หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5288

ลึกเข้าไปในจุดชีพจร พลังวิญญาณของเขาทวีความเข้มข้นขึ้น เข้าใกล้ขั้นเซียนพเนจรระดับเก้ามากขึ้นเรื่อยๆ

โครงกระดูกยักษ์คำรามอีกครั้ง โทสะรุนแรงราวกับพายุ

มันเลิกไล่ตามเขา แทงดาบขึ้นสนิมลงบนพื้น มือทั้งสองข้างที่เป็นกระดูกประสานกันสร้างผนึกอาคม และรัศมีมารที่อยู่รอบๆ ก็เดือดพล่านดั่งน้ำในหม้อต้ม

ซากที่แตกสลายของศัตรูก่อนหน้ารวมตัวกันใหม่เป็นทหารโครงกระดูกหลายสิบตัว แต่ละตัวถือหอกกระดูกพุ่งเข้าหาเฉินผิง

“สมบูรณ์แบบ” เฉินผิงพึมพำ ดวงตาเป็นประกาย

แทนที่จะถอยเขากลับพุ่งไปข้างหน้า รีดเค้นวิชาจากคัมภีร์ปรมาจารย์ดาบจนถึงขีดจำกัด เคลื่อนที่หลบระหว่างหอกที่แทงเข้ามาราวกับเวลาเดินช้าลง

กระบี่พิฆาตมังกรชูขึ้นเหนือศีรษะ แสงสีทองพันเกี่ยวกับพลังสีดำ ผสานกันเป็นคมดาบที่สูงกว่าตัวมนุษย์ กระบวนท่าที่หลอมขึ้นจากจิตดาบแห่งสุสานดาบและความเดือดดาลของรัศมีมาร

“จงสลาย!”

ทันทีที่พูดจบ สายฟ้าก็ฟาดลงมา

หอกสลายเป็นผงเมื่อปะทะ และทหารโครงกระดูกที่พุ่งเข้าใส่ก็แหลกเป็นเถ้าถ่าน

แสงนั้นไม่ลดความเร็วลงเลยและพุ่งต่อไป เล็งตรงไปที่กะโหลกของโครงกระดูกยักษ์

ยักษ์คำราม ไขว้แขนทั้งสองข้างเพื่อป้องกัน พลังสีดำแผ่ไปทั่วแขนท่อนล่าง หุ้มกระดูกด้วยหมึกสีดำ

เสียงดาบดังกึกก้องเมื่อลำแสงปะทะกับกระดูก

แรงกระแทกจากแสงนั้นทำเอายักษ์ใหญ่ถอยหลัง รอยร้าวปรากฎบนเกราะหุ้มกระดูกแขน และเปลวเพลิงสีเขียวในดวงตาของมันกระพริบถี่ๆ คล้ายกับว่ามันบาดเจ็บหนัก

เฉินผิงใช้แรงถีบกลับจากการปะทะนั้นพลิกตัวหมุนราวลูกข่าง กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาสะบัดเป็นเกลียวทองคำ สร้างวังวนเรืองแสงกลางอากาศที่อบอวลด้วยความตาย

รัศมีมารที่แตกกระจัดกระจายไปตามแสง กลับโค้งมาหาเขากะทันหัน วิ่งไปตามเส้นทางที่หมุนวนและซึมเข้าไปในตัวเขา มันไม่ได้รุกรานเข้าไปในร่างกาย แต่เป็นพลังที่เขารวบรวมมาเพื่อทำลายกำแพงที่กั้นระดับบำเพ็ญเพียร

เสียงกู่ร้องดังก้องออกมาจากลำคอของเฉินผิง

เสียงร้องนั้นดั่งเสียงคำรามแห่งชัยชนะ ลึกเข้าไปในตัวเขามีเสียงปริแตกดังขึ้น ราวกับโซ่ตรวนเหล็กที่พังทลายลง

ฟุ่บ!

พลังมังกรดำพุ่งทะลุกะโหลก กลืนกินเพลิงวิญญาณสีเขียวน่าขนลุกและดับลงได้อย่างง่ายดายราวกับลมพายุดับเทียน

เมื่อไม่มีเพลิงวิญญาณป้อนพลัง โครงกระดูกยักษ์ก็หยุดนิ่งกลางอากาศ รอยแตกร้าวปรากฎบนกระดูก และเสียงปริแตกก็ดังขึ้น โครงกระดูกแตกละเอียดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถูกสายลมในสุสานดาบพัดหายไป

เมื่อโครงกระดูกยักษ์ล้มลง โครงกระดูกตัวเล็กที่อยู่รอบๆ ก็เดินโซเซ ล้มลงและสลายกลายเป็นธุลีราวกับหุ่นเชิดที่ถูกตัดสายขาด

รัศมีมารที่เคยคลั่งสงบลง ไม่ใช่พายุอีกต่อไป แต่เป็นสายลมอ่อนๆ ที่โอบล้อมร่างของเฉินผิง เขาสูดหายใจเข้า ซึมซับพลังเข้าไป

ที่ด้านนอกกำแพงอาณาเขตดาบ ม่อเฉินและคนอื่นๆ อ้าปากค้างพูดไม่ออก

พวกเขาเฝ้ามองเฉินผิงฟันฝ่าความตาย เพิ่มระดับสู่ขั้นเซียนพเนจรระดับเก้า จากนั้นก็โค่นโครงกระดูกยักษ์ที่มีพลังเทียบเท่าเซียนโลการะดับสูงสุด ทั้งยังใช้รัศมีมารบำเพ็ญเพียร เปลี่ยนจิตสังหารของสุสานดาบให้กลายเป็นโอกาส

“เจ้าเด็กนี่...” หูหม่าซือยืนอ้าปากค้าง พูดไม่ออกอยู่นาน