หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5231

นักพรตเซียงร่วงลงพื้นด้วยเสียงดังโครม เลือดพุ่งกระจายไปทั่วพื้นหิน เสียงหายใจหอบถี่ๆ ดังออกมาจากลำคอ ความหวาดกลัวเข้าครอบงำสัญชาตญาณ เขาคืบคลานพลางปัดป่ายกรงเล็บเพื่อหาที่เกาะ

“คิดหนีจะหรือ” เสียงหัวเราะของหนานป้าเถียนดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาสะดุ้งอีกครั้ง จากนั้นรองเท้าข้างหนึ่งก็เหยียบลงอกของนักพรตเซียง ตรึงเขาไว้กับพื้น

“นะ-หนานป้าเถียน เมตตาด้วย!” ความกล้าหาญของนักพรตเซียงกลายเป็นเสียงสะอื้นอย่างน่าเวทนา “ข้าไม่รู้จักผู้มีพระคุณของเจ้า ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าขอร้อง!”

“ปล่อยไปเหรอ?” หนานป้าเถียนโน้มตัวลงเหยียบซี่โครง “แล้วเจ้าคิดจะปล่อยเขาไปบ้างไหม?”

ลูกเตะสุดท้ายกระแทกนักพรตเซียงเข้ากับหิน แรงกระแทกนั้นทำให้เขาเงียบไปตลอดกาล

ทันทีที่ภัยคุกคามจบลง หนานป้าเถียนก็หันกลับมา ความอบอุ่นกลับคืนมาบนสีหน้า “หวังว่าคงจะไม่ว่ากัน เฉินผิง เจ้าช่วยชีวิตเราไว้”

เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยคำขอบคุณ “ถ้าคุณไม่มา ผมกับหูหม่าซือคงเป็นศพไปแล้ว”

หนานป้าเถียนโบกมือ “เจ้าเคยช่วยข้าจากบันไดสวรรค์ ข้าสาบานแล้วว่าจะรับใช้เจ้า ที่ข้าช่วยในคืนนี้มันแค่เรื่องเล็ก”

สายตาของเขาหันไปมองชายร่างผอมแห้งที่อยู่ข้างเฉินผิง “แล้วสหายคนนี้ล่ะ?”

“นี่หูหม่าซือ ปรมาจารย์เครื่องรางและพันธมิตรที่ผมวางใจด้วยชีวิต” เฉินผิงกล่าว

หูหม่าซือโค้งคำนับ “ขอบคุณที่มาช่วยเราทัน สหาย”

เสียงหัวเราะของหนานป้าเถียนดังขึ้นอีกครั้ง “สหายของเฉินผิงทุกคนคือสหายของข้า สันเขาลมดำขอต้อนรับพวกเจ้า”

จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “แต่ทำไมถึงต้องรีบร้อนมาที่ชั้นห้าด้วยล่ะ? ดูจากระดับพลังของเจ้าในตอนนี้ อาณาจักรแดนสรวงชั้นห้าอาจจะหนักหนาเกินไป”