หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5331

เฉินผิงพุ่งผ่านความโกลาหล ร่างของเขาเห็นเพียงภาพเลือนราง

ทุกครั้งที่แทงและฟันจะเข้าเป้าอย่างแม่นยำ ตรงเข้าที่ช่องโหว่ที่เล็กที่สุดในแนวป้องกัน

บางครั้งเขาไม่ได้ใช้กระบี่พิฆาตมังกรด้วยซ้ำ แค่สะบัดข้อมือเบาๆ ยิงพลังวิญญาณสีทองเข้าเชือดคออย่างง่ายดาย

ไม่นานทั้งค่ายก็เงียบสงัด หลายสิบร่างนอนแน่นิ่งบนพื้น และแท่นบูชาโครงกระดูกยังคงมีแสงสีเขียวกระพริบ

เฉินผิงก้าวไปยังแท่นบูชา สายตาอ่อนลงขณะมองดวงวิญญาณที่ดิ้นรนอยู่ภายใน

วิญญาณเหล่านั้นแตกสลายไปแล้ว กว่าครึ่งคลั่งเพราะความเจ็บปวด แทบไม่เหลือสติปัญญาใดๆ

เขาปล่อยพลังวิญญาณสีทองลงสู่หินอย่างแผ่วเบา

อักขระปราณมารแตกสลายราวกับเศษแก้ว โซ่ตรวนหลุดออกไป ดวงวิญญาณที่ได้รับอิสระลอยขึ้นสู่เบื้องบนเป็นละอองสีเงิน สลายหายไปในอากาศราวกับจะเอ่ยขอบคุณเขา

“สู่สุคติ” เฉินผิงพึมพำ ความเมตตาช่วยดับไฟโทสะที่ลุกโชนในตาเขา

เขาหันหลังจากแท่นบูชาที่พังทลายและพุ่งเข้าใส่แนวไม้ วิ่งไปยังจุดนัดพบที่ตกลงไว้กับหูหม่าซือ

ใต้ต้นไม้ที่ใหญ่พอจะบดบังบ้านทั้งหลัง หูหม่าซือรออยู่ เท้าของเขายืนท่ามกลางศพเป็นสิบ เครื่องรางไหม้เกรียมยังคงติดอยู่บนชุดของศพ และความโกรธเกรี้ยวปรากฎบนใบหน้าของเขา

“เป็นยังไงบ้าง” เฉินผิงถามพลางมองศพคนตายและรอคำตอบ