หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5237

"อะไรนะ?" หูหม่าซือเงยหน้า สีหน้าของเขาแดงก่ำ "พูดอีกที จะบอกว่าวิญญาณของคนตระกูลข้ายังอยู่งั้นเหรอ"

เย่าหวูจื่อพยักหน้าช้าๆ "น่าจะเป็นอย่างนั้น ตำหนักวิถีมารใช้ศาสตร์มืดที่สามารถหลอมวิญญาณที่ถูกชิงมาให้กลายเป็นพลังของตัวเองได้"

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ "พวกมันเก็บเกี่ยววิญญาณของคนตระกูลหูหม่ามากเกินไปจนใช้ไม่หมดในคราวเดียว วิญญาณบางดวงยังคงถูกจองจำ รอคอยอย่างทุกข์ทรมาน"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น น้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าของหูหม่าซือ ราวกับหยาดฝนที่โปรยปรายลงสู่พื้นดิน "ขอบคุณสวรรค์... หากวิญญาณยังอยู่ พวกเขาก็ยังกลับมาเกิดใหม่ได้"

เฉินผิงวางมือลงบนไหล่ของหูหม่าซือ "ผมสัญญากับคุณไว้แล้ว เราจะปลดปล่อยวิญญาณเหล่านั้นและมอบความสงบกลับคืนให้ตระกูล"

เย่าหวูจื่อกระแอม “ข้าช่วยได้ ข้าจะถามน้องชายเรื่องตำแหน่งของวิญญาณคนตระกูลหูหม่า ตำหนักวิถีมารมีสายทุกหนทุกแห่ง หากไม่มีคนในช่วย พวกเจ้าจะไม่มีวันหาเจอ”

ตราบใดที่พวกเขายังต้องการข้าข้าก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

สายตาของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา “งั้นผมจะไม่ฆ่าคุณ แค่ตอนนี้ ถ้ากล้าทรยศเรา วิญญาณจะถูกทำลายจนสิ้นซาก”

เย่าหวูจื่อทรุดตัวลงคุกเข่า โขกหน้าผากกระแทกกับพื้นกระเบื้อง “ไม่บังอาจ ข้าจะช่วยเผยความจริง ไม่ทำเกินไปกว่านั้น”

เหงื่อซึมเต็มหลังของเขา ทว่าประกายแห่งความโล่งใจปรากฎในแววตา

หูหม่าซือกัดฟัน สายตาเคียดแค้นขณะที่เขาจ้องมองหยูเยว่ องค์หญิงมารตัวสั่นเทาอยู่ข้างพ่อของเธอ เขาก้าวเข้าไป หยูเยว่หน้าซีด หลบหลังร่างเย่าหวูจื่อ

“ได้ สามวัน” เย่าหวูจื่อกระซิบพลางรีบพยักหน้า

ทันทีที่ออกจากวังมารทมิฬ เสียงทุ้มต่ำของหนานป้าเถียนก็ดังไปในยามราตรี “เขาเก้าอสรพิษเป็นที่พักพิงของสำนักที่มีส่วนในการสังหารหมู่ ทำไมเราไม่กวาดล้างพวกมันให้หมดวันนี้เลย”

ดวงตาของเฉินผิงเยือกเย็น “คิดเหมือนผมเลย ถอนรากถอนโคนซะ วัชพืชจะได้ไม่งอกขึ้นมาอีก”

หูหม่าซือบิดข้อนิ้วเตรียมพร้อม “รอมานานแล้ว มาจบสิ่งที่เราเริ่มกันเถอะ”

ด้วยพลังอันแข็งแกร่งของหนานป้าเถียน ทั้งสามทะยานข้ามเขาเก้าอสรพิษรวดเร็วดุจสายฟ้า พวกศัตรูที่เคยปากมาก อวดดีและหยิ่งผยอง ต่างล่มสลายเมื่อพวกเขาลงมือ พอถึงกลางคืนแม่น้ำก็กลายเป็นสีแดงฉาน บ้านเรือนกลายเป็นหลุมศพ เสียงกรีดร้องต่อผู้ที่ภักดีต่อวังมารทมิฬไม่ทำให้พวกเขาได้รับความเมตตา ก่อนที่จะเลือนหายไปตลอดกาล