หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5238

ภายในห้องโถงบัลลังก์ของวังมารทมิฬ กลิ่นคาวเลือดโลหะยังคงเกาะติดไม่จางไป เย่าหวูจื่อมองร่างที่นอนเรียงราย จากนั้นก็มองไปยังห้องด้านข้างที่เฉินผิงหายเข้าไป ความนอบน้อมใบหน้าของเขาก่อนหน้านี้หายไป ถูกแทนที่ด้วยความระแวดระวัง เขายืดตัวตรง กำปั้นในเสื้อคลุมดำกำแน่น ท่าทางผิดกับคนที่คุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าเฉินผิงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

“ท่านพ่อ...” หยูเยว่ขยับมาข้างหน้า เสียงของเธอแทบไม่ดังไปกว่าเสียงถอนหายใจ กระโปรงยังคงเปื้อนคราบสกปรก เธอก้มหน้าลงอย่างไม่เต็มใจ ไม่กล้ามองดวงตาโกรธเกรี้ยวของพ่อ

เย่าหวูจื่อหันมาหา สายตาแดงก่ำทำเอาหยูเยว่สะดุ้ง เขาพุ่งตัวไปคว้าข้อมือเธอไว้แน่น “พังพินาศ!” เขาพูดพลางกัดฟันแน่น “ศักดิ์ศรีนับร้อยปีของวังมารทมิฬพังพินาศ เพราะพ่ออ่อนแอเกินกว่าจะหยุดตาแก่หื่นกามนั่นได้”

“ท่านพ่ออย่าโทษตัวเองเลย” หยูเยว่พึมพำอย่างสงบ เธอเงยหน้าขึ้นพูด “ตาแก่หน้าขรุขระนั่นอาจจะอายุมากแล้วก็จริง แต่เขาเหนือกว่าศิษย์ของท่านพ่อทุกด้าน อีกอย่าง...”รอยยิ้มของเธอดูอับอาย“เขาสอนความรู้สึกที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อน”

“เจ้า-” เย่าหวูจื่อพูดเสียงแผ่วเบาในลำคอ แววตาเย้ายวนในดวงตาของเธอรุนแรงยิ่งกว่าคมดาบใดๆ เขาปล่อยเธอและหันไปทางหน้าต่างที่มืดมิด เขาสาบานอย่างขมขื่นขณะกัดฟันแน่น "เฉินผิง ... หูหม่าซือ... หนี้เลือดนี้ข้าจะไม่มีวันให้อภัย"

หยูเยว่ลูบชุดที่ยุ่งเหยิงของเธอให้เรียบ แล้วก้าวไปข้างๆ เขา พูดด้วยเสียงเย็นชา "ท่านสบถสาบานไปก็ไร้ประโยชน์ เฉินผิงมีหนานป้าเถียนคอยปกป้อง ไม่มีใครในชั้นสี่ช่วยเราได้อีกแล้ว"

"พ่อรู้" เย่าหวูจื่อถอนหายใจ ดวงตาคมกริบ "คิดเหรอว่าแค่ไว้ชีวิตจะทำให้ควบคุมข้าได้ ประเมินข้าต่ำเกินไปแล้ว ในเมื่อเฉินผิงขัดแย้งกับตำหนักวิถีมาร เราจะร่วมมือกับพวกเขา"

ดวงตาของหยูเยว่เป็นประกาย "หมายถึงท่านอาเย่าหวู่เซี่ยเหรอ?"