หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5271

เฉินผิงยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเข้าใจดีว่าความปรารถนาดีของเจ้าตำหนักซื่อหมายถึงอะไร ถ้าได้ตำหนักลำดับสี่หนุนหลัง การตามล่าตำหนักวิถีมารจะราบรื่นยิ่งขึ้น กระนั้นเขาก็รู้ดีว่าตำหนักทวยเทพมีแต่ความขัดแย้ง เจ้าตำหนักซานและเจ้าตำหนักหลิวจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ

“ผมเห็นด้วยกับการสงบศึก แต่ถ้ามีคนของตำหนักทวยเทพมาหาเรื่องผมเหมือนเจ้าตำหนักหลิวอีก ผมจะไม่อยู่เฉยแน่”

หยุนเสี่ยวพยักหน้า “แน่นอน เจ้าตำหนักซื่อออกคำสั่งแล้ว หากเจ้าตำหนักคนอื่นรบกวนเจ้า เราจะถือว่าเป็นศัตรูกับตำหนักลำดับสี่ เรายังรู้ด้วยว่าเจ้ากำลังสืบหาสำนักย่อยของตำหนักวิถีมารที่กบดานอยู่ในหุบเขาลมดำ ถ้าต้องการข่าวสารหรือกำลังรบก็บอกเราได้ เจ้าตำหนักซื่อจะช่วยเอง”

เฉินผิงรู้สึกถึงประกายความหวัง เครือข่ายข่าวกรองของอาซุ่ยนั้นกว้างขวาง แต่ไม่อาจเทียบได้กับความกว้างขวางของตำหนักทวยเทพ

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอขอบคุณเจ้าตำหนักซื่อและหยุนเสี่ยว”

ริมฝีปากของหยุนเสี่ยวเผยรอยยิ้ม “เฉินผิง รักษาตัวด้วย ข้าขอลา”

เธอหมุนตัวสร้างหมอกควันสีฟ้า ก่อนจะหายไปก่อนที่เฉินผิงจะทันได้กระพริบตา

หูหม่าซือผิวปากหลังเห็นหยุนเสี่ยวหายตัวไป ดวงตาเป็นประกายด้วยความเกรงขาม

“ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดา พนันได้เลยว่าต้องเป็นขั้นเซียนโลการะดับเก้า แข็งแกร่งกว่าเจ้าตำหนักหลิวเสียอีก! เฉินผิง เราจะไว้ใจเจ้าตำหนักซื่อได้จริงหรือ?”

“ตอนนี้เราพึ่งพาพวกเขาได้”

เขาหันไปหาหนานป้าเถียนและอาซุ่ยด้วยแววตาเศร้าๆ “ต้องขอโทษที่ทำให้พวกคุณลำบากวันนี้”

หนานป้าเถียนโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ก่อนจะสอดเม็ดยาเข้าไปในริมฝีปากของอาซุ่ย “ขอโทษอะไรกัน เจ้าช่วยพวกเราไว้ เราก็ต้องปกป้องเจ้าอยู่แล้ว สำนักย่อยของตำหนักวิถีมารฟังดูอันตราย ให้ข้าไปกับเจ้าเถอะ”

อาซุ่ยพยักหน้า “หอคอยกระซิบมีสายลับอยู่ในหุบเขาลมดำ ข้าจะให้พวกเขามาพบเจ้า”

เฉินผิงรู้สึกอบอุ่นกับความภักดีของพวกเขา แต่ก็ยังคงส่ายหัว “พวกคุณสองคนเพิ่งได้กลับมาอยู่ด้วยกัน พักผ่อนก่อนเถอะ ผมจัดการตำหนักวิถีมารได้”

สำนักของม่อเฉินตั้งอยู่ลึกเข้าไปในดงไผ่ทางตะวันตกของเมืองเจี่ยนเชิง ที่นั่นมีกระท่อมหลังหนึ่งที่ดูเรียบง่ายซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของดาบ

หน้ากระท่อมมีดาบขึ้นสนิมนับร้อยปักอยู่บนพื้น ก่อเกิดเป็นป่าแห่งศาสตรา

ม่อเฉินรวบรวมอาวุธเหล่านี้ไว้ตั้งแต่ช่วงแรกๆ ที่เขาออกเดินทางไปเก็บมาจากสนามรบและจากสำนักที่ล่มสลายไปแล้ว “ดาบอาจหักได้” เขาพูดอยู่เสมอ “แต่จิตจะคงอยู่ จงศึกษาซากศาสตราเหล่านี้ แล้วเจ้าจะมองเห็นเส้นทางของผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเรา”

แสงตะวันส่องผ่านป่าแห่งดาบ เฉินผิงตื่นขึ้นแล้ว เขานั่งไขว่ห้างพร้อมหายใจเข้าออก สูดอากาศเย็นยามเช้าและหายใจออกมาเป็นสายหมอกสีขาว

ยาที่หยุนเสี่ยวให้เขามาเมื่อหลายวันก่อนยังคงออกฤทธิ์อยู่ รอยแผลจากกรงเล็บบนหลังของเขาเริ่มสมาน และเครื่องรางหยกอุ่นๆ ที่เหน็บไว้ที่เข็มขัดก็ดึงเอาพลังด้านลบออกจากร่าง

ที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือป่าแห่งดาบ จิตดาบหนาแน่นจนแทบจะสัมผัสได้ ซึมซาบเข้าสู่ตัวเขาจนกระทั่งพลังวิญญาณไหลเวียนราบรื่นกว่าที่เคย กำแพงที่ปิดกั้นพลังขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ดสั่นไหวราวกับใกล้พังทลาย