หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5225

ภายในร่างของเฉินผิง เสียงฟ้าร้องแผ่วเบาตอบกลับมา พลังขั้นเซียนพเนจรระดับหกถาโถมราวกระแสน้ำ

เขาทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิ บังคับพลังที่พุ่งพล่านให้ไหลไปยังกำแพงที่อ่อนกำลังลง

"จะ-เจ้ากำลังจะเพิ่มระดับเหรอ?"

ทันใดนั้นเซี่ยนจื่อก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับพรรคพวก มองเห็นเฉินผิงกำลังจะเพิ่มระดับ รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนริมฝีปาก "โชคชะตาเข้าข้างแล้ว บึงกระดูกเปื่อยจะเป็นหลุมศพของเจ้า"

แส้สีแดงสดพุ่งออกมาราวกับงูพิษ หูหม่าซือกระโจนใส่เฉินผิง ใช้ร่างของตัวเองเป็นโล่กำบัง

ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้าง พลังแห่งขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ดพุ่งออกมาจากตัวเขาราวกับคลื่นยักษ์

"ไปให้พ้น!"

ปราณดาบทองคำระเบิดเป็นวงกว้าง ทำลายพลังของแซ่สีแดงเข้ม

เฉินผิงพุ่งไปข้างหน้า กระบี่พิฆาตมังกรฉกเข้าที่หัวใจของเซี่ยนจื่อ

ความหวาดกลัวแผ่ไปทั่วใบหน้าของเธอ เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าเข้ามาในบึงกระดูกเปื่อย มิหนำซ้ำยังเพิ่มพลังได้อย่างรวดเร็ว

เธอเหวี่ยงโล่อสรพิษแดงอันเป็นของวิเศษจากยุคโบราณของเธอออกไป แต่แรงปะทะของกระบี่ทำให้เธอเซถอยหลัง เลือดไหลจากมุมปาก

“ทำไมพลังของเจ้าถึงเพิ่มเร็วขนาดนี้?”

ไม่มีใครเลื่อนระดับได้ในพริบตา แม้แต่การเพิ่มระดับชั้นล่างๆ ยังต้องใช้เวลา

แต่เฉินผิงกลับทำได้สำเร็จท่ามกลางหมอกพิษและศัตรูหิวโหย ทำเอาเธอสับสนไปหมด

เธอสั่นสะท้านด้วยความเหลือเชื่อ

เขาลุกขึ้นยืน สายตาหรี่ลงมองไปยังผืนน้ำของบึงอันมืดมิด “เราอยู่ต่อไม่ได้แล้ว คืนนี้เราจะข้ามบึงกระดูกเปื่อย”

หลังจากพักสักครู่ พวกเขาก็ก้าวต่อไป พลังแห่งดอกบัวชำระแผ่ไปทั่วร่าง ช่วยให้เดินทางบนพื้นโคลนที่เคยทำให้พวกเขาช้าไปหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ได้เร็วขึ้นมาก

เถาวัลย์พิษเลื้อยไปทั่ว หลุมโคลนดักรอดูดเหยื่อและสัตว์เลื้อยคลานส่งเสียงขู่ฟ่อจากแอ่งน้ำนิ่ง แต่ภัยคุกคามแต่ละอย่างไร้ผลเมื่อเผชิญพลังที่เฉินผิงเพิ่งได้มา รอดปลอดภัยจากอันตรายทุกอย่างในบึง

หลายชั่วโมงต่อมา แสงสีเหลืองอำพันส่องประกายผ่านหมอก เบื้องหน้าคือริมขอบบึงและอิสรภาพ

พ้นโคลนตมออกไปคือผืนป่าที่อาบแสงแดดส่องประกาย เต็มไปด้วยเสียงนกร้องและใบไม้สีทอง หูหม่าซือร้องคราง “ออกมาได้สักที!” แล้ววิ่งเข้าหาต้นไม้ เฉินผิงวิ่งตามไปด้วยความโล่งใจ ความตึงเครียดในอกคลายลง จนกระทั่งมีบางสิ่งสว่างวาบขึ้นที่ขอบบึง เขาเดินช้าลง ถูกดึงดูดด้วยประกายบางอย่างที่ฝังอยู่ในโคลนสีดำ

เขาคุกเข่าลง หยิบตราประทับสีดำขนาดเท่าฝ่ามือที่สลักรูปหัวกะโหลกขึ้นมา แรงสั่นเย็นเฉียบแผ่ไปทั่วร่างของเขา "ตำหนักวิถีมาร" เขาพึมพำ เขาเคยเห็นสัญลักษณ์แบบนี้ตั้งแต่ที่ชั้นสี่ หากศัตรูเดินทางมาไกลขนาดนี้ ภัยที่คุกคามตระกูลหูหม่าและตัวเขาเองคงใหญ่หลวงกว่าที่เขาคิดไว้มาก

เขาสอดตราประทับเข้าไปในเสื้อคลุม ในหัวใจรู้สึกหนักอึ้ง