หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5285

เฉินผิงหันไปทางเหล่ากุ้ย “ท่านเจ้าเมือง ผมคงไม่มีเวลาไปถ้ำหมื่นดาบแล้ว ส่วนรางวัลผมจะเก็บไว้ แต่คงต้องขอตัวก่อน”

“เจ้าลองคิดใหม่ดีกว่า” คำพูดของเหล่ากุ้ยแฝงไปด้วยความเสียดาย “สำหรับนักดาบ การได้เข้าไปในถ้ำหมื่นดาบเป็นโอกาสที่หายาก”

“โอกาสไม่มีความหมายอะไรถ้าผมตาย” เฉินผิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ “เอาไว้สะสางกับเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์เรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับมาหาท่าน”

เหล่ากุ้ยพยักหน้าช้าๆ “ตกลง คนของข้าจะพาเจ้าออกไปตามเส้นทางลับเพื่อไม่ให้ใครเห็น เลยเมืองเจี่ยนเชิงไปมีสุสานดาบแห่งหนึ่ง ในเมื่อเจ้าไม่ได้เข้าไปในถ้ำหมื่นดาบ ก็ลองไปฝึกฝนที่สุสานก็แล้วกัน”

“ขอบคุณท่านเจ้าเมือง” เฉินผิงโค้งคำนับ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา คนของสำนักดาบก็เดินผ่านเส้นทางลับและทิ้งเมืองอันพลุกพล่านไว้เบื้องหลัง

บนเนินเขานอกกำแพงเมือง เฉินผิงมองย้อนกลับไป ใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า เงาของเมืองเจี่ยนเชิงพร่าเลือนคล้ายจะหายไปในความทรงจำ

“เฉินผิง เราจะไปไหนต่อ?” ม่อเฉินถาม เสียงของเขาเบาลงแต่สงบ

สายตาของเฉินผิงทอดไปทางทิศตะวันตก ลมอ่อนๆ พัดชายเสื้อของเขาจนปลิวไปด้านหลังเหมือนใบเรือ “ไปดูสุสานดาบก่อน”

ม่อเฉินพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นราวกับศิษย์พี่ให้คำแนะนำก่อนต่อสู้ “สุสานดาบไม่เหมือนถ้ำหมื่นดาบ ถ้ำนั้นมีไว้เพื่อขัดเกลาวิชาดาบ แต่สุสานคงอยู่เพื่อเข่นฆ่า หากเข้าไปโดยปราศจากเจตนารมณ์อันแน่วแน่ เจ้าจะเป็นฝ่ายพลาดท่า”

เขาหยุดครู่หนึ่งหลังเตือน แล้วพูดต่อ “ทุกสิ่งในสุสานดาบขึ้นอยู่กับความเข้าใจของผู้มาเยือนแต่ละคน บางคนเกิดมาเฉลียวฉลาด ส่วนสติปัญญาของบางคนบอบช้ำจนเกินเยียวยา”

ม่อเฉินอธิบายอันตรายของสุสานดาบให้เฉินผิงฟัง

รอยยิ้มของเฉินผิงดูไร้ซึ่งความกังวล “ความกลัวก็แค่ประตูที่ถูกปิดไว้” เขาพูด “ต้องมีใครสักคนไขกุญแจ ซึ่งก็คือผมเอง”