หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5307

เคร้ง!

เหล็กกระทบกัน เสียงปะทะดังสนั่นจนกระเบื้องหลังคาสั่น และเสียงร้องของอีกาดังก้องไปในยามพลบค่ำ

คลื่นกระแทกรุนแรงทำเอาแขนของฉินเฟิงชา ดาบแทบจะหลุดจากมือขณะที่เขาเซถอยหลังไปสามก้าว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

“ทำไม...ทำไมพลังของเจ้าถึงฟื้นคืนเร็วขนาดนี้?”

สามวันก่อนหน้านี้ เฉินผิงยังกระอักเลือดจากการโจมตีของหวังเฉิงกวงอยู่เลย แต่ความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ผิดจากข่าวลือที่ฉินเฟิงได้ยินมา

เพราะรู้อย่างนั้นฉินเฟิงถึงกล้ามาที่สำนักดาบ

แต่เฉินผิงยังคงเดินเข้ามาโดยไม่ตอบ

กระบี่พิฆาตมังกรวาดวงโค้งสีทอง ทุกครั้งที่เฉินผิงฟาดฟันกระบี่พิฆาตมังกรจะสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเขาใช้แสงอาทิตย์เป็นอาวุธ

ฉินเฟิงเหงื่อท่วมตัว อัดพลังวิญญาณทั้งหมดลงในวิชาดาบธารน้ำแข็ง คลื่นปราณดาบสีฟ้าครามพุ่งออกไป ทำให้พื้นหินกลายเป็นแผ่นน้ำแข็งที่ลื่นราวกระจก

พื้นตำหนักกลายเป็นสีขาว เกล็ดน้ำแข็งแผ่ไปทั่ว พยายามตรึงเท้าของเฉินผิงให้อยู่กับที่

เฉินผิงพ่นลมหายใจ “วิชาหลอกเด็ก”

พริบตาถัดมาเขาก็ใช้ท่าเท้าประกายไฟ พุ่งทะยานไปบนพื้นน้ำแข็งราววิญญาณ ทุกย่างก้าวที่เหยียบพื้นจะสร้างระลอกคลื่นสีทองพัดพาไอเย็นออกไป

“วิชาดาบธารน้ำแข็ง พิภพเยือกแข็ง!” ฉินเฟิงคำราม ใช้มือทั้งสองฟาดดาบยาวลงพื้น คมดาบกระทบน้ำแข็งแตกร้าว และพลังทะลักทะลวงออกมาเป็นระลอกคลื่น

หนามน้ำแข็งพุ่งขึ้นมาจากเบื้องล่างอย่างฉับพลัน ทันใดนั้นก็ลอยขึ้นด้านบนและประสานกัน ก่อตัวเป็นกรงขนาดมหึมาล้อมรอบเฉินผิง ผนังด้านในกรงเปล่งประกายด้วยหนามสีฟ้าขาว

“ฮ่าๆๆ! เฉินผิง คราวนี้เจ้าไม่รอดแน่! คุกน้ำแข็งนี้สร้างขึ้นจากพลังวิญญาณของข้า ยิ่งเจ้าฝืนสู้ มันจะยิ่งเย็นลงเท่านั้น ถ้ายังรักชีวิตก็ยอมแพ้ซะ!”

ม่อเฉินและหูหม่าซือตะโกนพร้อมกันและพุ่งเข้าไปช่วย แต่กลับถูกองครักษ์สวมเกราะของฉินเฟิงขวางไว้

“หลีกไป!” เสียงตะโกนดังขึ้นด้วยความคับข้องใจ

แววตาของหลิงเสวี่ยดูกังวล พุ่งผ่านเหล่าองครักษ์ไป ดาบของเธอเปล่งประกายแสง ขณะที่เธอหลบชายทั้งสองคนและตรงไปยังกรงน้ำแข็ง

ตูม!

แรงระเบิดสะเทือนคุกน้ำแข็งและไฟลุกโชนออกด้านนอก น้ำแข็งระเหยเป็นไอ แตกสลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยรอบเท้าเฉินผิง

รอยยิ้มเย้ยของฉินเฟิงกระตุก เขาไม่นึกว่าพลังของเฉินผิงจะรุนแรงขนาดนี้

เมื่อตั้งสติได้ เขาก็นำขวดหยกออกมาจากเสื้อแล้วโยนไปทางหลิงเสวี่ย “ถ้ายังไม่ยอมแพ้ อย่างนั้นข้าจะสนุกกับผู้หญิงของเจ้าก่อน!”

ขวดแตกกระจายกลางอากาศ ฝุ่นไร้สีโปรยปรายลงมาปกคลุมหลิงเสวี่ยและเกาะติดผิวของเธอ

เธอสูดหายใจเข้าหนึ่งเฮือก ก่อนที่ความร้อนจะท่วมท้นในกาย แววตามืดมน แก้มของเธอแดงก่ำอย่างผิดธรรมชาติ

“นั่นมันผงยาปลุกกามารมณ์!” หูหม่าซืออ้าปากค้าง ตัวสั่นด้วยความโกรธ “ฉินเฟิง เจ้าเป็นทายาทเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์! แต่กลับใช้ของสกปรกแบบนี้!”

ฉินเฟิงเลียริมฝีปาก ความปรารถนาท่วมท้นดวงตาของเขา “กับคนอย่างพวกเจ้า ทำไมข้าต้องห่วงเรื่องศักดิ์ศรีด้วยล่ะ”

ฉินเฟิงจ้องมองร่างที่ทรุดลงของหลิงเสวี่ยและเดินตรงเข้ามาหาเธอ “หลิงเสวี่ย เราประลองดาบเสมอกัน งั้นคราวนี้เราจะประลองบนเตียง!”