หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5254

ม่อเฉินถอนหายใจ “ข้าเตือนแล้ว หอคอยกระซิบขายข่าวลือ ไม่ใช่ข้อเท็จจริง พวกเขาเห็นคนแปลกหน้าสองคนที่กำลังรีบร้อน จึงรีบหาทางกอบโกย”

“ไม่อยากจะเชื่อ!” หูหม่าซือตบฝ่ามือลงโต๊ะ “เราต้องกลับไปและพวกมันต้องจ่ายคืนทุกเม็ด”

สีหน้าของเฉินผิงเย็นชา การสูญเสียมณีนั้นเจ็บใจ แต่การถูกหลอกเจ็บยิ่งกว่า “ผู้อาวุโส เดี๋ยวเรากลับมา”

พูดจบเขากับหูหม่าซือก็เดินออกไป เสียงฝีเท้าเฉียบคมด้วยความโกรธ

หลิงเสวี่ยมองม่อเฉิน “ข้าควรห้ามไหม”

“ไม่” ม่อเฉินตอบอย่างสงบนิ่ง “ให้พวกเขาได้เรียนรู้เอง”

ครู่ต่อมา พวกเขาก็กลับมาที่หอคอยกระซิบอีกครั้ง สาวใช้คนเดิมรออยู่ที่โต๊ะหินอ่อน รอยยิ้มที่คุ้นเคยปรากฎเมื่อจำชายสองคนได้ เธอสวมบทมืออาชีพในทันที “ยินดีต้อนรับ มีอะไรให้ข้ารับใช้”

“ขอมณีคืน” เฉินผิงพูดเยือกเย็น “ข้อมูลของคุณเป็นเท็จ หุบเขาลมดำไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ ตำหนักวิถีมาร”

รอยยิ้มของสาวใช้จางลง เธอส่ายหัวอย่างสุภาพ “กฎของเราชัดเจน เมื่อซื้อข้อมูลแล้ว เราจะไม่คืนเงิน”

“กฎเหรอ?” หูหม่าซือหัวเราะอย่างหัวเสีย “เจ้าขายคำโกหก ยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้เอง ข้าจะทำลายที่นี่ให้ราบ!”

สาวใช้ไม่สะทกสะท้าน “ระวังมารยาทด้วย หอคอยกระซิบรับใช้เมืองเจี่ยนเชิงมาหลายปี เราให้ข้อมูล แต่ไม่รับประกัน การตัดสินใจที่ผิดพลาดของท่านไม่ใช่ความรับผิดชอบของเรา การขอคืนเงินจึงเป็นไปไม่ได้”

หูหม่าซือพุ่งเข้าใส่ด้วยความโกรธ แต่เฉินผิงจับแขนเขาไว้และออกแรงดึงกลับมา

สายตาของเฉินผิงเย็นชายิ่งกว่าธารน้ำแข็ง ขณะที่เขาจ้องมองสาวใช้ตรงหน้า เขารู้ว่าหากใช้ความรุนแรงในหอคอยกระซิบคงไม่ดีแน่ สถานที่แบบนี้มักจะมีผู้หนุนหลังน่าเกรงขาม

“คุณสัญญาไม่ใช่เหรอว่าถ้าข้อมูลไม่จริง เราจะได้มณีทั้งหมดคืน” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“งั้นเหรอ” เธอยิ้มเยาะ “แปลกนะ ข้าจำไม่ได้ว่าเคยพูดแบบนั้น ถ้าไม่เชื่อก็ถามคนอื่นดู หอคอยกระซิบไม่เคยคืนเงิน”

เธอเชิดหน้า ทุกคำที่พูดเย่อหยิ่ง

ไม่กี่นาทีเสียงร้องก็เงียบลง ร่างของสาวใช้ทรุดลงข้างเท้าของพวกเขา ตายด้วยความโกรธเกรี้ยวของหูหม่าซือ

ภายในหอคอย ศพทรุดลงบนพื้นสะอาด แอ่งเลือดสีดำบานออกราวกับกุหลาบเบ่งบาน

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่หยุดดูต่างผงะถอย เสียงหายใจเฮือกดังก้องไปทั่วห้องโถง

“บ้าไปแล้ว ฆ่าคนกลางหอคอยเลยหรือ!” ใครสักคนกระซิบเสียงสั่นเครือ

“คนที่โดนฆ่าคือคนของหอคอยกระซิบ สองคนนั้นคงอยากตายแน่ๆ”

“ทหารยามมาแล้ว!” อีกคนตะโกนเสียงดังขณะที่เสียงฝีเท้าดังก้อง

คำสั่งอันโกรธเกรี้ยวดังขึ้น และทหารหน่วยหนึ่งก็ออกมาจากส่วนลึกของหอคอย ชายวัยกลางคนในชุดผ้าหรูเดินนำหน้า กรามเหลี่ยมคม ใบหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ ดวงตาเป็นประกาย รัศมีของเขาทำให้ทุกลมหายใจที่สูดเข้าไปรู้สึกอึดอัด