หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5317

เฉินผิงปลดปล่อยท่าเท้าประกายไฟจนถึงขีดสุด ร่างของเขาสั่นไหวหลบคมดาบราวกับภูตผี ขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรคุ้มกันจุดสำคัญ การปะทะแต่ละครั้งทำเอาอวัยวะภายในของเขาปั่นป่วน

“เฉินผิงคิดจะฆ่าตัวตายหรือไง?” หูหม่าซือเท้ากระทืบพื้น สีหน้าตื่นตระหนก

“เขากำลังทดสอบความแข็งแกร่งของฉินหลี่” หลี่ชุนเฟิงพูด “กระบวนท่าของฉินหลี่ดิบเถื่อนและหนักหน่วง แทบไม่มีช่องโหว่ให้เฉินผิงโจมตี”

ภายในสนามประลอง สถานการณ์ของเฉินผิงเลวร้ายลงเรื่อยๆ

ดาบของฉินหลี่เคลื่อนที่เร็วเกินสายตามนุษย์ ปราณดาบหลอมรวมเป็นร่างสัตว์อสูรเสือที่พุ่งทะยาน กรามสีแดงเข้มอ้ากว้างเตรียมกัดคอของเฉินผิง

ปราณดาบเสือคำราม ร่างของมันทะยานไปในอากาศ

ดวงตาของเฉินผิงแข็งกร้าวด้วยความมุ่งมั่น รัศมีมารในตัวเขาพวยพุ่งออกมาจนท่วมเส้นเลือด ปกคลุมกระบี่พิฆาตมังกรด้วยหมอกสีดำราวกับจะกลืนกินแสงสว่าง “ดาบมังกรมาร!”

มังกรดำที่ก่อตัวขึ้นจากรัศมีมารพุ่งทะลุเข้าไปปะทะเข้ากับปราณดาบร่างเสือ

ตูม!

คลื่นพลังแผ่กระจายไปทุกทิศทาง เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรถอยกรูด

เมื่อควันจางลง เฉินผิงเซไปข้างหน้า ใบหน้าถอดสี หน้าอกมีรอยยุบขนาดเท่าฝ่ามือ เขาบาดเจ็บสาหัส

ฉินหลี่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว มุมปากกระตุกด้วยความประหลาดใจ

“น่าสนใจ” ฉินหลี่พึมพำพลางเลียเลือดที่ริมฝีปาก “แต่เจ้ายังแกร่งไม่พอ”

ฉินหลี่วางมือสองข้างลงบนดาบ อัดพลังวิญญาณทั้งหมดเข้าไป เปลวเพลิงลุกโชนไปตามเหล็กกล้าจนกระทั่งดาบส่องสว่างราวดวงตะวัน “วิชาดาบผลาญนภา!” ดาบแยกเป็นหลายเล่ม แต่ละเล่มแผ่ความร้อนจนอากาศบิดเบี้ยว

เฉินผิงหรี่ตา เขารู้สึกว่าวิชาดาบนี้รุนแรงกว่าก่อนหน้าอย่างน้อยหลายเท่า หากโดนเข้าไปคงไม่รอดแน่

เหลือแค่วิธีนี้แล้ว!

เขากัดฟันแน่น พลังมังกรแผ่ไปทั่วร่าง เกล็ดทองคำผุดขึ้นบนผิวหนังราวกับเกราะ

พริบตานั้นร่างเกราะทองคำก็ทำงาน ปกคลุมตัวเขาด้วยทองเงาวับตั้งแต่หัวจรดเท้า

หลิงเสวี่ยอ้าปากค้าง น้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ “นั่นเกล็ดมังกรเหรอ?”

แม้แต่ม่อเฉินที่ปกติไม่หวั่นไหวยังชะงัก “หรือเขาจะเป็นทายาทของเผ่ามังกร”

"แบบนี้นี่เอง" ฉินหลี่พูดและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโลภ "เจ้ามีสายเลือดมังกร มิน่าถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้"

การโจมตีของเขาถี่ยิบ ทุกครั้งจะมุ่งเป้าไปที่จุดตายของเฉินผิง

เสียงหนักแน่นดังก้องไปทั่วสนามรบ ราวกับว่าความว่างเปล่าตอบรับเขา

ธนูศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นในมือเฉินผิง ตามคันธนูประดับอักขระสีทองที่เปล่งประกายเป็นระยะ

"นั่น... นั่นมันธนูศักดิ์สิทธิ์!"

"ธนูศักดิ์สิทธิ์! ลือกันว่าเป็นอาวุธที่สังหารเทพได้!"

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่เห็นต่างพากันเอะอะ ความโลภปรากฎบนสีหน้า

ฉินหลี่ก็ตกตะลึงเช่นกัน "ทำไมธนูศักดิ์สิทธิ์ถึงมาอยู่ในมือของเจ้าได้?"

เฉินผิงไม่ตอบ เขาวางนิ้วลงบนสายธนู รัศมีมารผสานกันเป็นลูกศรแสง

"ตาย!" คำนั้นหลุดออกมาจากปากของเฉินผิง

เขาปล่อยนิ้วออก ศรพุ่งออกไป

ในชั่วพริบตานั้น มันพุ่งผ่านสนามรบเข้าหาลูกไฟขนาดมหึมา ท้องฟ้าฉีกขาดเป็นทางยาว