หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5224

"บ้าไปแล้วหรือไง? บึงนั่นกินเราได้ทั้งเป็น!" เสียงของหูหม่าซือตื่นตระหนก เฉินผิงส่ายหัว "ขืนชักช้าเราตายแน่ ต้องเสี่ยงแล้ว" เขาลากหูหม่าซือลงสู่หนองบึงปั่นป่วน

โคลนสีดำขุ่นใต้ฝ่าเท้าส่งเสียงราวกับมีชีวิต มันดูดกลืนทุกก้าวราวกับนิ้วมือเย็นเฉียบจับข้อเท้าไว้ เฉินผิงจับแขนหูหม่าซือไว้แน่น อีกมือหนึ่งฟาดกระบี่พิฆาตมังกรเป็นวงโค้ง ตัดเถาวัลย์พิษที่พุ่งออกมาจากความมืด ปราณดาบสีทองเจิดจ้าท่ามกลางความมืดมิด

"ระวังเท้า!" เขาคำรามพลางกระชากหูหม่าซือออกไป จุดที่พวกเขายืนอยู่จมลง กระดูกคมกริบทิ่มแทงขึ้นมาจากโคลน หากลังเลแม้แต่น้อยอาจอันตรายถึงชีวิตได้

ลมหายใจของหูหม่าซือสะดุด บาดแผลที่อกของเขาเปิดออกอีกครั้ง ทำให้เลือดไหลนองบนโคลน แมลงสีดำขนาดเท่าหัวแม่มือจากโคลนเบื้องล่างรุมกินหยดเลือด “บึงบ้านี่มันอะไรกัน” เขาคร่ำครวญพลางเช็ดโคลนออกจากหน้า “พวกเซี่ยนจื่อคงไม่กล้าตามมาหรอก... ใช่ไหม?”

เสียงแหลมสูงตัดผ่านหมอกด้านหลังพวกเขา “พวกไร้ประโยชน์! คนบาดเจ็บแท้ๆ ยังหาไม่เจอ ตามเข้าไปเดี๋ยวนี้!” เสียงของเซี่ยนจื่อเย็นชาและดังก้องไปทั่วบึง เฉินผิงเหลือบมองกลับไป ที่ขอบบึงมีเงามืดหลายสิบจับกลุ่มกัน เสื้อคลุมสีแดงสดของเธอส่องประกายตัดกับแสงสลัว ท้องของเขาปั่นป่วน พวกมันกำลังจะเข้ามาในบึงกระดูกเปื่อย

“ต้องเข้าไปลึกกว่านี้” เขาพึมพำ หยิบยาล้างพิษสองเม็ดสุดท้ายออกมาจากกระเป๋า วางเม็ดหนึ่งลงบนมือของหูหม่าซือ “สอดไว้ใต้ลิ้น มันช่วยแก้พิษได้”

เฉินผิงไม่ต้องการยา เลือดของเขารับมือพิษได้อยู่แล้ว

พวกเขาเดินต่อไป แต่ละก้าวหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นเหม็นข้นระเหยเป็นไอทำให้หายใจไม่ถนัด แม้แต่ยาก็ไม่อาจบรรเทาได้เต็มที่ ความเจ็บปวดแทงทะลุทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง แม้แต่จิตแข็งแกร่งของเขายังแทบไม่ไหว เขามีพลังของขั้นเซียนพเนจรระดับหก แต่ดึงออกมาใช้ได้แค่แปดในสิบส่วนเท่านั้น

เบื้องหน้ามีฟองสีม่วงอ่อนเดือดปุดๆ ปล่อยไอพิษที่ร้ายแรงยิ่งกว่าเดิม

หูหม่าซือสูดหายใจ และไออย่างรุนแรง ผิวของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำ “หูหม่าซือ!” เฉินผิงจับเขาไว้ ริมฝีปากของเขาเริ้มมีสีช้ำ