หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5331

เฉินผิงพุ่งผ่านความโกลาหล ร่างของเขาเห็นเพียงภาพเลือนราง

ทุกครั้งที่แทงและฟันจะเข้าเป้าอย่างแม่นยำ ตรงเข้าที่ช่องโหว่ที่เล็กที่สุดในแนวป้องกัน

บางครั้งเขาไม่ได้ใช้กระบี่พิฆาตมังกรด้วยซ้ำ แค่สะบัดข้อมือเบาๆ ยิงพลังวิญญาณสีทองเข้าเชือดคออย่างง่ายดาย

ไม่นานทั้งค่ายก็เงียบสงัด หลายสิบร่างนอนแน่นิ่งบนพื้น และแท่นบูชาโครงกระดูกยังคงมีแสงสีเขียวกระพริบ

เฉินผิงก้าวไปยังแท่นบูชา สายตาอ่อนลงขณะมองดวงวิญญาณที่ดิ้นรนอยู่ภายใน

วิญญาณเหล่านั้นแตกสลายไปแล้ว กว่าครึ่งคลั่งเพราะความเจ็บปวด แทบไม่เหลือสติปัญญาใดๆ

เขาปล่อยพลังวิญญาณสีทองลงสู่หินอย่างแผ่วเบา

อักขระปราณมารแตกสลายราวกับเศษแก้ว โซ่ตรวนหลุดออกไป ดวงวิญญาณที่ได้รับอิสระลอยขึ้นสู่เบื้องบนเป็นละอองสีเงิน สลายหายไปในอากาศราวกับจะเอ่ยขอบคุณเขา

“สู่สุคติ” เฉินผิงพึมพำ ความเมตตาช่วยดับไฟโทสะที่ลุกโชนในตาเขา

เขาหันหลังจากแท่นบูชาที่พังทลายและพุ่งเข้าใส่แนวไม้ วิ่งไปยังจุดนัดพบที่ตกลงไว้กับหูหม่าซือ

ใต้ต้นไม้ที่ใหญ่พอจะบดบังบ้านทั้งหลัง หูหม่าซือรออยู่ เท้าของเขายืนท่ามกลางศพเป็นสิบ เครื่องรางไหม้เกรียมยังคงติดอยู่บนชุดของศพ และความโกรธเกรี้ยวปรากฎบนใบหน้าของเขา

“เป็นยังไงบ้าง” เฉินผิงถามพลางมองศพคนตายและรอคำตอบ

ปราณดาบปะทุ และเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็กลายเป็นเถ้าถ่าน เขาไม่ยั้งมือ ไม่มีความเมตตา มีเพียงกระบี่ที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้

ยิ่งเข้าใกล้สถานที่ชื่อหุบเขากระดูกสีเลือด กลิ่นคาวก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น หมอกเลือดเริ่มลอยต่ำลงสู่พื้นจนแสงตะวันเป็นสีแดง

ไม่ช้ารอยเลือดสีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นใต้รองเท้าของพวกเขา ไม่ใช่ธารน้ำแต่เป็นแม่น้ำเลือดที่แข็งตัวเมื่อนานมาแล้ว ทุกย่างก้าวจะส่งเสียงกร๊อบคล้ายเหยียบกระจก

สมกับเป็นหุบเขากระดูกโลหิต ปกคลุมด้วยโครงกระดูกขาวโพลน ถนนสีขาวทอดยาวจากพื้นหุบเขาไปจนถึงหน้าผา ราวกับมีเทพวิปลาสใช้ขากรรไกรยักษ์สร้างเส้นทางนี้

ตลอดแนวผาฝั่งตรงข้าม มีศพแห้งเหี่ยวห้อยอย่างน่าสะพรึงกลัว ปากอ้าค้างตลอดเวลา เบ้าตาเบิกกว้าง ราวกับยังคงกรีดร้องก่อนตาย

และตรงใจกลางหุบเขาอันดำมืดคือวังสีดำทะมึน พื้นผิวเต็มไปด้วยอักขระที่กระพริบแสงสีแดงเข้มเป็นระยะ