หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5233

“ถึงเวลาของแส้ปราบมารแล้ว” เฉินผิงพึมพำ เขาเก็บกระบี่เข้าฝักและฟาดแส้สีดำสนิท เสียงฟาดดังกึกก้อง หยูเยว่รู้สึกถึงวิญญาณที่เกือบหลุดจากร่างด้วยความหวาดกลัว วังมารทมิฬจบสิ้นแล้ว

เธอกรีดร้องโหยหวน หันหลังวิ่งหนีลึกเข้าไปในวัง “ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย!” เฉินผิงขมวดคิ้วและวิ่งตามไป รัศมีสีทองตามหลังมา เสียงของหูหม่าซือดังก้อง “ต่อให้ร้องหาบรรพบุรุษก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอก!”

หนานป้าเถียนพุ่งไปข้างหน้าผ่านขี้เถ้าที่ลอยฟุ้งราวกับหอกที่ถูกขว้างออกไป ส่วนหูหม่าซือก็ตามเขาไปโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว

ลึกเข้าไปในวังมารทมิฬ คบเพลิงลุกโชนด้วยเปลวเพลิงสีฟ้า และทางเดินก้องกังวานราวกับห้องใต้ดิน ในโถงขนาดใหญ่มืดทึบ ชายชราในชุดคลุมสีดำลืมตาขึ้นด้วยความคิดเยือกเย็น

เขาคือเย่าหวูจื่อ เจ้าแห่งวังมารทมิฬ และบิดาขององค์หญิงมารหยูเยว่ รัศมีของเขาแผ่พลังของขั้นเซียนโลการะดับห้า พลังที่ทำให้นักรบผู้ต่ำต้อยต้องก้มหัวให้

นี่คือพลังระดับสูงสุดในชั้นสี่ ที่จริงเขาขึ้นไปที่ชั้นห้าได้ แต่เย่าหวูจื่อยังอยู่ที่นี่เพราะเชื่อว่าหยูเยว่ยังไม่สามารถควบคุมผู้อาวุโสในวังได้ เขาจึงเก็บตัวอยู่ในวังไปเรื่อยๆ

“ใครกล้าบุกรุกวังของข้า?” คำถามนั้นดังกึกก้องราวกับระฆังวิหารและแผ่แรงกดดันออกมา

หยูเยว่เดินโซเซเข้ามาในโถงใหญ่ น้ำตาไหลอาบแก้มขาวซีด “ท่านพ่อ ท่านต้องช่วยข้า! พวกเฉินผิงบุกเข้ามาข้างในแล้ว คนของวังล้มตายไปมาก”

สีหน้าของเย่าหวูจื่อเยือกเย็น “เฉินผิงงั้นหรือ บังอาจนัก ใครกันที่หนุนหลังเจ้าเด็กนั่น” เขาไม่เชื่อว่าคนที่ระดับพลังต่ำกว่าผู้อาวุโสจะบุกเข้ามาในวังมารทมิฬโดยไม่มียอดฝีมือหนุนหลัง