หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5315

เสียงของหลี่ชุนเฟิงแข็งกร้าว “ถ้าเผชิญหน้าพวกมันตรงๆ เราจะพ่ายแพ้ ความหวังเดียวคือตั้งรับและขอความช่วยเหลือ ข้าได้ส่งข่าวไปยังสหายเก่าบางคนในเมืองเจี่ยนเชิงแล้ว หวังว่าพวกเขาจะเห็นแก่มิตรภาพของเราและเข้ามาช่วย”

เฉินผิงส่ายหัว ดวงตาสีอำพันเป็นประกาย “เรารอไม่ได้ ถ้าฉินหลี่ยกทัพมาที่นี่อาจจะสายเกินไป ทุกนาทีที่ลังเลจะทำให้เราเสียเปรียบ”

เขามองทุกคนที่ยืนรวมกันในห้อง “ถ้าพวกมันปรากฏตัวตอนรุ่งสาง ผมจะออกไปทักทายฉินหลี่ด้วยตัวเอง”

“ไม่ได้!” ม่อเฉินพุ่งไปข้างหน้า “ฉินหลี่อยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับแปด เจ้าเทียบไม่ได้หรอก”

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ “เชื่อผมเถอะอาจารย์ ผมมีวิธี” เขายกมือขึ้น และแหวนเก็บของบนนิ้วของเขาก็ส่องประกาย

ธนูที่ส่องประกายและคันเป็นสีดำปรากฎขึ้น ประดับด้วยตราอักขระสีทอง พลังมังกรแผ่อยู่โดยรอบ

หลี่ชุนเฟิงจ้องมองไม่กระพริบตา “นั่น... นั่นมันธนูศักดิ์สิทธิ์ นึกว่ามันเป็นแค่ตำนาน แต่กลับอยู่ในกำมือของเจ้า!”

“ธนูจะเพิ่มพลังให้ผม” เฉินผิงกล่าวพลางลูบไปตามคันธนู “ถ้ามีธนูนี้ ผมน่าจะรับมือฉินหลี่ได้”

หนานป้าเถียนผิวปากเบาๆ ด้วยความชื่นชม “เจ้าเล่ห์นัก! เจ้าซ่อนของดีไว้นี่เอง แบบนี้เราก็อาจจะพลิกสถานการณ์ได้”

สีหน้าของหลี่ชุนเฟิงแข็งกร้าว “แต่ถ้าไม่คับขันจริงๆ อย่าเพิ่งเอาออกมาใช้ ธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นของล้ำค่า หากเอามาใช้จะเกิดเรื่องใหญ่”

เฉินผิงเงียบไป ตระหนักว่าคำเตือนของหลี่ชุนเฟิงเป็นความจริง

แม้ท้องฟ้าจะมืด แต่สำนักดาบกลับสว่างไสว

ทุกคนกำลังเตรียมพร้อมต่อสู้ เสียงร่ายคาถาดังไปทั่วสำนัก

เฉินผิงยืนบนหลังคาเพียงลำพัง มองพระจันทร์เสี้ยวที่ค่อยๆ จางหายเข้าไปในเมฆ ลมหนาวพัดเสื้อคลุมของเขา แต่นิ้วมือที่แนบกับธนูศักดิ์สิทธิ์อบอุ่น รู้สึกถึงจังหวะหัวใจเต้นซ่อนในป่ามืดๆ

“จ้าวมาร ท่านมัวทำอะไรอยู่” เฉินผิงกระซิบในยามราตรี หวังว่าสายลมจะพัดพาคำถามนี้ไป

มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา ตั้งแต่ที่เตือนสั้นๆ ตอนอยู่ที่หุบเขาลมดำ จ้าวมารสีชาดก็หายไปอีกครั้ง ไม่ว่าเฉินผิงจะเรียกดังแค่ไหนก็ไม่เป็นผล

ทันใดนั้นแหวนเก็บของก็กระพริบ ราวกับมีบางสิ่งภายในตื่นขึ้นมาและรอคอยที่จะถูกปลดปล่อย

หากจะเอาชีวิตให้รอดก็ต้องลงมือเต็มที่ ยังดีกว่าพ่ายแพ้โดยที่ยังไม่ได้งัดทุกอย่างออกมาใช้

แสงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกเมื่อเสียงระฆังเตือนภัยของเมืองเจี่ยนเชิงดังขึ้น เสียงโลหะกระทบดังกลบความเงียบงันยามเช้า

เฉินผิงกำกระบี่พิฆาตมังกรแน่น ดวงตาหรี่ลง “พวกมันมาแล้ว”

ที่ประตูเมืองทางทิศตะวันออก เหล่านักรบในชุดดำทะลักเข้ามาปิดล้อมสำนักดาบไว้ทุกด้าน

ฉินหลี่นั่งอยู่บนหลังสัตว์อสูรแรด เขาสำรวจกำแพงชั้นนอก เกราะสีม่วงทองของเขาสะท้อนแสงอาทิตย์ และดาบยาวงดงามห้อยที่เอวของเขา

ด้านหลังเขาคือเหล่าองครักษ์โลหิตแห่งตำหนักลำดับหก ผู้ใช้วิชามารจากตำหนักวิถีมารและยอดฝีมือจากอีกหลายสำนัก เจตจำนงสังหารกระจายไปทั่ว

“เฉินผิง! โผล่หัวออกมาตายเสียดีๆ!” เสียงตะโกนของฉินหลี่ดังสะท้อนกำแพงหิน

หลี่ชุนเฟิงปรากฎตัวและลอยอยู่เหนือกำแพง เสื้อคลุมสีขาวราวหิมะ ดาบของเขาชี้ไปที่ฉินหลี่ “ฉินหลี่ เจ้ากล้ายกทัพเข้ามาในเมืองเจี่ยนเชิง ไม่เกรงใจข้าเลยหรือยังไง?”