หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5221

พวกเขาไม่ได้หนีไปไหน เฉินผิงและหูหม่าซือหลอมรวมเข้ากับเงามืดรอบอาณาเขตของสำนักชื่อเหลียน ปักหลักบนผาแคบๆ ที่มองเห็นกำแพงกระเบื้องสีแดงเข้มของสำนัก พวกเขาคิดว่าคงมีเพียงเจ้าสำนักเท่านั้นที่จะเปิดเผยความจริงของการสังหารหมู่ที่กวาดล้างตระกูลเมื่อหลายปีก่อนได้

วันแล้ววันเล่า แนวป้องกันเริ่มหนาขึ้น กับดักมากขึ้นเรื่อยๆ และบรรยากาศบนภูเขาเริ่มเปลี่ยน ราวกับว่าสำนักกำลังลับคมดาบเพื่อเตรียมทำสงคราม

ความอดทนคือเกราะป้องกัน พวกเขาเฝ้าดู พวกเขารอคอย

เช้าวันหนึ่ง พลังแผ่ลงมาจากยอดเขา ทั่วทั้งเขาเกล็ดแดงสั่นสะเทือน

ดวงตาของหูหม่าซือเป็นประกาย “เจ้าสำนักออกมาแล้ว! ถึงเวลาสักที”

เฉินผิงพยักหน้าแต่ก็ยังขมวดคิ้ว “เขาเพิ่มจะเพิ่มระดับบำเพ็ญเพียร แข็งแกร่งกว่าเดิม เราต้องระวังให้มาก”

พวกเขาหลบหน่วยลาดตระเวนตามร่องเขาและหน้าผา ไล่ตามรัศมีนั้นไปยังยอดเขา

บนยอดเขามีตำหนักสีแดงหลังใหญ่ หลังคามุงกระเบื้องขดตัวเป็นรูปอสรพิษแดงขนาดมหึมา เสียงกระซิบประหลาดดังมาจากกำแพง แม้แต่กระเบื้องก็ราวกับส่งเสียงขู่ฟ่อ งูพิษขดตัวอยู่ระหว่างคบเพลิง และกำแพงที่มองไม่เห็นหลายชั้นส่องความร้อนลงบนเหล็กกล้า หากเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าย่อมไม่รอด

หูหม่าซือจ้องมองตำหนักพลางกัดฟันแน่น “เราจะฝ่าเข้าไปได้ยังไง” ทหารยามทุกคนชักดาบ ตราสัญลักษณ์บนดาบเรืองรองราวกับประกายสายฟ้า

“เราจะไม่บุกเข้าไป” เฉินผิงตอบหลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ผมจะล่อให้ทหารยามลงเขา ระหว่างที่พวกเขาไล่ตามผม ให้คุณแอบเข้าไปแล้วค้นหาบันทึกในห้องเจ้าสำนัก”

“ไม่มีทาง” หูหม่าซือปฏิเสธทันควันและเด็ดขาด

ภายในห้องโถงชั้นใน เซี่ยนจื่อ เอนกายอยู่บนบัลลังก์ประดับอัญมณี สีเสื้อคลุมสีแดงเข้มราวกับเลือดสดๆ เมื่อเสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว รอยยิ้มขบขันก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากไร้ที่ติของเธอ “ใครกล้าบุกสำนักชื่อเหลียนของข้า” เธอกระซิบ เสียงของเธอน่มนวล เธอลุกขึ้นอย่างสง่างามและไม่เร่งรีบ ลอยไปยังประตูทางเข้า กระตือรือร้นที่จะพบพวกหน้าโง่ที่คิดว่าตนจะรอดไปจากเธอได้

ทันทีที่เงาของเซี่ยนจื่อลอยผ่านประตู หูหม่าซือก็ลอดผ่านซุ้มประตูด้านข้างเข้าไป เขากลั้นหายใจ หัวใจเต้นระรัว เขาเห็นผ้าม่านไหม ฉากกั้นที่แปะทองคำเปลว และโคมไฟผลึกที่ส่องแสงระยิบระยับไปทั่วห้องโถงใหญ่ แต่เขากลับมองผ่านสมบัติแต่ละชิ้นไป สิ่งที่เขาต้องการอยู่ที่ชั้นหนังสือสูงตระหง่าน มีม้วนคัมภีร์ฝุ่นจับวางอยู่ และหีบใส่ของที่น่าจะมีอายุไม่น้อย

เขาพบประตูสีเขียวมรกตติดกำแพงด้านหลัง ซ่อนอยู่หลังพรมแขวนผนัง ประตูประดับด้วยอักขระเรืองแสงอ่อนๆ นี่คือประตูนิรภัยที่บรรพบุรุษกล่าวถึง

มือของเขาสั่นเทา เขาไล่นิ้วตามสัญลักษณ์ต่างๆ ท่องคาถาปลดกุญแจของบรรพบุรุษ

ก่อนที่จะไขอักขระตัวสุดท้าย เสียงเย็นชาก็ดังมาจากด้านหลัง “เจ้าหาอะไรอยู่เหรอ?” หูหม่าซือหันขวับ เซี่ยนจื่อยืนห่างออกไปไม่ถึงหลา ดวงตาทั้งสองข้างวาววับ ท่วงท่าของเธอดูอันตราย