หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5311

“ตายซะ!” ฉินหลี่กล่าว ปากบิดเบี้ยวด้วยสีหน้าเหยียดหยามขณะก้าวไปข้างหน้าเพื่อโจมตี

เขาฟาดฝ่ามือใส่ม่อเฉินอย่างรุนแรง

“ท่านอาจารย์ ระวัง!” เฉินผิงตะโกนพลางพุ่งเข้าใส่ แต่กลับถูกผู้บำเพ็ญเพียรฝ่ายศัตรูรุมล้อม

เปรี้ยง!

การโจมตีเข้าเป้าเต็มๆ ม่อเฉินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินหลี่ เขากระเด็นพุ่งชนกำแพงและกระอักเลือด

“ท่านอาจารย์!” เฉินผิงตะโกน

“เจ้าแก่นั่น!” หูหม่าซือคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว

เฉินผิงและหูหม่าซืออยากจะไปช่วยม่อเฉิน แต่ถูกขัดขวางไว้

ฉินหลี่เดินเข้าหาม่อเฉินที่กำลังบอบช้ำ พร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “ม่อเฉิน ครั้งหนึ่งสำนักดาบของเจ้าเคยรุ่งเรือง แล้วตอนนี้ล่ะเป็นยังไง มอบคัมภีร์วิชาลับของสำนักมาซะ แล้วข้าจะปล่อยให้เจ้าตายสบาย”

"ฝันไปเถอะ!" เสียงตะโกนของม่อเฉินดังกึกก้องไปทั่วสำนัก แต่ละคำแฝงด้วยความรังเกียจ

ม่อเฉินพ่นเลือดสีดำออกมา ใช้มือที่สั่นเทาเช็ดคราบเลือด แต่แววตายังไม่หวั่นไหว

ความโกรธเกรี้ยวลุกโชนในสายตาของฉินหลี่ เขายกเท้าข้างหนึ่งขึ้นสูง เตรียมที่จะกระทืบลงบนกะโหลกของม่อเฉินราวกับขวานเพชรฆาตที่สับลงมา

ทันใดนั้นเสียงสงบนิ่งก็แทรกขึ้นมาท่ามกลางความตึงเครียด

"ฉินหลี่ เจ้าข่มเหงผู้ที่ด้อยกว่าหรือ ไม่สมกับเป็นประมุขเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์เอาเสียเลย"

ทุกคนหันไปมอง หลิงเสวี่ยยืนอยู่ระหว่างม่อเฉินกับเท้าที่กำลังจะกระทืบลงมา ร่างผอมเพรียวสั่นเทาด้วยความกลัว แต่ดาบของเธอยังคงตั้งมั่น ปลายดาบจ่ออยู่ที่หัวใจของฉินหลี่ ขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นไม่หวั่นไหว

"เป็นแค่ผู้หญิงกล้ามาขวางทางข้า" ฉินหลี่เม้มปาก เขาไม่หยุดมือ ฝ่ามือของเขาวาดเป็นวงกว้างใส่หลิงเสวี่ย

เขาไม่เห็นเธอในสายตาแม้แต่น้อย คิดว่าแค่โจมตีครั้งเดียวก็น่าจะปลิดชีพเธอได้

ดวงตาของเฉินผิงเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก เขาถูกผนึกด้วยพลังที่มองไม่เห็น ออกแรงต้านจนเส้นเลือดที่คอปูดโปน ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูความตายวิ่งเข้าหาหลิงเสวี่ย

เปรี้ยง!

แทนที่ร่างของหลิงเสวี่ยจะแหลกสลาย กลับมีกำแพงทองคำปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเธอ รับการโจมตีของฉินหลี่เอาไว้

“อย่างนั้นก็ดี หลี่ชุนเฟิง!” เสียงของฉินหลี่ดังก้องด้วยความโกรธ เขากัดฟันแน่น “เคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์จะจดจำความอับอายครั้งนี้! พวกเราถอย!”

เขาจ้องมองเฉินผิงเขม็ง จากนั้นก็หันหลังกลับ ฉินหลี่พาศิษย์ที่กำลังแตกตื่นถอยกลับไป

พวกสำนักที่ติดตามฉินหลี่มาด้วยก็กระจัดกระจายไปเช่นกัน เผ่นไปในทันใดและไร้คำพูด ไม่มีใครอยากรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรหากไม่รีบหนี

เหล่ากุ้ยหน้าซีด ปากของเขากำลังจะทักท้วง แต่สายตาเย็นชาของหลี่ชุนเฟิงทำให้เขาเงียบไป เหล่ากุ้ยถอยไปสามก้าว ปกเสื้อของเขาเปียกไปด้วยเหงื่อ

ภัยคุกคามหายไปแล้ว ศิษย์สำนักดาบถอนหายใจโล่งอก

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้า เขาโค้งคำนับหลี่ชุนเฟิงอย่างนอบน้อม “หลี่ชุนฟิง คุณช่วยพวกเราไว้อีกแล้ว ขอบคุณ”

หลี่ชุนเฟิงตอบพร้อมกับโบกมือปัดๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉินหลี่ยังแค้นไม่หาย ระวังตัวด้วย”

เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง “ข้ามีธุระที่อื่นต้องจัดการ หากเจอปัญหาอีกก็เรียกข้าได้”

หลังให้คำมั่น ร่างของหลี่ชุนเฟิงก็กลายเป็นลำแสงสีขาว พุ่งขึ้นฟ้าดั่งดาวหาง