หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5243

ชั่วขณะก่อนที่จะปะทะ เงาหนึ่งก็เคลื่อนผ่านระหว่างเฉินผิงกับสัตว์อสูรอย่างรวดเร็วราวกับควัน ชายวัยกลางคนในชุดผ้าป่านที่ดูธรรมดาสามัญราวกับช่างตีเหล็กในหมู่บ้าน เขาชูกำปั้นขึ้น ไม่มีรัศมีเจิดจ้า ไม่มีคลื่นพลังใดๆ มีเพียงหมัดเปล่าๆ อัดใส่ร่างขนฟู แต่แล้วสิงโตสามตากลับกรีดร้องราวกับภูเขาหล่นใส่กะโหลกของมัน

ยักษ์ใหญ่ถอยหลังด้วยความหวาดกลัว อุ้งเท้าจิกแอ่งน้ำบนถนน ความกล้าหาญหลั่งไหลออกมาจากดวงตาทั้งสามของมันราวกับน้ำรั่ว

ชายหนุ่มในชุดผ้าไหมปักลายสะดุดและเกือบล้มค่ำ เขาทรงตัว สีหน้าไม่พอใจและตะโกน “เจ้าเป็นใครถึงมายุ่งเรื่องของข้า รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”

ชายแปลกหน้าเหลือบมองเขาเพียงแวบเดียวอย่างไม่แยแส “เมืองเจี่ยนเชิงมีกฎของเมือง” เขาพูดเบาๆ “เชื้อสายของเจ้าไม่ได้สำคัญที่นี่ ไปอาละวาดที่อื่นเถอะ ไม่มีใครที่นี่จะเอาใจเจ้าหรอก”

ว่าแล้วเขาก็หันหลังกลับและหายไปในฝูงชน หายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับเป็นเพียงจินตนาการ

สีหน้าของชายหนุ่มผู้สวมชุดผ้าไหมแพรทั้งตะลึงและเดือดดาล ชาวเมืองที่อยากรู้อยากเห็นกระซิบกระซาบ เขาแค่นเสียงและแสยะยิ้ม ก่อนจะพึมพำกับบริวาร “คนต่างถิ่นโง่เง่าจะไปรู้อะไร”

เขาลูบสัตว์อสูรร่างเปื้อนเลือด กระชับเสื้อคลุมผ้าไหมและเดินอย่างสง่างามเข้าเมืองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จ้าวเทียนยี่เดินไปหาเฉินผิง ปล่อยให้สัตว์อสูรพ่นลมหายใจร้อนๆ รดเฉินผิงผู้ไม่สะทกสะท้าน เขาประหลาดใจเมื่อสัมผัสได้ว่าเฉินผิงอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรเท่านั้น

เขาโน้มตัวลงแตะตราป้ายคำสั่ง สิงโตสามตากระพริบตาตอบรับ

ชายหนุ่มยืนกอดอก ความอยากรู้อยากเห็นบดบังความเย่อหยิ่งชั่วขณะ “เจ้าเป็นแค่เซียนพเนจร มาถึงเมืองเจี่ยนเชิงได้ยังไง?”

เฉินผิงสบตาเขาโดยไม่กระพริบตา “เซียนพเนจรเข้าไม่ได้หรือไง?”

คำถามนั้นทำให้จ้าวเทียนยี่สะดุ้ง เขาหัวเราะออกมา “กล้าหาญดีนี่! พลังของเจ้าอาจจะต่ำต้อย แต่ความกล้าของเจ้าไม่แพ้ใคร บอกมา ทำไมถึงไม่หลีกทางให้สัตว์อสูรของข้าเมื่อครู่?”

“เพราะกลัว” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ขาผมอ่อนแรงจนก้าวไม่ออก”

จ้าวเทียนยี่ ชายหนุ่มผู้นั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะดังก้อง “เจ้าน่าสนใจดี สหาย! มาที่เมืองเจี่ยนเชิงเป็นครั้งแรกสินะ ข้าคือจ้าวเทียนยี่ และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าต้องมากับข้า”

หูหม่าซือยืนนิ่งด้วยความงุนงง

“ไม่ต้องมาคุยโวหรอก” เฉินผิงพูดเสียงเรียบ

จ้าวเทียนยี่เอียงคอ “เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ?”