หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5332

ผลึกสีแดงเข้มขนาดเท่ารถม้ากระพริบบนหลังคาวัง สูบฉีดปราณมารเข้าสู่หุบเขา ราวกับหัวใจส่งพิษผ่านเส้นเลือด

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรระดับสูงของตำหนักวิถีมารหลายร้อยคนในชุดคลุมสีดำเดินวนเวียนอยู่ในลาน เจตจำนงสังหารของพวกเขามากกว่าพวกสมุนที่เฉินผิงและหูหม่าซือเพิ่งฆ่าไปมาก

ทว่ามีสองคนที่มากกว่าใครๆ เย่าหวู่เซี่ยและเย่าหวูจื่อที่ยืนอยู่แถวหน้า

เย่าหวู่เซี่ยสังเกตเห็นบางอย่าง เขาหันไปทางปากทางเข้าหุบเขา

ทันทีที่เห็นผู้บุกรุก ดวงตาก็ดูกังวลก่อนจะเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น “เฉินผิง? หูหม่าซือ? กล้าดียังไงถึงเข้ามาหาพวกเราถึงที่”

ใบหน้าของเย่าหวูจื่อบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย เขายกดาบสีขาวราวกระดูกขึ้น คมดาบมีละอองหมอกสีดำ “ครั้งที่แล้วเจ้ารอดมือไปได้ ครั้งนี้ข้าจะบดขยี้ร่างของเจ้าให้เป็นเถ้าถ่าน แล้วป้อนวิญญาณของเจ้าให้เป็นอาหารดาบของข้า”

หูหม่าซือตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะเย้ยหยัน เครื่องรางนับสิบหมุนวนอยู่เบื้องหน้า อักขระเปล่งประกาย พลังวิญญาณแผ่ออกไปเป็นระลอก “เลิกปากดีเถอะ ส่งวิญญาณทุกดวงของตระกูลหูหม่าที่เจ้าเก็บไว้มาซะ ไม่อย่างนั้นข้าจะถล่มหุบเขากระดูกโลหิตให้ราบคาบ แล้วปล่อยให้สายลมพัดพาศพของเจ้าปลิวไป!”

“วิญญาณของตระกูลหูหม่า?” เย่าหวู่เซี่ยพูดพร้อมแสะยิ้ม “วิญญาณพวกนั้นถูกกลั่นเป็นยาไปนานแล้ว เจ้ามาช้าเกินไป ยอมแพ้ซะแล้วข้าจะให้เจ้าตายสบาย”

คำเยาะเย้ยนั้นยิ่งทำโทสะคุกรุ่น หูหม่าซือคำราม เครื่องรางเปล่งแสงจ้าจนปกคลุมหน้าผาด้วยสีทอง “งั้นก็ตายซะ!”

เขาพุ่งไปข้างหน้าราวกับสายฟ้าฟาด ขว้างเครื่องรางระเบิดและเครื่องรางขับไล่มารออกไป ก่อตัวเป็นกำปั้นทองคำขนาดมหึมา แต่ละหมัดใหญ่พอที่จะทำลายป้อมปราการได้ ทั้งสองหมัดเล็งตรงไปที่เย่าหวู่เซี่ย

"วิชากระจอก" สายตาของเย่าหวู่เซี่ยแข็งกร้าว พายุหมุนสีดำปะทุขึ้นรอบตัวเขา กลายเป็นโล่กระดูกที่สูงยิ่งกว่าประตูเมือง พื้นผิวโล่เต็มไปด้วยปราณมารเย็นยะเยือก

เคร้ง!