หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5334

ร่างกายของเขาดำมืดดั่งราตรี พุ่งเข้าไปด้วยความเกลียดชัง

แต่หูหม่าซือก็มองออกในทันใด เขาก้าวเข้าไปแทนที่จะถอยหลังพร้อมเยาะเย้ย "ยังไม่สำนึกอีก" เครื่องรางทองคำสามชิ้นส่องแสงสีทอง

ปราณเซียนแผ่พลังเป็นระลอกคลื่น ขณะที่เครื่องรางหลอมรวมกันเป็นโล่สูงตระหง่านที่สลักอักขระขับไล่ความชั่วร้าย

เปรี๊ยะ!

มีดกระดูกพิษฟันลงบนโล่ทองคำและระเหยเป็นไอ เศษกระดูกแตกกระจายราวกับละอองฝุ่นท่ามกลางแสงสีทอง

โล่ส่งพลังสะท้อนกลับไป เย่าหวู่เซี่ยกระเด็นไปด้านหลัง แขนขาสะบัดไปมาก่อนจะกระแทกเข้ากับประตูวัง เขาทรุดลงตรงนั้นพร้อมกระอักเลือดสีดำเปื้อนบันไดหินอ่อน พลังชีวิตลดลงทุกขณะ

หูหม่าซือหอบหายใจหนักๆ ก้าวเข้ามาช้าๆ เครื่องรางรายล้อมเขาราวกับกลุ่มดาว สายตาเย็นชา “วิญญาณของตระกูลหูหม่าอยู่ที่ไหน”

เย่าหวู่เซี่ยเบิกตากว้างด้วยความเกลียดชังแม้ชีวิตจะแขวนบนเส้นด้าย “จะ...เจ้าจะไม่มีวันพบพวกมัน...พวกมัน...อยู่ที่ตำหนักใหญ่...”

“ตำหนักใหญ่?” ดวงตาของหูหม่าซือหรี่ลง รัศมีของเขาพลุ่งพล่านราวกับพายุ “พูดให้ชัดๆ! อยู่ที่ไหน?”

เย่าหวู่เซี่ยฝืนแรงเฮือกสุดท้ายตอบ เลือดสีดำซึมผ่านฟัน “ที่สำนักย่อยมีแต่ดวงวิญญาณไร้ค่า ส่วนวิญญาณชั้นดีอย่างตระกูลหูหม่าถูกส่งไปที่ตำหนักใหญ่ ส่วนที่ว่าวิญญาณเหล่านั้นถูกดูดพลังหรือยัง... ข้า...ข้าไม่รู้...”

เขาคอพับ รัศมีเริ่มจางหายไป

ความโกรธเกรี้ยวลุกโชนในดวงตาของหูหม่าซือ เขาสะบัดข้อมือขว้างเครื่องรางระเบิดใส่ร่างของเย่าหวู่เซี่ย แรงระเบิดดังกึกก้องไปทั่ววัง เมื่อควันจางลงกลับไม่มีเศษซากเหลืออยู่เลย “ไปตายซะ!” หูหม่าซือถ่มน้ำลาย คำนั้นดังก้องกังวานไปในอากาศ

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังกึกก้องไปทั่ววัง หยูเยว่เดินเซผ่านประตูสีแดงเข้ม เท้าเปล่าลื่นไถลไปบนพื้นหินก่อนจะพุ่งเข้ามา