หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5256

จ้าวเทียนยี่เคยบอกกับเฉินผิงในวันนั้นว่า “ถ้ามีปัญหาก็เรียกข้าได้”

ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะมาก

“จ้าวเทียนยี่ รู้จักชื่อนี้ไหม?” เฉินผิงถามเบาๆ

ใบหน้าของชายคนนั้นซีด “จ้าวเทียนยี่เหรอ?”

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว ทุกคนในแถบนี้ต่างเคยได้ยินชื่อจ้าวเทียนยี่ เขาเมามายเที่ยวท้าสู้และรังแกผู้อื่นได้ตามใจเพราะพ่อผู้เป็นเจ้าเมืองยู่คอยให้ท้าย มีแต่คนโง่เท่านั้นที่กล้าขัดใจเขา

เฉินผิงก้าวเข้ามาใกล้พร้อมพูดเสียงเบา “เขากับฉันเป็นเพื่อนกัน คิดว่าเขาจะทำยังไงถ้าเขารู้ว่าพวกแกโกงและข่มขู่ฉันในเมืองของเขา อยากรู้ไหม?”

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของชายคนนั้น การปล่อยเฉินผิงไปย่อมทำให้ศักดิ์ศรีของหอคอยกระซิบด่างพร้อย แต่การยั่วยุจ้าวเทียนยี่อาจทำให้ทั้งหอคอยพังพินาศได้ เขาลังเลตัดสินใจไม่ถูก

เขากัดฟันแน่น แสร้งทำเป็นใจกล้าขณะตะโกนว่า “รู้จักจ้าวเทียนยี่แล้วมันยังไง ที่นี่คือเมืองเจี่ยนเชิง ไม่ใช่ถิ่นของพ่อเขา เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด ในเมื่อเจ้าฆ่าคนตายก็ต้องรับผิดชอบ ถ้าไม่อยากตายก็ต้องชดใช้ด้วยมณีสวรรค์ที่มากพอ ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังจะได้ออกไปจากหอคอยกระซิบ”

เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามไม่ยั่วยุจ้าวเทียนยี่มากเกินไป ในขณะเดียวกันก็รักษาหน้าตัวเองด้วย จึงยอมแลกสิ่งตอบแทนเพื่อประนีประนอม

เฉินผิงมองชายคนนั้นตรงๆ “ฉันจะพูดอีกครั้ง ฉันเป็นเพื่อนของจ้าวเทียนยี่ ถ้ายังมีสติยู่บ้างก็คืนมณีที่แกเอาไปจากพวกเรามาแล้วก้มหัวขอโทษ แล้วเราจะยอมจากไปเงียบๆ ถ้าปฏิเสธ เขาจะทำลายหอคอยเน่าๆ ของแกให้ราบเป็นหน้ากลอง จ้าวเทียนยี่น่ะจุดเดือดต่ำ และเขาไม่สนอยู่แล้วถ้าหอคอยของแกพังพินาศ”

“กล้าขู่ข้าหรือ” สีหน้าของชายคนนั้นเคร่งเครียด เขาบอกตัวเองว่าเฉินผิงแค่ใช้ชื่อของจ้าวเทียนยี่เพื่อขู่เท่านั้น ถ้ายอมถอยตอนนี้ก็เท่ากับว่าขี้ขลาด

จ้าวเทียนยี่เอียงคอ ดวงตาดุร้าย “ถ้าข้าไม่มา สหายข้าคงไม่รอดแน่ เจ้าคือคนที่บอกว่าข้าไม่เท่าไหร่ใช่ไหม”

ชายคนนั้นโบกมือรัวๆ “ปะ-เปล่าเลย คุณชายคงฟังผิดไปแน่ๆ ข้าไม่กล้าหรอก”

“โกหก!” ผู้ติดตามคนหนึ่งของจ้าวเทียนยี่ตะโกน “เราได้ยินทุกอย่างจากข้างนอก เจ้านั่นแหละที่พูด!”

จ้าวเทียนยี่ก้าวเข้ามาใกล้จนชายคนนั้นรู้สึกถึงลมหายใจ “เจ้าไม่ยอมรับอย่างนั้นหรือ? งั้นพรุ่งนี้หอคอยกระซิบไม่ต้องเปิดก็แล้วกัน”

ฝ่ามือของจ้าวเทียนยี่พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด เกิดเสียงดังตุบเมื่อชายคนนั้นกระเด็นราวกับว่าวสายขาด ชนเข้ากับกำแพงและพังทลาย เลือดไหลรินออกจากปาก ประกายชีวิตเริ่มหายไปจากแววตา