หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5253

จิตของเขาสัมผัสกำแพงของวังสีดำที่อยู่ห่างไกลออกไป และเจตจำนงสังหารก็จับเขาไว้ราวกับดัก

“ผู้บุกรุก!” เสียงหนึ่งดังกึกก้อง ทันใดนั้นพลังมหาศาลก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ตรงไปยังโขดหินที่เขาและหูหม่าซือซ่อนตัวอยู่

“โดนจับได้แล้ว” เฉินผิงกระซิบพลางกระชากคอเสื้อหูหม่าซือ “หนีเร็ว!”

พวกเขากระโจนหลบสายฟ้าสีดำได้อย่างฉิวเฉียด บดขยี้ก้อนหินจนกลายเป็นผงธุลี

“จับพวกมัน!”

“บังอาจสอดแนมหุบเขาลมดำ ตาย!”

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายสิบคนแห่กันมาจากปากหุบเขา โดยมีผู้บำเพ็ญเพียรมารขั้นเซียนโลกาคนหนึ่งนำหน้า พวกมันย่ำแผ่นดินสะเทือนและเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

เฉินผิงและหูหม่าซือพุ่งทะยานสู่เมืองเจี่ยนเชิง กล้ามเนื้อทุกมัดร้อนผ่าวขณะที่เร่งความเร็วเหาะหนี

เบื้องหลังพวกเขาเต็มไปด้วยคำสาป เครื่องรางอาบพิษ และคาถาที่ยิงใส่หน้าผา ทำเอาต้องหลบจ้าละหวั่น

“พวกมันเร็วอะไรขนาดนี้!” หูหม่าซือสบถพร้อมโยนเครื่องรางกลับหลัง เปลวไฟปะทุ ถ่วงเวลาได้เล็กน้อย

เฉินผิงจดจ่ออยู่กับรัศมีที่ไล่ตาม พุ่งผ่านรอยแยกและสันเขา โชคดีที่เราไม่ได้บุกเข้าไปข้างใน ไม่อย่างนั้นคงไม่รอด

ในที่สุดก็โผล่พ้นสันเขามาถึงปราการด้านนอกเมืองเจี่ยนเชิง ทั้งคู่ร่วงหล่นลงมาโดยมีบาดแผลถลอกตามตัวและบาดเจ็บเล็กน้อย พุ่งผ่านประตูที่เปิดอยู่ เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารหยุดกะทันหันหน้าทางเข้า ถูกสะกดด้วยความกลัวหรือบางสิ่งที่ปกป้องเมืองนี้ไว้ หลังจากสบถสองสามคำ พวกเขาก็กลับคืนสู่แดนรกร้างที่เต็มไปด้วยหมอกควัน

ม่อเฉินตั้งใจฟังโดยไม่ขัด เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็พยักหน้ารับรู้ “อย่างที่ข้ากังวล หุบเขาลมดำไม่ใช่สำนักย่อยของตำหนักวิถีมารหรอก”

“ไม่ใช่เหรอครับ” เฉินผิงถาม

น้ำเสียงของม่อเฉินเคร่งขรึม “มารอยู่ที่นั่นสืบเชื้อสายมารโลหิต วิชาของพวกมันคือการดูดกลืนเลือดเหยื่อ ทั้งโหดร้ายและป่าเถื่อน แต่ตำหนักวิถีมารกลืนกินวิญญาณไม่ใช่เลือด มารโลหิตนั้นดุร้ายและอาฆาต โชคดีมากที่เจ้าหลุดพ้นจากกรงเล็บของพวกมันมาได้ หากช้ากว่านี้ หุบเขาลมดำอาจกลายเป็นหลุมศพของเจ้า”

เฉินผิงสบตากับหูหม่าซือ ความรู้สึกหวาดกลัวผุดขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ จางหายไปเป็นความโกรธ

“แปลว่าหอคอยกระซิบหลอกพวกเราเหรอ” หูหม่าซือขึ้นเสียง “เราจ่ายด้วยมณีสวรรค์ล้านเม็ด แต่กลับได้ข้อมูลผิดๆ!”