หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5227

หูหม่าซือสูดอากาศเข้าปากแล้วคราง “เป็นแบบนี้ต่อไปเราตายแน่ เขาเก้าอสรพิษมีศัตรูมากเกินไป ขืนเปลืองพลังแบบนี้ไปเรื่อยๆ พวกมันคงบดขยี้เราไม่เหลือซากก่อนพลบค่ำ”

เฉินผิงเช็ดคราบดินออกจากแก้มพร้อมใช้ความคิด พวกเขาต้องการสถานที่สำหรับซ่อนตัว ฟื้นพลัง และสืบเรื่องราวของตระกูลหูหม่า ก่อนที่นักล่าทั้งหลายในภูเขาจะจัดการพวกเขา

ในม่านหมอกข้างหน้าคือปากหุบเขากว้าง ทางเข้าถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกราวกับประตูสู่สวรรค์ มีซากศาลาพังทลายและซากเสาตามหน้าผา บ่งบอกถึงอาณาจักรที่หายไปตามกาลเวลา

“นั่นมัน... หุุบเขาเซียนร่วง” หูหม่าซือสูดหายใจ ความเกรงขามบดบังความกลัว “สมบูรณ์แบบ” เฉินผิงตอบ ดวงตาเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่น “ที่นี่ไม่ต่างจากเขาวงกต ไม่มีนักล่าสติดีที่ไหนกล้าตามเรามา”

พวกเขามองหน้ากันและพุ่งเข้าไปในหมอกขาว เหล่านักล่าค่าหัวที่ตามหลังมาหยุดเท้าด้วยความลังเล ไม่มีใครกล้าเข้าไปในพื้นที่ซึ่งไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่

ทันทีที่เข้ามา อากาศก็หนาแน่นขึ้น ชื้นขึ้นและหายใจลำบาก ราวกับว่าหุบเขากำลังบดขยี้ผู้บุกรุก

ซากห้องโถงปรากฎในหมอก อาวุธเปื้อนสนิมและกระดูกขาวโพลกระจัดกระจายไปทั่ว ราวกับเครื่องเซ่นไหว้เทพเจ้าที่ถูกลืม

“ที่นี่ไม่ธรรมดา” เฉินผิงพึมพำ “แค่ก้าวพลาดครั้งเดียว หุบเขาจะกลืนกินเราทั้งเป็น” หูหม่าซือพยักหน้าห้วนๆ พร้อมกำดาบแน่น ขณะรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น

พวกเขาไปต่อช้าๆ ผ่านตราสัญลักษณ์เรืองแสงและหลุมบ่อที่มีให้เห็นเป็นระยะ โครงกระดูกที่กระจัดกระจายในชุดเกราะบอกเล่าถึงสงครามที่เคยทำลายหุบเขานี้