หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5330

เขาไม่ได้เร่งรีบ ตอนแรกเขาส่งปราณสัมผัสออกไป แผ่ขยายการรับรู้ จับทุกเสียงกระซิบของทุกการเคลื่อนไหว จากนั้นจึงเคลื่อนที่ แสงสีทองดิ่งสู่ห้วงลึกของหุบเขาลมดำ

ทัศนวิสัยลดลงเหลือเพียงเก้าเมตร ป่าจมหายไปในเงามืดและเงาต้นไม้คดเคี้ยว

เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังมาจากทุกทิศทาง บางตัวเสียงต่ำๆ บ้างก็เสียงแหลมสูง ผสานกับเสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับมีวิญญาณอาฆาตเฝ้ามองจากความมืด

เฉินผิงใช้วิชาท่าเท้าประกายไฟพุ่งผ่านป่า เมื่อกิ่งไม้แห้งแตกลงไปเบื้องล่าง มันก็หายไปพร้อมเสียงโครมครามในชั่วพริบตาต่อมา

ดวงตาของเขาคมกริบดุจเหยี่ยวล่าเหยื่อ จับจ้องทุกอย่างทั้งใบไม้ปลิวหรือเงาที่สั่นไหวแม้ไม่มีลม

พลังวิญญาณแล่นผ่านประสาทสัมผัสของเขา เขากระโดดขึ้นไปบนยอดไม้และมองลอดผ่านใบไม้ เบื้องล่างคือค่ายพักแรมที่ตั้งอยู่ในหุบเขาแคบๆ

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรชุดดำจากตำหนักวิถีมารหลายคนกำลังฝึกฝน ฟาดฟันดาบสีขาวราวกระดูกที่แกะสลักจากซากสัตว์อสูร ทุกครั้งที่ฟันจะแฝงพลังสีดำ

สีหน้าของพวกเขาดุจสัตว์ป่า ดวงตากระหายเลือดภายใต้หมวกคลุม ขณะที่ปราณมารโอบล้อมร่างกาย เห็นได้ชัดว่าใช้วิชาบำเพ็ญเพียรมารของตำหนักวิถีมาร

ตรงกลางมีแท่นบูชาตั้งตระหง่าน เป็นกองโครงกระดูกสูงเก้าเมตร เปลวเพลิงสีเขียวมรกตลุกโชน และเหนือยอดแหลมมีหมอกสีเขียวหนาทึบหมุนวน

ภายในหมอกนั้น เงานับไม่ถ้วนกำลังคร่ำครวญและฉีกกระชากกรงขัง ดวงวิญญาณที่ถูกดึงจากร่างผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกสังหาร ถูกจองจำไว้เพื่อทำพิธีกรรมต่ำช้า

ริมฝีปากของเฉินผิงแสยะยิ้ม

รัศมีสีทองรอบตัวเขาลุกโชน สว่างจนแผดเผาความมืด ในขณะเดียวกันจิตสังหารในดวงตาของเขาก็พลุ่งพล่าน

รัศมีผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นถูกขังพร้อมกับวิญญาณ พวกตำหนักวิถีมารสังหารและฉีกดวงวิญญาณของพวกเขาจากร่างเพื่อใช้ฝึกวิชามาร เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัย

ฟุ่บ!

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรชุดดำโจมตีกลับไป มีดกระดูกที่ส่งกลิ่นอายของปราณมารลอยวงโค้งไปยังลำคอและหัวใจของเฉินผิง ค่ายกลของพวกเขาผสานกันด้วยปราณมารที่ปกคลุมค่าย

เสียงหัวเราะของเฉินผิงเย็นชา พลังมังกรไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดของเขา และกระบี่พิฆาตมังกรก็เบ่งบานด้วยเปลวเพลิงสีทอง

“พวกแกถึงฆาตแล้ว” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม เคลื่อนไหวเร็วเกินกว่าที่มนุษย์จะมองทัน พุ่งเข้ามากลางศัตรูราวภาพลวงตา

กระบี่พิฆาตมังกรแทงออกไป เปลวเพลิงสีทองซัดสาดราวกับคลื่นยักษ์ เสียงกรีดร้องดังระงม ขณะที่เสื้อผ้าและเนื้อหนังปลิวว่อน

ปราณมารที่เคยปกคลุมสลายหายไปในชั่วพริบตาที่สัมผัสไฟของเฉินผิง

ศัตรูคนหนึ่งฟาดฟันดาบกระดูก อาวุธนั้นส่งเสียงและแตกร้าว แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เปลวเพลิงลุกท่วมแขนเสื้อและกลืนกินเขาทั้งเป็น เหลือเพียงซากควันขโมงที่หล่นลงพื้น