หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5333

“เฉินผิง กำแหงเกินไปแล้ว!” เย่าหวูจื่อคำราม ดวงตามีประกายบ้าคลั่ง

เขารู้ว่าความตายกำลังใกล้เข้ามา เขาคำรามและผลาญแก่นโลหิตของตัวเอง พลังสีดำระเบิดออก รัศมีขยายจนอากาศสั่นสะเทือน

ดาบกระดูกขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมสิบห้าเมตร สร้างร่องรอยปราณมารขณะที่ฟันเข้าหาเฉินผิงเป็นวงกว้าง

ท้องฟ้ามืดมิดเมื่อดาบฟาดฟัน ราวกับมิติถูกปราณมารกลืนกิน

สายตาของเฉินผิงแข็งกร้าว “วิชาต่ำต้อยเช่นนี้ ยังจะกล้าเอามาใช้อีกหรือ?”

พลังมังกรพุ่งพล่านไปทั่วร่าง เปลวเพลิงบนกระบี่พิฆาตมังกรลุกไหม้รุนแรง

“มังกรเพลิงทะยาน!” เขาคำรามและพุ่งเข้าไป

มังกรไฟบินออกจากกระบี่ ปากอ้ากว้าง กลืนกินปราณมารของเย่าหวูจื่อ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ดาบกระดูกยักษ์

เปรี้ยง!

ดาบหักเป็นสองท่อน รอยหักไหม้เป็นสีดำสนิท

มังกรไฟไม่หยุด มันพุ่งเข้าใส่อกของเย่าหวูจื่อราวกับดาวตก

ละอองเลือดสีดำกระจายไปทั่วพื้น

ตรงจุดที่เลือดหยดลงมา เศษกระดูกจะส่งเสียงฟู่และยุบลงเป็นหลุมเมื่อถูกคราบเลือดกัดกร่อน

เย่าหวูจื่อลอยละลิ่วเหมือนว่าวสายขาด พุ่งชนหน้าผาหินอย่างแรงก่อนจะไถลลงพื้น รัศมีแผ่วเบา พลังชีวิตเลือนราง

เฉินผิงก้าวเดินช้าๆ ปลายกระบี่พิฆาตมังกรแตะลำคออีกฝ่าย ดวงตาของเขาเย็นเฉียบ “บอกมา วิญญาณคนตระกูลหูหม่าที่แกขโมยมาอยู่ที่ไหน?”

เขายื่นฝ่ามือทั้งสองไปข้างหน้า ตาข่ายเครื่องรางพุ่งเข้าหาเย่าหวู่เซี่ยจนไม่มีที่ให้หลบ ทันใดนั้นเครื่องรางสีแดงเลือดก็ผุดขึ้นมาบนมือหูหม่าซือ อักขระพุ่งพล่านด้วยเปลวเพลิง

"เครื่องรางเพลิงเผาฟ้า!"

เครื่องรางกลายเป็นเพลิงนรก ผสานเข้ากับตาข่ายและกลายเป็นเตาเพลิง

เปลวเพลิงแผดเผาปราณมารในขณะที่เสียงกรีดร้องของเย่าหวู่เซี่ยดังจากภายใน เสียงโหยหวนทรมาน

เย่าหวู่เซี่ยสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่และตะเกียกตะกายขึ้นมาถึงขั้นเซียนโลการะดับแปด เพื่อสู้กับหูหม่าซือ ซึ่งตอนนี้อยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับเก้า และใช้เครื่องรางที่กลืนกินปราณมารได้ แต่เขาก็ไม่ต่างกับสัตว์ที่ถูกต้อนจนมุม รอยแผลบนร่างกายสาหัส พลังสีดำไหลซึมออกมาจากขุมขน ดิ้นรนเอาชีวิตรอดทุกลมหายใจ

"พอกันที! เจ้าต้องลงนรกไปกับข้า!" เย่าหวู่เซี่ยกู่ร้องด้วยความสิ้นหวัง

พลังสีดำระเบิดออกด้านนอกและสร้างช่องโหว่บนตาข่ายเพลิง เย่าหวู่เซี่ยพุ่งออกมาจากช่องนั้นราวกับลูกธนู มีดสั้นกระดูกอาบยาพิษปรากฏขึ้นในมือของเขา ขณะที่แทงตรงไปยังหัวใจของหูหม่าซือ