หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5240

เฉินผิงนึกถึงคำพูดของเย่าหวูจื่อ หุบเขากู่เกี่ยวข้องกับสังหารหมู่ตระกูลหูหม่า ในตอนนี้ หญิงสาวที่กำลังจะตายตรงหน้าพวกเขาพิสูจน์แล้วว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริง

หูหม่าซือคว้าผมของเซี่ยนจื่อและลากเธอข้ามกำแพงราวกับลากซากศพ หายเข้าไปในห้องโถงข้างๆ

เสียงกรีดร้องดังไปทั่วตำหนัก ตามมาด้วยเสียงวิงวอน และเสียงคร่ำครวญแผ่วเบาหลายชั่วโมง จนกระทั่งความเงียบเข้าปกคลุม

ในที่สุดหูหม่าซือก็ออกมา ชุดของเขาอาบไปด้วยสีแดง แต่กลับยิ้มอย่างสงบเยือกเย็น “เรียบร้อย” เขาประกาศ “นางงูพิษได้ชดใช้ให้คนตระกูลข้าแล้ว”

เฉินผิงผงกหัว “สำนักชื่อเหลียนพินาศ ตอนนี้เรารอฟังข่าวจากเย่าหวูจื่อ”

ทั้งสามคนออกจากเขาเกล็ดแดงและพบกับพื้นที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง พวกเขาเข้าไปรักษาบาดแผลในหอสะกดมาร

การต่อสู้อันดุเดือดหลายวันทำเอาสิ้นเปลืองพลังวิญญาณไปมาก หนานป้าเถียนดื่มฉลองกับหูหม่าซือ ชนจอกสุราใต้แสงดาว

ส่วนเฉินผิงนั่งขัดสมาธิ ปล่อยพลังผ่านเส้นลมปราณ ที่ชั้นห้าจะหนักหนายิ่งกว่านี้ เขาต้องแข็งแกร่งก่อนที่จะเผชิญหน้า

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เฉินผิง หูหม่าซือและหนานป้าเถียนกลับมาความสดชื่นอีกครั้ง พวกเขากลับไปที่วังมารทมิฬ ทว่าประตูเหล็กขนาดใหญ่กลับเปิดทิ้งไว้โดยไม่มีใครเฝ้า คบเพลิงติดไฟและไม่มีทหารยามแม้แต่คนเดียวเดินตรวจตรา ในหูของพวกเขามีแต่ความเงียบ ราวกับทั้งวังกำลังกลั้นหายใจ

เฉินผิงหยุดอยู่ที่เชิงบันไดพลางขมวดคิ้ว “บางอย่างผิดปกติ” เขาพึมพำ “ทำไมถึงเงียบแบบนี้” หูหม่าซือก็รู้สึกเช่นกัน เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วเตะประตูบานใหญ่

แรงกระแทกดังสนั่น ก่อนจะหายไปในความเงียบน่าขนลุก “เย่าหวูจื่อ!” เขาตะโกน “ข้าอยู่นี่ ออกมาได้แล้ว!”

เสียงสะท้อนไร้เสียงตอบรับ ภายในวังว่างเปล่า

เลือดแห้งเปื้อนหินอ่อน ใยแมงมุมปกคลุมราวผ้าคลุมศพ คล้ายไม่มีคนอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน

หนานป้าเถียนใช้พลังผ่าผืนฟ้า และทั้งสามก็พุ่งเข้าไปในรอยแยกสีเงิน

เพียงชั่วครู่ พวกเขาก็ออกมาเหนืออาณาจักรแดนสรวงชั้นห้า

อากาศของที่นี่อัดแน่นไปด้วยพลัง เข้มข้นกว่าชั้นสี่หลายเท่า มากพอที่จะปลุกประสาทสัมผัสทุกส่วนให้เฉียบคม

ขุนเขาสูงตระหง่านดุจยักษ์ และท้องฟ้าประดับด้วยหมอกสีม่วงจางๆ

เฉินผิงพยักหน้า “ก่อนอื่นต้องหาที่พักพิง แล้วค่อยหาเบาะแสของตำหนักวิถีมาร”

ขณะที่พวกเขามองหาที่อยู่ในชั้นห้า ลึกเข้าไปในตำหนักทวยเทพ เจ้าตำหนักลำดับสี่ยืนนิ่งข้างหน้าต่าง

เธอสวมชุดคลุมสีขาวเรียบๆ ผมสีดำสยายลงมาตามหลังราวกับสายน้ำ ใบหน้าของเธอเปล่งประกาย แต่แววตากลับเปี่ยมไปด้วยความหนักใจ