หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5239

"เลิกพล่ามได้แล้ว" เฉินผิงพูด ดวงตาของเขาดูถูกเหยียดหยาม "ถอยไปซะ เว้นแต่ว่าแกจะอยากตาย"

"โอหัง!" หัวหน้าหน่วยตะโกน พลางวิ่งเข้ามาพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆ

หนานป้าเถียนหัวเราะ เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ฝุ่นผงปลิวว่อน เขารับการโจมตีตรงๆ ร่างหายวับไปและปรากฏตัวอีกครั้งท่ามกลางเหล่าทหารยาม

กำปั้นของเขาทุบพื้นราวอุกกาบาต กระดูกและชุดเกราะศัตรูแตกร้าว

เสียงกระแทกดังสนั่นเป็นจังหวะ เสียงกรีดร้องดังขึ้น ก่อนจะเงียบไปเมื่อร่างของทหารกระแทกเข้ากับแผ่นหิน

เมื่อทหารคนสุดท้ายสิ้นชีวิต หนานป้าเถียนก็เช็ดเลือดที่มือและเตะประตูสีแดงเข้มให้เปิดออก "น่าสมเพช" เขาพึมพำ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "เฉินผิง หูหม่าซือ เข้าไปเลย"

ทั้งสามเดินเข้าไปพร้อมกัน ศิษย์ทุกคนที่ขัดขวางต้องพบกับคมกระบี่พิฆาตมังกร กระบี่ของเฉินผิงตัดผ่านร่างที่ปกคลุมด้วยเกล็ดงู ทั้งพิษและมนต์คาถาของอสูรงูไม่ได้ผลกับพลังมหาศาล เมื่อถึงห้องโถงใหญ่ เลือดก็นองใต้แสงคบเพลิง และทั้งสามยังไม่ทันหอบด้วยซ้ำ

ที่ปลายทาง เซี่ยนจื่อเอนกายลงบนบัลลังก์ ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น ข้างกายเธอมีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลกาหลายสิบคนยืนเรียงราย ทุกคนล้วนถูกเรียกตัวมาเพื่อรับมือ “เฉินผิง หูหม่าซือ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กล้าบุกสำนักของข้าหรือ ข้าน่าจะจัดการเจ้าที่เขาเกล็ดแดง แทนที่จะแสดงความเมตตา”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว” หูหม่าซือกระซิบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “เจ้ารวมมือกับพวกมันกวาดล้างตระกูลข้า หนี้เลือดต้องชดใช้” เซี่ยนจื่อหัวเราะย้ยหยัน “มองรอบตัวเจ้าสิตาแก่ ข้าคือเซียนโลการะดับสี่และข้ามีกองทัพ พวกเจ้าจะไม่รอดชีวิตไปจากภูเขานี้แน่”

"อย่างนั้นเหรอ?" หนานป้าเถียนก้าวออกมา พลังมหาศาลพวยพุ่งจากตัวเขา หนักอึ้งยิ่งกว่าภูเขาถล่ม พลังของขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดสะเทือนอากาศ คบเพลิงลุกโชน นักรบของเซี่ยนจื่อหน้าซีดเผือด หอบหายใจเมื่อถูกรัศมีของเขากดทับ

"ระดับเจ็ด?" เซี่ยนจื่อพูดตะกุกตะกัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว เธอไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะมีคนที่แกร่งระดับนี้

"ถอยไป" หนานป้าเถียนคำรามพลางกระโจนเข้าหาบัลลังก์ ขณะที่ห้องโถงสั่นไหวใต้พลังของเขา "มาจบเรื่องนี้กันเถอะ"