หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5242

เฉินผิงก็เป็นนักดาบ เขาครอบครองกระบี่พิฆาตมังกร อาวุธที่ตีขึ้นจากตำนานและเหล็กกล้า เขารอไม่ไหวแล้วที่จะให้ทั้งเมืองได้เห็นพลังของกระบี่เล่มนี้

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” เฉินผิงกล่าวพลางก้าวเท้าไปยังประตู

หนานป้าเถียนหยุดอยู่บนถนนฝุ่นตลบนอกเมืองเจี่ยนเชิง ร่างอาบแสงตะวันยามบ่าย กำแพงเบื้องหน้าตั้งตระหง่านพร้อมลูกธนูที่ยื่นออกมากระทบแสง เขาล่ำๆ ของเขากอดอกพร้อมขมวดคิ้ว แล้วส่ายหัว

“ข้าจะรออยู่ข้างนอก” เขาพูด เสียงต่ำๆ สั่นสะเทือนของเขากระทบกับหิน “ข้าไม่ชอบกฎเกณฑ์ของเมือง” สายตาของเขามองผ่านเฉินผิงไป ไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม ความตึงเครียดที่ไม่อาจเอ่ยออกมาแผ่ไปทั่วบรรยากาศ

เฉินผิงจ้องมองหนานป้าเถียนที่หันหน้าหนี แต่เขาก็ไม่คาดคั้นอะไร เขาเดินทางมากับชายร่างใหญ่นานพอที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนระวังตัว หากหนานป้าเถียนผู้ตรงไปตรงมาและไร้ความกลัวยังชอบความเวิ้งว้างนอกเมืองมากกว่า ในเมืองก็คงไม่ถูกใจเขานัก

“ก็ได้” ในที่สุดเฉินผิงก็พูด “หูหม่าซือกับผมจะรีบรวบรวมสิ่งที่เราต้องการ ระวังตัวด้วย”

หนานป้าเถียนยิ้มยิงฟันสีขาว “ไม่ต้องห่วง ต่อให้เจอขั้นเซียนโลการะดับแปด ถึงจะไม่ชนะ แต่ข้าก็ไม่โง่พอที่จะสู้จนตัวตาย”

เฉินผิงไม่พูดอะไรอีกและหันหลัง หูหม่าซือวิ่งเหยาะๆ ข้างเขา ทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองที่เปิดกว้าง

พวกเขาก้าวเข้าซุ้มประตูได้ไม่ทันไร หูหม่าซือก็อ้าปากค้าง บนยอดหอคอยรูปลูกศร มีสองร่างยืนนิ่งอยู่คนละฝั่งของประตู

ด้านซ้ายมีนักดาบในชุดคลุมสีฟ้าครามรออยู่ เขาหลับตา ดาบยาวห้อยข้างหลัง ด้านขวาคือหญิงสาวในชุดคลุมสีขาวกระชับ ดาบเรียวยาวของเธอชี้ลงแผ่นหิน ผมสีขาวพลิ้วไหวเมื่อสายลมพัดผ่าน ทั้งคู่ไม่ขยับเขยื้อนราวกับเป็นรูปปั้นหินอ่อน

“หลีกทาง หลีกทางให้ข้า!!” ชายคนหนึ่งตะโกนดังลั่นกลางอากาศยามเช้า

เขาสวมชุดผ้าไหมปักลายสีทองและสีแดงเข้ม ตรงไปยังประตูเมืองโดยมีสัตว์อสูรร่างยักษ์ตามมา มันคือกึ่งสิงโตกึ่งอสูรร้าย ดวงตาที่สามของมันลุกโชน เสียงกีบเท้ากระทบพื้นแต่ละครั้งทำให้ฝุ่นผงลอยฟุ้ง เหล่าพ่อค้าและขอทานต่างแตกตื่น

สัญชาตญาณของหูหม่าซือส่งเสียงร้องให้หนี เขาเอื้อมมือไปกระชากตัวเฉินผิง เฉินผิงคว้าข้อมือของชายชราไว้ได้ เขายืนหยัดบนพื้นหินกรวด หันหน้าเข้าหาร่างยักษ์ที่กำลังเดินเข้ามา ราวกับมองดูคลื่นยักษ์ที่กำลังจะถึงตัว

“ไม่หลีกก็ตาย!” ชายหนุ่มในชุดผ้าไหมคำราม ตบหัวของสัตว์อสูรทีหนึ่ง “เหยียบเจ้าโง่นั่นซะ”

ยักษ์สามตาดูเหมือนจะเข้าใจ ขากรรไกรของมันอ้ากว้าง เขี้ยวเป็นประกายราวกับคมดาบ มันพุ่งทะยานไปข้างหน้า หินและฝุ่นฟุ้งทั่วถนน