หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5240

เฉินผิงนึกถึงคำพูดของเย่าหวูจื่อ หุบเขากู่เกี่ยวข้องกับสังหารหมู่ตระกูลหูหม่า ในตอนนี้ หญิงสาวที่กำลังจะตายตรงหน้าพวกเขาพิสูจน์แล้วว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริง

หูหม่าซือคว้าผมของเซี่ยนจื่อและลากเธอข้ามกำแพงราวกับลากซากศพ หายเข้าไปในห้องโถงข้างๆ

เสียงกรีดร้องดังไปทั่วตำหนัก ตามมาด้วยเสียงวิงวอน และเสียงคร่ำครวญแผ่วเบาหลายชั่วโมง จนกระทั่งความเงียบเข้าปกคลุม

ในที่สุดหูหม่าซือก็ออกมา ชุดของเขาอาบไปด้วยสีแดง แต่กลับยิ้มอย่างสงบเยือกเย็น “เรียบร้อย” เขาประกาศ “นางงูพิษได้ชดใช้ให้คนตระกูลข้าแล้ว”

เฉินผิงผงกหัว “สำนักชื่อเหลียนพินาศ ตอนนี้เรารอฟังข่าวจากเย่าหวูจื่อ”

ทั้งสามคนออกจากเขาเกล็ดแดงและพบกับพื้นที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง พวกเขาเข้าไปรักษาบาดแผลในหอสะกดมาร

การต่อสู้อันดุเดือดหลายวันทำเอาสิ้นเปลืองพลังวิญญาณไปมาก หนานป้าเถียนดื่มฉลองกับหูหม่าซือ ชนจอกสุราใต้แสงดาว

ส่วนเฉินผิงนั่งขัดสมาธิ ปล่อยพลังผ่านเส้นลมปราณ ที่ชั้นห้าจะหนักหนายิ่งกว่านี้ เขาต้องแข็งแกร่งก่อนที่จะเผชิญหน้า

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เฉินผิง หูหม่าซือและหนานป้าเถียนกลับมาความสดชื่นอีกครั้ง พวกเขากลับไปที่วังมารทมิฬ ทว่าประตูเหล็กขนาดใหญ่กลับเปิดทิ้งไว้โดยไม่มีใครเฝ้า คบเพลิงติดไฟและไม่มีทหารยามแม้แต่คนเดียวเดินตรวจตรา ในหูของพวกเขามีแต่ความเงียบ ราวกับทั้งวังกำลังกลั้นหายใจ

เฉินผิงหยุดอยู่ที่เชิงบันไดพลางขมวดคิ้ว “บางอย่างผิดปกติ” เขาพึมพำ “ทำไมถึงเงียบแบบนี้” หูหม่าซือก็รู้สึกเช่นกัน เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วเตะประตูบานใหญ่

แรงกระแทกดังสนั่น ก่อนจะหายไปในความเงียบน่าขนลุก “เย่าหวูจื่อ!” เขาตะโกน “ข้าอยู่นี่ ออกมาได้แล้ว!”

เสียงสะท้อนไร้เสียงตอบรับ ภายในวังว่างเปล่า

เลือดแห้งเปื้อนหินอ่อน ใยแมงมุมปกคลุมราวผ้าคลุมศพ คล้ายไม่มีคนอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน