หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5234

หนานป้าเถียนชะงักครู่หนึ่ง ดวงตาเบิกโพลงก่อนจะหัวเราะลั่น “ได้เลย! ถ้าเจ้าอยากสนุก ข้าจะดูอยู่เฉยๆ แต่ถ้าตาแก่นั่นเล่นตุกติกข้าจะทุบหัวมันซะ”

เย่าหวูจื่อตัวสั่นด้วยความโกรธ แม้แต่เจ้าเด็กขั้นเซียนพเนจรยังมองเขาเป็นกระสอบทราย คำดูถูกนั้นร้อนแรงยิ่งกว่ารัศมีมารของเขา เขาคำรามอย่างโกรธจัด กรงเล็บพุ่งเข้าใส่เฉินผิงอย่างรวดเร็ว พร้อมสายลมคมกริบ

เฉินผิงไม่สะทกสะท้านและขยับเท้าหลบอย่างว่องไว ร่างของเขาสั่นไหวราวกับภูตผี ล่องลอยไปมาระหว่างกรงเล็บ แทนที่จะโต้กลับ เขาศึกษากระบวนท่าเย่าหวูจื่อและการโคจรพลังของอีกฝ่าย

รัศมีขั้นเซียนโลการะดับห้าหนักแน่นแต่ก็เต็มไปด้วยช่องโหว่

ในเสี้ยววินาทีนั้นเขาหายวับไป กรงเล็บเฉียดความว่างเปล่า ข้อมือของเขาสะบัดและแส้ปราบมารกูพุ่งออกมา มันฉกเข้าใส่ข้อมือของเย่าหวูจื่อราวกับสายฟ้าฟาด

แส้ฟาดดังสนั่นหวั่นไหว พลังบริสุทธิ์พุ่งทะยานสู่แขนของเย่าหวูจื่อ ทำลายหมอกดำบนตัวเขา เปลวเพลิงลุกไหม้ราวไหม้กระดาษ สติของเขาพร่าเลือนไปชั่วขณะ

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง “แส้นั่น...” ความหวาดกลัวปะปนกับความโกรธ เขาไม่นึกเลยว่าชายหนุ่มจะครอบครองอาวุธที่สร้างขึ้นเพื่อกำจัดมารโดยเฉพาะ

เฉินผิงหัวเราะเย็นชา “เจ็บใช่ไหมล่ะ ตาแก่” เขาเร่งความเร็ว

เขาล่องลอยราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ และเสี้ยววินาทีถัดมาพลังก็ปะทุด้วยวิชาท่าเท้าประกายไฟ แส้ปรามารสะบัดเป็นวงกว้างใส่เย่าหวูจื่อครั้งแล้วครั้งเล่า ฉีกเสื้อคลุมสีดำของเขาขาดและเผยให้เห็นเนื้อหนังแห้งเหี่ยว

เย่าหวูจื่อตะโกน “โอหัง! แน่จริงก็อย่าหลบ หากไม่ฆ่าเจ้าวันนี้ข้าคงถูกหัวเราะเยาะ!”

เขาหายวับไปกลางอากาศ หายไปเฉยๆ

“กระบี่เก้าเงา!” เฉินผิงแปดคนปรากฏขึ้นรอบห้องบัลลังก์ แต่ละคนถือกระบี่พิฆาตมังกร คมกระบี่คำรามพร้อมกันและฟันใส่เย่าหวูจื่อ เขาใช้รัศมีปีศาจสร้างกำแพง ทว่าร่างเงาเป็นดั่งวิญญาณผสมกับภาพลวงตา ไม่อาจขวางกั้นได้

กระบี่ของร่างหนึ่งฟันแขนของเย่าหวูจื่อ เลือดสีดำกระเซ็นไปทั่วพื้นหินอ่อน

“ก็แค่ของเด็กเล่น!” เย่าหวูจื่อคำราม พลังอันชั่วร้ายปะทุขึ้น ทำลายล้างร่างเงาทั้งหทด