หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5220

พวกเขาซ่อนตัวลึกเข้าไปในใจกลางป่าอันวุ่นวาย ทั้งสองสงบนิ่ง ทุกจังหวะเต้นของหัวใจช้าลง ทุกลมหายใจหยั่งเชิง ขณะที่พวกเขารอคอยช่องโหว่ระหว่างลาดตระเวน ไม่ช้าร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น อสูรงูในชุดสีมรกต ตะกร้าแกว่งเบาๆ ในมือของเธอ ราวกับว่าเธอเป็นหมอยาประจำหมู่บ้านที่ออกมาเก็บสมุนไพร พลังของเธอราวๆ ขั้นเซียนโลการะดับหนึ่ง และเธอไม่รับรู้ว่ามีคนจ้องมอง

สายตาของเฉินผิงเฉียบคม “คนนั้นล่ะ”

แค่เฉินผิงพยักหน้าเบาๆ หูหม่าซือก็เข้าใจ พวกเขากระโจนพร้อมกัน ร่างเงาทั้งสองสั่นไหวระหว่างต้นไม้ เฉินผิงแอบเข้ามาด้านหลังหญิงสาวและสับสันมือดั่งมีดลงที่ต้นคอของเธอ ตะกร้าหล่นลงพื้น อสูรสาวทรุดลงพร้อมกับเสียงครางแผ่วเบาและหมดสติ

หูหม่าซือคว้าตัวเธอไว้ก่อนจะถึงพื้น จากนั้นก็ลากร่างอ่อนปวกเปียกเข้าไปในพุ่มหนาทึบที่แสงจันทร์ส่องไม่เข้า

เขาตบแก้มเธอ “ตื่นได้แล้ว” เขาพึมพำพลางเรียกสติของเธอ

ทันทีที่ตื่นขึ้น ความหวาดกลัวก็ปรากฎชัดในดวงตา เธอกลั้นหายใจกรีดร้อง หูหม่าซือเอามือปิดปากก่อนที่เสียงจะดัง เสียงของเขาเบาลง “อย่าร้อง ไม่อย่างนั้นดาบของข้าจะแทงจุดที่เจ็บที่สุดของเจ้า”

คำขู่เรียบง่าย โหดร้ายและชัดเจน ทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรสุ่มเสี่ยง เธอพยักหน้าจนปิ่นปักผมสีเขียวบนหัวสั่น

เฉินผิงจ้องมองหูหม่าซือด้วยสายตาอ่อนใจ ดูเหมือนว่าตาแก่นั่นจะยังไม่สลัดนิสัยบางอย่างทิ้งไป หูหม่าซือดึงมือออกแต่ยังคงจ้องมองตัวประกัน “ตอบคำถามเรา แล้วเจ้าจะได้กลับบ้าน ถ้าโกหก ดาบของข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันลืมข้า”

“จะ-เจ้าเป็นใคร? ต้องการอะไร?” เสียงของเธอสั่นเครือ

“เราเป็นใครไม่สำคัญ” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา “บอกมา เจ้าแห่งหุบเขาเกล็ดเขียวถูกป้อมลมดำสังหารใช่ไหม” เธอลังเล ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ เขา... เขาตายอย่างน่าสยดสยอง”

“แล้วสำนักชื่อเหลียนวางแผนตอบโต้หรือเปล่า?”

“หัวหน้าเรียกยอดฝีมือทุกคนในสำนักมาแล้ว เราจะยกพลบุกป้อมลมดำ หุบเขาเกล็ดเขียวและสำนักชื่อเหลียนร่วมสายเลือดเดียวกัน ความตายของเขาจะไม่เสียเปล่า”

“มีใครอีกบ้างที่จะร่วมมือ? อย่างพวกมือที่สาม”

เธอส่ายหน้า “ไม่มีเลย ฝ่ายอื่นๆ ล้วนเป็นพรรคพวกป้อมลมดำ หรือไม่ก็หวาดกลัวผลกระทบเกินกว่าจะช่วยเรา”

เฉินผิงขมวดคิ้ว นี่มันผิดกับที่คาดไว้

การสังหารหมู่ครั้งนั้นเกี่ยวข้องแค่กับวังมารทมิฬและป้อมลมดำเท่านั้นเหรอ? หูหม่าซือที่กลั้นใจไม่อยู่จึงพูดออกไป “งั้นบอกข้ามา เจ้ารู้อะไรบ้างเรื่องการกวาดล้างตระกูลหูหม่าเมื่อสองพันแปดร้อยปีก่อน”

หญิงเผ่างูยืนนิ่งอึ้งราวกับถูกพันธนาการด้วยพลังของเฉินผิง ดวงตาหรี่ลงด้วยความหวาดกลัว หูหม่าซือไม่ได้พบผู้หญิงนานเกินไปแล้ว คู่ขาของเขาอยู่ที่อาณาจักรแดนสรวงชั้นสาม โลกที่โหดร้ายและหิวโหยแห่งนี้ไม่ได้ช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มของเขาเลย

“คิดอะไรอยู่” เฉินผิงถาม เสียงของเขาเริ่มเย็นยะเยือก

หูหม่าซือกวัดแกว่งมีดสั้น “แทงเร็วๆ สักครั้งสองครั้ง ไม่มีใครเห็นหรอก”

“ไม่ได้” คำปฏิเสธของเฉินผิงหนักแน่น “ถ้าฆ่าเธอ คนทั้งภูเขาจะแตกตื่น เราแค่แอบเข้ามา ไม่ได้มาสร้างความวุ่นวาย”

“แล้วถ้าข้าไม่ทำให้นางเจ็บปวดล่ะ” หูหม่าซือถามต่อ พูดกึ่งจริงกึ่งเล่น

เฉินผิงก้าวถอยไป เสื้อคลุมสะบัด “ปล่อยเธอ ไม่งั้นผมจัดการคุณเอง”

หูหม่าซือถอนหายใจยอมแพ้ เขาเคาะขมับของหญิงสาว ทำให้เธอหมดสติแต่ไม่ตาย เธอล้มลงกับพื้นอย่างเงียบเชียบ ชายทั้งสองหายเข้าไปในป่าด้วยกันพร้อมกับความผิดหวัง