ม่อเซียงกับพวกชุดดำนั่นพิสูจน์ให้เห็นว่าหลายฝ่ายร่วมมือกันกวาดล้างตระกูลคุณ เราจะตามล่าพวกมัน รวบรวมข้อมูล แล้วจัดการเรียงตัว”

เมื่อพลบค่ำ พวกเขาก็มุ่งหน้าสู่เขาเกล็ดแดง สันเขาคดเคี้ยวราวกับงูยักษ์ที่หลับใหลใต้เมฆ ป่าทึบปกคลุมเนินเขา และงูพิษเลื้อยผ่านพุ่มไม้ทึบ พวกมันขู่ฟ่อเป็นสัญญาณเตือน

เฉินผิงและหูหม่าซือเคลื่อนไหวราวภูตผี ย่องผ่านหน่วยลาดตระเวนของสำนักชื่อเหลียนไปหลายครั้ง พวกมันเป็นอสูรงูรูปร่างหลากหลาย ส่วนใหญ่อยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับหนึ่ง ดวงตาคมกริบดุจคมมีดคอยมองหาผู้บุกรุก

หูหม่าซือโน้มตัวเข้าหาเฉินผิงโดยพยายามไม่ส่งเสียงดัง “สำนักชื่อเหลียนมีการคุ้มกันเข้มงวดยิ่งกว่าป้อมลมดำเสียอีก” เขาพูดเสียงเบา “ข่าวการตายของเจ้าแห่งหุบเขาเกล็ดเขียวคงมาถึงหูแล้ว พวกเขาถึงได้เพิ่มยามเฝ้าระวังเป็นเท่าตัว”

“ไม่ใช่ปัญหา” เฉินผิงตอบพลางจ้องมองประตูที่อยู่ไกลออกไป “ถ้าพวกเขาจับตามองการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของป้อมลมดำ ก็คงไม่มีเวลาสนใจเราที่ลอบเข้ามา เราจับอสูรงูมาสักตัว เค้นความจริงแล้วรีบหนีก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว”