หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5272

“รากฐานของเจ้าแข็งแกร่ง แต่วิชาดาบของเจ้าพึ่งพาพลังวิญญาณที่ปะทุรุนแรงเกินไป นักดาบที่แท้จริงต้องมีสัมผัสแห่งความสง่างาม”

ทุกบ่ายม่อเฉินจะรอเขาอยู่ในกระท่อมไม้ไผ่ เขาไม่เคยลุกขึ้นมาแสดงฝีมือเลยสักครั้ง เขาเอนกายลงบนแคร่ไม้ไผ่เตี้ยๆ นิ้วไล้ไปตามดาบไม้สีดำสนิท และชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของเฉินผิงด้วยการพยักหน้าหรือไม่ก็เคาะดาบไม้

“ดูไม้ไผ่เก่าๆ นี่สิ” ม่อเฉินกล่าว “เมื่อลมพัดมา มันก็โค้งงอ เมื่อลมสงบ มันจะตั้งตรง มันดูบอบบาง แต่ความแข็งแกร่งของมันซ่อนอยู่ในความยืดหยุ่น ดาบก็ควรเป็นเช่นนั้น เหล็กแตกหักได้ถ้าแข็งนานเกินไป จงผสานความแข็งเข้ากับความสง่างาม แล้วเจ้าจะฟันดาบ ตวัดดาบ ปัดดาบและควบคุมการต่อสู้ได้”

เฉินผิงเพ่งมองไม้ไผ่นอกหน้าต่าง ลมกระโชกแรงพัดพาลำต้นสีเขียวจนดูเหมือนจะหักโค่น แต่ทุกครั้งที่ลมรุนแรงถึงขีดสุด ลำต้นจะเอนลง ปล่อยให้แรงลมไหลผ่านไปก่อนจะตั้งตรงอีกครั้ง

เฉินผิงบังเกิดความเข้าใจขึ้นมาในทันใด กระบี่พิฆาตมังกรในมือเขาส่งเสียง และวิชาดาบอันหนักหน่วงที่เขาฝึกฝนมาหลายปีก็เริ่มเบาบางลง ลำแสงดาบพลิ้วไหวราวกับเงาใบไผ่ ชั่วพริบตานั้นก็พุ่งขึ้นราวกับหน่ออ่อนแรกเกิด พริบตาถัดมาก็เฉียดไปด้านข้างอย่างแผ่วเบา ดุจใบไม้ที่ปลิวไสวไปตามสายลม

“อืม ตอนนี้กำลังไปได้สวย” ม่อเฉินกล่าว “วิชาดาบไม่มีกฎตายตัว หากทำตามรูปแบบอย่างเคร่งครัดเกินไป เจ้าก็เป็นได้แค่นักดาบสามัญ หากเข้าใจแนวคิดเบื้องหลังคมดาบ เจ้าจะเป็นยอดนักดาบ ที่ผ่านมาเจ้ารู้จักแค่การฟัน จงจำไว้ว่าดาบก็ตวัดและหมุนได้เช่นกัน”

ม่อเฉินสะบัดนิ้ว ซัดดาบสัมฤทธิ์สำหรับฝึกขึ้นจากพื้น ดาบพุ่งเข้าหาเฉินผิง เชื่องช้าราวกับหิมะที่โปรยปรายแต่กลับปิดทางหนีทุกด้าน สัญชาตญาณบอกให้เขาสกัดไว้ แต่เฉินผิงได้ยินคำสอนของม่อเฉินดังก้องอยู่ในหู เขาจึงหมุนข้อมือตอบโต้

กระบี่พิฆาตมังกรเลื้อยไปตามคมดาบที่พุ่งเข้ามาราวงูสีเงิน เสียดสีสันดาบสำริดและเปลี่ยนทิศทางของน้ำหนักดาบ โลหะสัมผัสกันชั่วขณะ นานพอที่เฉินผิงจะบิดอีกครั้งและเล็งปลายกระบี่ไปที่ด้ามดาบของคู่ต่อสู้

เคร้ง! ดาบสัมฤทธิ์ร่วงลงพื้น เสียงดังฟังชัดก่อนจะหยุดนิ่ง

เฉินผิงตกตะลึงและนิ่งไป ชั่วขณะนั้นกำแพงที่กั้นพลังขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ดได้พังทลาย พลังคำรามไปทั่วกล้ามเนื้อและกระดูก พลังอันโดดเด่นของขั้นเซียนพเนจรระดับแปด

“เจ้าเพิ่มระดับได้หรือ?” หูหม่าซือที่ประตูอ้าปากค้าง “เพิ่งผ่านไปแค่สี่วัน นี่เจ้าเป็นมนุษย์หรือเปล่า เฉินผิง?”

แม้แต่ศิษย์สำนักดาบที่ปกติมักจะเก็บตัวยังแทบอดใจไม่อยู่ หลิงเสวี่ยและศิษย์อาวุโสอีกหลายคนต่างมาหาม่อเฉิน ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขาโค้งคำนับ ร้องขอเข้าร่วมการประลองที่กำลังจะมาถึง

“ท่านอาจารย์ โอกาสนี้มีแค่ครั้งเดียวในรอบร้อยปี” หลิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถึงแม้จะไม่ได้รับรางวัล แต่การได้เห็นวิชาดาบของสำนักอื่นด้วยตาของเราเอง จะช่วยขัดเกลาคมดาบและจิตใจของเราให้เฉียบคมยิ่งขึ้น!”

ความเงียบปกคลุม ม่อเฉินจ้องมองพื้นทรายขาวหน้าลานบ้านอยู่นาน ก่อนจะส่ายหัวในที่สุด “ฝีมือของพวกเจ้ายังตื้นเขิน การประลองดึงดูดยอดฝีมือลึกลับที่ทรงพลังมากมาย หลายสำนักจะทำทุกอย่างเพื่อชัยชนะ หากเข้าสู่สนามประลองโดยไม่เตรียมตัว เท่ากับว่ามอบชีวิตของเจ้าให้กับพวกเขา”

หลิงเสวี่ยอ้าปากค้างและกำลังจะทักท้วง แต่ม่อเฉินยกมือขึ้น ท่าทางของเขาเฉียบขาดจนทุกคนเงียบสนิท

น้ำเสียงของม่อเฉินแผ่วเบาลง บรรยากาศเคร่งขรึม “ที่สำคัญคือเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์” เขาเตือน ทุกคำพูดหนักแน่นรอบคอบ “ความบาดหมางระหว่างพวกเขากับสำนักของเรานั้นหยั่งรากลึก ศิษย์ของพวกเขาลงมืออย่างหนักหน่วงไม่ปราณี หากพบกันบนสนามประลอง พวกเขาจะไม่เมตตาแน่”