หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5226

“เฉินผิง มาเถอะ!” เสียงตะโกนของหูหม่าซือดังก้องจากป่า “มาแล้ว!” เฉินผิงตอบ เขาหันหลังกลับจากหนองน้ำ ก้าวเข้าไปใต้ร่มเงาของป่า และรู้สึกว่าเส้นทางข้างหน้าแคบลงจนเดินลำบากยิ่งกว่าบึงที่พวกเขาเพิ่งหนีออกมา

พวกเขาพักในป่าหลายวัน ปล่อยให้พลังดอกบัวชำระซึมซาบผ่านกระดูกจนหมด พลังขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ดของเฉินผิงสงบนิ่งดุจเหล็กกล้าที่ผ่านการตี บาดแผลของหูหม่าซือปิดสนิท ทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็นจางๆ เป็นของที่ระลึกจากการไล่ล่าครั้งนี้

เช้าวันต่อมาก็ออกเดินทาง ท่ามกลางปัญหาที่รออยู่ ผู้บำเพ็ญเพียรร่างกำยำผู้หนึ่งที่ตาบอดข้างหนึ่งและมีรอยแผลเป็นบนลำตัวเข้าขวางทาง พลังขั้นเซียนโลการะดับสามหมุนวนรอบตัวเขา มียอดฝีมืออีกเป็นสิบกระจายตัวอยู่ด้านหลัง พวกเขาแต่งการด้วยชุดคล้ายๆ กัน

“พวกเจ้าสองคนคงเป็นเฉินผิงกับหูหม่าซือ” นักรบตาเดียวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความโลภ

เฉินผิงหรี่ตาลง ความเย็นชาฉายผ่านแววตา “พวกเรายังไม่ได้บอกชื่อเลย ว่าแต่มีสิทธิ์อะไรมาขวางทางเรา?”

ผู้บำเพ็ญเพียรตาเดียวหัวเราะเสียงแหบห้าว “ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อ ทุกคนบนเขาเก้าอสรพิษรู้ดีว่าใครก็ตามที่ลากพวกเจ้าสองคนกลับไปให้วังมารทมิฬและสำนักชื่อเหลียนจะได้รับค่าหัว โดยเฉพาะเจ้า เฉินผิง พวกเขาบอกว่าเจ้ามีสมบัติมากกว่าคลังของกษัตริย์เสียอีก และข้าจะยึดมาให้หมดทุกชิ้น”

แย่ล่ะข่าวแพร่ไปไวอย่างกับไฟป่า เขาตระหนักว่าเซี่ยนจื่อและวังมารทมิฬคงร่วมกันออกคำสั่งสังหาร ศัตรูของพวกเขาคงจะตามล่าไปจนสุดขอบโลก

ริมฝีปากของเฉินผิงเผยรอยยิ้ม ขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรเริ่มสั่นด้วยความกระหายเลือด “มากันแค่นี้เหรอ?”

“ปากดีไปเถอะ ฆ่าพวกมันซะ ข้าต้องการหัวมัน จะตายหรือเป็นก็ช่าง” เสียงคำรามของชายตาเดียวดังก้องไปทั่ว

ผู้บำเพ็ญเพียรกว่าสิบคนทะยานไปข้างหน้า อาวุธวิเศษเปล่งประกายด้วยแสงจากอักขระ แทบจะบดบังแสงอาทิตย์ได้

เฉินผิงดึงหูหม่าซือไปด้านหลังและฟันกระบี่พิฆาตมังกรออกไป ปราณดาบสีทองพัดพาราวกับพายุ ผ่าศัตรูสองคนให้เป็นสองท่อนโดยที่พวกเขาไม่ทันได้กรีดร้องด้วยซ้ำ

"ขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ดเหรอ? เป็นไปไม่ได้!" ผู้บำเพ็ญเพียรตาเดียวอ้าปากค้าง

ความตื่นตระหนกลามไปทั่วใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของเขา สายของเขาบอกว่าเฉินผิงอยู่ที่ระดับหก

เป็นเหตุผลที่เขากล้าดักรอโจมตี ภายในไม่กี่วัน เฉินผิงก็แข็งแกร่งขึ้นจนบดขยี้ศัตรูที่เหนือกว่าเขาได้