หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5242

เฉินผิงก็เป็นนักดาบ เขาครอบครองกระบี่พิฆาตมังกร อาวุธที่ตีขึ้นจากตำนานและเหล็กกล้า เขารอไม่ไหวแล้วที่จะให้ทั้งเมืองได้เห็นพลังของกระบี่เล่มนี้

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” เฉินผิงกล่าวพลางก้าวเท้าไปยังประตู

หนานป้าเถียนหยุดอยู่บนถนนฝุ่นตลบนอกเมืองเจี่ยนเชิง ร่างอาบแสงตะวันยามบ่าย กำแพงเบื้องหน้าตั้งตระหง่านพร้อมลูกธนูที่ยื่นออกมากระทบแสง เขาล่ำๆ ของเขากอดอกพร้อมขมวดคิ้ว แล้วส่ายหัว

“ข้าจะรออยู่ข้างนอก” เขาพูด เสียงต่ำๆ สั่นสะเทือนของเขากระทบกับหิน “ข้าไม่ชอบกฎเกณฑ์ของเมือง” สายตาของเขามองผ่านเฉินผิงไป ไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม ความตึงเครียดที่ไม่อาจเอ่ยออกมาแผ่ไปทั่วบรรยากาศ

เฉินผิงจ้องมองหนานป้าเถียนที่หันหน้าหนี แต่เขาก็ไม่คาดคั้นอะไร เขาเดินทางมากับชายร่างใหญ่นานพอที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนระวังตัว หากหนานป้าเถียนผู้ตรงไปตรงมาและไร้ความกลัวยังชอบความเวิ้งว้างนอกเมืองมากกว่า ในเมืองก็คงไม่ถูกใจเขานัก

“ก็ได้” ในที่สุดเฉินผิงก็พูด “หูหม่าซือกับผมจะรีบรวบรวมสิ่งที่เราต้องการ ระวังตัวด้วย”

หนานป้าเถียนยิ้มยิงฟันสีขาว “ไม่ต้องห่วง ต่อให้เจอขั้นเซียนโลการะดับแปด ถึงจะไม่ชนะ แต่ข้าก็ไม่โง่พอที่จะสู้จนตัวตาย”

เฉินผิงไม่พูดอะไรอีกและหันหลัง หูหม่าซือวิ่งเหยาะๆ ข้างเขา ทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองที่เปิดกว้าง

พวกเขาก้าวเข้าซุ้มประตูได้ไม่ทันไร หูหม่าซือก็อ้าปากค้าง บนยอดหอคอยรูปลูกศร มีสองร่างยืนนิ่งอยู่คนละฝั่งของประตู

ด้านซ้ายมีนักดาบในชุดคลุมสีฟ้าครามรออยู่ เขาหลับตา ดาบยาวห้อยข้างหลัง ด้านขวาคือหญิงสาวในชุดคลุมสีขาวกระชับ ดาบเรียวยาวของเธอชี้ลงแผ่นหิน ผมสีขาวพลิ้วไหวเมื่อสายลมพัดผ่าน ทั้งคู่ไม่ขยับเขยื้อนราวกับเป็นรูปปั้นหินอ่อน