หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5290

เสียงที่เฉินผิงไม่ได้ยินมานานหลายเดือนดังก้องอยู่ในใจ แผ่วเบาราวกับเสียงใต้น้ำ “อย่าไปไกลมากกว่านี้...”

คำเตือนนั้นเป็นของจ้าวมารสีชาด ดังขึ้นในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงซึ่งทำเอาเขาใจหายวูบ

เฉินผิงชะงักราวกับมีโซ่เกี่ยวตัวเขาไว้ เขาเรียกจ้าวมารสีชาด “ท่านจ้าวมาร... ท่านจ้าวมาร...”

เขาพูดชื่อนั้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคำสั่ง แต่ในใจแอบคาดหวัง

มีเพียงความเงียบตอบกลับมา เหมือนจ้าวมารสีชาดได้หายไปอีกครั้ง

หูหม่าซือเดินมาข้างเขา กระดิ่งบนเสื้อคลุมสั่นระริก “เฉินผิง เกิดอะไรขึ้น?” ดวงตาที่ร่าเริงเสมอ กลับหรี่ลงด้วยความกังวล

เฉินผิงไม่พูดอะไรพลางขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนนักวางแผนที่เดินแผนผิดพลาด

ดาบของม่อเฉินแกว่งข้างลำตัวขณะที่เขาเดินช้าลง “เฉินผิง มีอะไรหรือ” น้ำเสียงของชายชราแฝงด้วยความเคร่งขรึมมากกว่าความกังวล

“ท่านอาจารย์ บางทีเราไม่ควรบุกเข้าไปในตำหนักวิถีมารตอนนี้ ผมรู้สึกว่ายังแกร่งไม่พอ ต้องเคี่ยวเข็ญตัวเองให้มากกว่านี้ค่อยไปสู้กับพวกมัน” เฉินผิงกล่าวยอมรับอย่างแผ่วเบา ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองยังประหลาดใจ

“ข้าก็คิดอย่างนั้น จะเอายังไงก็แล้วแต่เจ้า” ม่อเฉินพยักหน้า จากนั้นก็เหลือบมองหูหม่าซือโดยไม่พูดอะไร

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขากำลังจะไปตำหนักวิถีมารเพื่อตามหาวิญญาณของตระกูลหูหม่า

“เฉินผิง พูดอะไรของเจ้า? จะไม่ช่วยข้าแล้วเหรอ?” เสียงของหูหม่าซือทั้งเหลือเชื่อและหวาดกลัวปะปนกัน

เขาเดินทางกับเฉินผิงนานพอที่จะรู้ว่าชายคนนี้ไม่เคยหวั่นเกรงอันตราย

การเห็นเขาลังเลรู้สึกเหมือนเห็นภูเขาถล่ม

“ผมก็ต้องช่วยคุณอยู่แล้ว” เฉินผิงกล่าว “แต่เราต้องระวัง ตอนนั้นไม่ใช่แค่ตำหนักวิถีมารที่สังหารคนตระกูลคุณ หุบเขากู่ สำนักเฉิงกวง ยังมีฝ่ายอื่นร่วมมือด้วย เราจะเล่นงานพวกที่อ่อนแอก่อน ปล้นชิงพวกมัน เสริมความแข็งแกร่ง แล้วค่อยเก็บตัวการใหญ่”

เขาวางแผนคร่าวๆ ในหัว เริ่มจากเหยื่อที่อ่อนแอ สร้างอาณาเขต กดดันศัตรู แล้วโจมตีที่จุดสำคัญอย่างไม่ปราณี

เขาไม่ได้เพิกเฉยกับคำเตือนของจ้าวมารสีชาด เฉินผิงเชื่อมั่นในสัญชาตญาณของจ้าวมารมากกว่าตัวเอง เขาเชื่อเพราะเขายังอยากมีชีวิตอยู่

“อาจจะไม่ต้องพึ่งเครื่องรางก็ได้” เฉินผิงพูดพลางหรี่ตาลง “ผมจะลองดูว่ารัศมีมารของผมจะเปิดทางให้เราได้ไหม”

เขาผลักพลังวิญญาณออกไป รัศมีมารขยาย ก่อตัวเป็นกำแพงสีดำที่ม้วนตัวไปข้างหน้า

รัศมีสีเขียวสัมผัสกับพลังสีดำนั้น และละลายหายไปราวกับน้ำแข็งสัมผัสความร้อน เปิดทางสู่ใจกลางหุบเขาแห่งพิษ

ดวงตาของม่อเฉินเบิกกว้าง ตาเป็นประกายราวกับถ่านไฟ “รัศมีมารของเจ้าต้านพิษได้!”

เฉินผิงเกือบจะโพล่งออกมาว่าเขามีภูมิคุ้มกันพิษทุกชนิด จิตตวิสุทธิของเขาจะกลั่นสารพิษทันทีที่สัมผัสตัวเขา วิธีนั้นมีผลกับตัวฉันคนเดียว ถ้าไม่อยากให้เพื่อนของฉันเป็นอันตราย ฉันก็ต้องใช้รัศมีมารป้องกัน

“อาจเป็นเพราะทั้งพิษและรัศมีมารล้วนเกิดจากพลังหยิน” เฉินผิงพูดหลังหายใจเข้า “รัศมีมารแข็งแกร่งกว่ามาก ถึงได้กลืนกินสัตว์พิษในพริบตา”

หูหม่าซือตบต้นขาตัวเองพร้อมกับหัวเราะ “ช่วยประหยัดเครื่องรางได้เยอะเลย!”

ทั้งสามเร่งฝีเท้าขณะข้ามหนองน้ำเหม็นหึ่ง ฟองสีม่วงแตกกระจายรอบข้อเท้า