หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5232

ภายในห้องโถงใหญ่ของวังมารทมิฬ ดวงตาสีเงินของหยูเยว่ดูร้อนรน เธอเดินอยู่เบื้องหน้าบัลลังก์กระดูกสีดำ เธอส่งคนนับไม่ถ้วนออกตามล่าเฉินผิงและหูหม่าซือ แต่ทุกคนกลับมามือเปล่า ความเยือกเย็นของเธอเริ่มหายไป

“พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์!”

เธอด่าทอรุนแรงและฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะหิน ถ้วยกระเบื้องเคลือบบอบบางแตกละเอียด ชากระจายไปทั่วพื้นหินอ่อน “เรามีนักรบมากมาย แต่พวกเจ้าหาคนแค่สองคนไม่เจอ แบบนี้ข้ายังต้องเก็บพวกเจ้าไว้ใช้งานอยู่อีกหรือ”

ไม่นานมานี้เธอและกับพรรคพวกขึ้นไปถึงชั้นห้า แต่กลับพบว่าพลังของตนแทบไม่มีค่าอะไรเลยบนนั้น หยูเยว่เกือบเอาตัวไม่รอด พวกเขารีบหนีกลับมาที่ชั้นสี่ด้วยความอับอาย และเชื่อว่าเฉินผิงและหูหม่าซือคงหนีกลับมาแล้วเช่นกัน

เธอกระจายหน่วยลาดตระเวนไปทั่วทุกหุบเหวและช่องเขาทุกแห่ง แต่ก็ยังไร้วี่แวว

สมุนของเธอคุกเข่าใต้เงาของบัลลังก์ ตัวสั่นระริก

“องค์หญิง เฉินผิงและหูหม่าซือกลับมาแล้ว” ทหารยามคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก “พวกมันพาชายอีกคนมาด้วย และกำลังบุกฝ่าประตูวัง!”

“อะไรนะ?” ริมฝีปากสีม่วงของหยูเยว่อ้าค้างด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้าตามล่าพวกมันอยู่ แต่กลับมาหาเองถึงที่เลยหรือนี่”

“พวกมันอยู่นอกกำแพงวัง” ทหารยามพูดตะกุกตะกัก

“เรียกรวมพล” หยูเยว่สั่ง เสียงของเธอเย็นชา “ให้ศิษย์ทุกคนมารวมกันทันที เราจะเผชิญหน้ากับพวกมัน”

ไม่นานจากนั้น เหล่านักรบมารทมิฬก็ยืนเรียงแถวในวัง ธงสีแดงสะบัดอยู่เหนือศีรษะ

เงาสามร่างร่วงลงมาจากก้อนเมฆราวดาวตก ลงที่เบื้องหน้ากองทหาร เฉินผิงดูสงบนิ่ง หนานป้าเถียนร่างบึกบึนและหูหม่าซือที่ยิ้มแย้ม