หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5270

ดวงตาของเฉินผิงแข็งกร้าว กำลังจะเผาผลาญแก่นโลหิตของตนเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นเยียบลอยมาจากเบื้องบน “เจ้าตำหนักหลิวกลับรังแกผู้อ่อนแอ ไม่ละอายบ้างเลยหรือ”

ก่อนที่เจ้าตำหนักหลิวจะลงมือ แสงสีขาวสว่างวาบก็ส่องผ่าน ไม้เท้าของหยุนเสี่ยวดีดขึ้นด้านบน สร้างเส้นใยสีเงินที่โปรยปรายลงมาราวสายฝน เส้นใยที่ดูอ่อนนุ่มตัดผ่านเกราะสีทอง องครักษ์สี่นายลอยละลิ่ว พวกเขานอนแผ่หลา หมดสติและเลือดไหลริน

เจ้าตำหนักหลิวหรี่ตาลง เขาจ้องมองหญิงสาวในชุดคลุมที่ดูธรรมดา แล้วเอ่ยออกมาว่า “หยุนเสี่ยวเหรอ? เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

หยุนเสี่ยวก้าวไปเบื้องหน้าเฉินผิง หยกรูปจันทร์เสี้ยวที่เอวของเธอสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ เธอเหลือบมองเหล่าองครักษ์ที่นอนแผ่อย่างเย็นชา ก่อนจะจ้องมองเจ้าตำหนักหลิว “ตามคำสั่งของเจ้าตำหนักลำดับสี่ ข้ามาเพื่อปกป้องเฉินผิง เจ้าตำหนักหลิว เจ้าเพิกเฉยต่อคำสั่งนั้นและยังพาองครักษ์เกราะทองคำมาสังหารเขา คิดจะก่อสงครามหรือยังไง?”

เจ้าตำหนักหลิวหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลก เขาชี้เฉินผิงแล้วพูด “มันฆ่าคนของเรา ทำลายชื่อเสียงของเรา! เจ้าคงถูกล้างสมองถึงได้ไปปกป้องคนทรยศ”

น้ำเสียงของเขาดุร้าย “จำคำข้าไว้ หยุนเสี่ยว ข้าเคลื่อนไหวภายใต้คำสั่งของตำหนักลำดับสาม หากขัดขวางข้า แม้แต่เจ้าตำหนักซื่อก็ช่วยเจ้าไม่ได้หากตำหนักลำดับสามสั่งกำจัดเจ้า”

หยุนเสี่ยวสะบัดไม้เท้า เส้นใยสีเงินทอเป็นเกราะป้องกันเบื้องหน้า พลังของเซียนโลการะดับเก้าพุ่งทะยาน “ถ้าเจ้ากล้าก็ไปร้องเรียนกับราชาสูงสุดสิ แต่ถ้าคิดจะแตะต้องเฉินผิงก็ต้องผ่านข้าไปก่อน”

หนานป้าเถียนรับยามาด้วยแววตาขอบคุณ “หยุนเสี่ยว ถ้าเจ้าไม่มาช่วย พวกเราคงกลายเป็นศพกันหมด” เขาแบ่งยาให้คนอื่น แล้วค่อยๆ ป้อนให้อาซุ่ยที่บาดเจ็บอย่างอ่อนโยน

เฉินผิงกลืนยาลงไป ความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกเริ่มบรรเทา เขาคำนับหยุนเสี่ยว “เราขอขอบคุณ ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี”

หยุนเสี่ยวมองเขาพันผ้าพันแผลที่ซี่โครง แล้วพูดเบาๆ “เจ้าตำหนักลำดับสี่ส่งข้ามาบอกเจ้า เจ้ากับตำหนักไม่ได้เป็นศัตรูกัน การที่เจ้าดูหมิ่นบางตำหนักก่อนหน้านี้ช่าง...น่าเศร้า หากยอมวางอาวุธ ตำหนักลำดับสี่จะขอเป็นพันธมิตรกับเจ้า ไม่ว่าจะเผชิญสิ่งใด เราจะยืนเคียงข้างเจ้า”