หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5255

ทหารยามมากประสบการณ์นับสิบยืนเรียงรอบเฉินผิงและหูหม่าซือ หอก ดาบและง้าวซ้อนกันราวกับดงหนาม

“ใจกล้าดีนี่” ชายคนนั้นคำราม “กล้าฆ่าคนกลางวันแสกๆ คิดว่าหอคอยกระซิบจะไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรือ”

ความโกรธเกรี้ยวแผ่ออกมาจากหูหม่าซือ ปนกับความรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขาโต้ตอบ “นางสมควรโดน” เขาตวาด “ขายข่าวปลอมให้เรา แถมไม่ยอมคืนเงิน พวกเจ้าค้าขายกันแบบนี้หรือ”

ริมฝีปากของชายคนนั้นเผยรอยยิ้มเยือกเย็น ขณะที่สายตาของเขาหันจากศพไปที่เฉินผิง “หอคอยกระซิบทำธุรกิจอย่างยุติธรรม เปิดเผยราคาให้ทุกคนได้เห็น การหลอกลวงถือเป็นเรื่องต่ำต้อยสำหรับเรา”

“แค่ได้ยินคำพูดไม่เข้าหูถึงกับต้องชักดาบ ถ้าไม่มีคำแก้ตัวที่สมเหตุผล วันนี้พวกเจ้าจะไม่ได้ออกไปจากหอคอยกระซิบ ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย!”

“คำแก้ตัวเหรอ? มีอยู่แล้ว เราเสียมณีสวรรค์หนึ่งล้านเม็ดแลกกับตำแหน่งของสำนักย่อยของตำหนักวิถีมาร คนของแกบอกให้เราไปที่หุบเขาลมดำ และสาบานว่าข่าวที่ขายให้เป็นความจริง ทั้งที่หุบเขานั้นเป็นของมารโลหิต ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตำหนักวิถีมารเลย พวกเราเกือบเอาตัวไม่รอด พอกลับมาและขอเงินคืน สาวใช้ของแกกลับปฏิเสธ พูดเย่อหยิ่งเชิดหน้าใส่เรา มันเป็นความผิดขอเราเหรอ?”

แม้เสียงจะไม่ดังมาก แต่คำพูดของเขาก็ได้ยินไปทั่วห้องโถงหินอ่อน ทุกคนที่เฝ้ามองได้ยิน เสียงกระซิบดังขึ้นเมื่อเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมองเจ้าของหอคอยวัยกลางคนด้วยแววตากังขา

หูหม่าซือโพล่งออกมา “เจ้าไม่รู้อะไรเลย! เฉินผิงไม่ใช่ศิษย์ธรรมดาหรอกนะ”

ชายคนนั้นไม่สนใจ สายตาจับจ้องเฉินผิง “เจ้าโอหังขนาดนี้เพราะเป็นศิษย์สำนักดาบอย่างนั้นหรือ คงต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว!”

เฉินผิงถอนหายใจ เกียรติยศของสำนักดาบอะไรกัน ชื่อสำนักไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้น เขาเองก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับหอคอยกระซิบ แต่แล้วใบหน้าหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ชายหนุ่มผู้หยิ่งผยองที่เขาเคยเจอที่ประตูเมือง