“คุณเฉิน ฆ่าเขาแล้วทำลายที่นี่ซะ ผมไม่เสียใจถ้าผมต้องตาย!” ซู่ชีเม่าบอกเขาด้วยความหนักแน่น
“คุณได้ยินไหม?” เฉินผิงยิ้ม “เขาไม่ได้กลัวที่จะตาย”
“ย๊า!” ผู้อาวุโสสามกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นเตรียมที่จะกระทืบลงไปเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อจบชีวิตของซู่ชีเม่า
ปัง!
ก่อนที่ผู้อาวุโสสามจะทันได้กระทืบเท้าลงไป เฉินผิงก็พุ่งเข้าหาเขาพร้อมกับกระแทกมือลงไปที่อกของผู้อาวุโสสาม เพียงชั่วพริบตา ร่างของผู้อาวุโสสามก็กระเด็นถอยหลังไปชนเข้ากับรูปปั้นทำให้มันแตกละเอียดออกเป็นชิ้นๆ
ซู่ชีเม่าหลับตาเตรียมพร้อมรับความตาย เขารออยู่ครู่หนึ่งแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาลืมตาขึ้นอย่างลังเลแล้วก็พบว่าผู้อาวุโสสามหายไป กลับกลายเป็นเฉินผิงที่ยืนอยู่ตรงนี้แทน
“คุณลุกขึ้นยืนได้อยู่หรือเปล่า? ถ้าได้ก็อย่าแกล้งทำเป็นตายอยู่เลย” เฉินผิงพูดพร้อมกับมองไปที่ซู่ชีเม่า
ซู่ชีเม่ากัดฟันต่อสู้กับความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้นยืน ถึงซี่โครงจะหักแต่ฉันก็ยังขยับได้อยู่น่า
ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสสามก็พยุงตัวเองออกมาจากซากรูปปั้น ใบหน้าเขาซีดขาวเลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาจากปากของเขา
เฉินผิงยกมุมปากยิ้มเย็นชา “ได้เวลาส่งคุณไปตามทางของคุณแล้ว ไม่ว่าคุณจะทำนายเก่งสักแค่ไหนแต่คุณก็ไม่สามารถทำนายได้ว่าตัวเองจะต้องตายวันนี้”
ตึง! ผู้อาวุโสสามคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินผิง
“ได้โปรดอย่าฆ่าผม! เฉียนเฟิงฝังกู่ฉงเอาไว้ในตัวผม ทำให้ผมไม่มีทางเลือกต้องทำตามคำสั่งของเขา ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย ผมสามารถเป็นไส้ศึกให้ได้ถ้าคุณต้องการ ผมยังรู้วิธีปิดและหลบหลีกกับดักของพวกมัน” ผู้อาวุโสสามอ้อนวอนพร้อมกับกอดขาเฉินผิง
เฉินผิงย่นคิ้วที่ได้ยินแบบนั้น ถ้าฉันฆ่าผู้อาวุโสสาม ผู้หญิงพวกนั้นก็คงจะตาย…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...