หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5241

สาวใช้คนหนึ่งคุกเข่าลงใกล้ๆ แล้วกระซิบ “ท่านหญิง เจ้าตำหนักชี่รายงานว่าเฉินผิงได้ออกจากชั้นสามแล้ว ความแข็งแกร่งของเขายากจะหาผู้ใดเทียบ เขายังสังหารคนของตำหนักวิถีมารอีกด้วย” หญิงสาวหันกลับมา หมุนจี้มรกตไปมาระหว่างนิ้วมือ “ขั้นเซียนพเนจรระดับห้าที่เอาชนะเจ้าตำหนักชี่ได้งั้นหรือ? เฉินผิงเป็นตัวแปรที่น่าสนใจ”

“เจ้าตำหนักชี่ยังบอกด้วยว่าเขาทำตามคำสั่งของท่าน แค่ตรวจสอบเท่านั้น ห้ามปะทะกับใคร” สาวใช้กล่าวต่อ

“ทำได้ดีมาก” หญิงสาวตอบ ริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้ม

เธอก้มหน้าลง แสงสลัวของห้องบัลลังก์สะท้อนประกายสีเงินบนมงกุฎของเธอ “ตำหนักทวยเทพเสื่อมโทรมมานานเกินไป พวกหัวเก่ายึดถือกฎเกณฑ์คร่ำครึมานาน หากเราได้คนมากความสามารถอย่างเขามาเป็นพวก ฝ่ายต่อต้านก็อาจสร้างความเปลี่ยนแปลงได้เสียที”

เธอหยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วหันไปหาสาวใช้ “หยุนเสี่ยว เดินทางไปยังชั้นสี่ หากตำหนักวิถีมารกดดันเฉินผิงมากเกินไป จงเข้าไปแทรกแซงอย่างเงียบๆ แต่อย่าไปยั่วยุของพวกเขา ตำหนักทวยเทพและพวเราชาวสวรรค์มีศัตรูมากกว่ามิตรอยู่แล้ว จนกว่าเราจะกลับมาสมบูรณ์ หากทำตัวเด่นเกินไปย่อมเป็นภัย”

หยุนเสี่ยวคุกเข่าลงจนผมสีเข้มสัมผัสพื้นหินอ่อน “ตามที่ท่านสั่ง ท่านหญิง”

“เมื่อพบเฉินผิง บอกเขาว่าทุกอย่างได้ที่แล้ว ถึงเวลาเปลี่ยนแปลงตำหนักทวยเทพ และตำหนักลำดับสี่ของข้าจะออกหน้าเอง หากเขาต้องการ”

หยุนเสี่ยวลังเลแล้วพูดว่า “ท่านหญิง แล้วเจ้าตำหนักซานล่ะ”

“ไม่ต้องสนใจเขา” เสียงของเธอเย็นชา “หากเขายังคงยืนกรานรนหาที่ตาย ข้าจะไม่ห้ามเขา แต่ข้าจะไม่ยอมให้เขาลากตำหนักทวยเทพลงหลุมไปพร้อมกับเขา”

ในขณะนั้นเอง ภายในห้องโถงที่ประดับประดาด้วยแสงสีทองของตำหนักลำดับสาม พายุอีกลูกกำลังก่อตัว

ด้านนอกเมืองเจี่ยนเชิงอันกว้างใหญ่ในชั้นห้า ป้อมปราการที่สร้างจากหินและเหล็กกล้า นักเดินทางสามคนเดินเข้ามาภายใต้ปราณดาบที่ลอยบนฟ้า ซึ่งก็คือเฉินผิง หูหม่าซือและหนานป้าเถียน

“เมืองอลังการอะไรอย่างนี้!” หูหม่าซืออ้าปากค้าง แหงนมองป้อมที่สูงหลายร้อยหลา เลยกำแพงไป มีอักขระดาบนับไม่ถ้วนถูกสลักลงบนหิน อักชระแต่ละตัวมีพลังสายฟ้าสถิต

หนานป้าเถียนพยักหน้า “เมืองเจี่ยนเชิงคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งวิชาดาบในชั้นห้า ชาวเมืองทุกคนเกิดและตายพร้อมกับดาบ ในเมืองมีปรมาจารย์มากมาย แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดก็ยังพบได้ทั่วไป”

เฉินผิงแตะมือลงบนหินเย็นๆ รู้สึกถึงปราณดาบที่พุ่งทะยานขึ้นฟ้า สายตาสงบนิ่งของเขาดูสนใจ “เมืองที่ทุกคนเป็นนักดาบงั้นเหรอ? แบบนี้สนุกแน่”