หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5329

เธอดึงปกเสื้อขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แก้มแดงระเรื่อด้วยความอาย

ทุกช่วงเวลาที่เธออยู่กับเฉินผิงสะท้อนไปทั่วร่าง ราวกับความเจ็บปวดแสนหวานที่ทำเอาตัวสั่นระริก

เฉินผิงรู้ว่าเธออยู่ไม่สุข จึงปัดผมที่ปรกหน้าผากของเธอ “หลังจัดการธุระที่หุบเขาลมดำเสร็จ ผมจะกลับมาทันที พักผ่อนอยู่ที่นี่ ทำใจให้สงบ กลับมาแล้วผมจะคลายความร้อนรนให้คุณ”

สีแดงเข้มเบ่งบานบนแก้มของหลิงเสวี่ย ขึ้นมาถึงปลายหู

เธอรู้ว่าหากไม่ตั้งใจบำเพ็ญเพียรจะเป็นปัญหา จึงพยักหน้ารับแม้แววตาจะเจ็บปวด “ขอให้ทั้งสองคนกลับมาอย่างปลอดภัย”

เฉินผิงลูบผมเธอพร้อมยิ้มอ่อนโยน ทันทีที่หันกลับไป ความเอ็นดูในสายตาเขาก็กลายเป็นความมุ่งมั่น

หูหม่าซือรออยู่ข้างนอกพลางยิ้มแย้ม “ไปกันเถอะ ยิ่งปล่อยตำหนักวิถีมารไว้นานยิ่งไม่ใช่เรื่องดี”

ทั้งสองสบตากัน พลังวิญญาณแผ่กระจายรอบตัว ใช้วิชาท่องเวหาพาร่างของพวกเขาทะยานขึ้นเบื้องบนดุจดาวหางคู่ มุ่งหน้าสู่หุบเขาลมดำซึ่งตั้งอยู่ที่ชายขอบของชั้นห้า

หลิงเสวี่ยเฝ้ามองจนกระทั่งทั้งสองหายลับไปในเมฆ มือข้างหนึ่งกดลงบนแก้มที่ร้อนผ่าวของเธอ เธอกระซิบซ้ำๆ “ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัย”

หุบเขาลมดำแผ่ขยายตามขอบด้านนอกของชั้นห้า ดินแดนรกร้างที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกควันสีเขียวเข้มทั้งปี คืบคลานไปด้วยสัตว์อสูรที่น้อยคนจะกล้ารบกวน

เฉินผิงและหูหม่าซือใช้ความเร็วเต็มกำลังเหาะข้ามเมืองและป่า สามวันต่อมาพวกเขาก็ลอยอยู่เหนือรอบนอกหุบเขาลมดำและฟังเสียงลมแรง

“หูหม่าซือ เราจะแยกทางกัน ไปทางหุบเขาด้านซ้าย ส่วนผมจะสำรวจป่าทางขวา แล้วกลับมาเจอกันที่นี่ภายในหนึ่งชั่วโมง” เฉินผิงสั่งอย่างเฉียบขาด

“ตกลง!”

หูหม่าซือสะบัดเครื่องรางสีแดงเลือดสามชิ้นจากแขนเสื้อ แต่ละชิ้นสลักอักขระสีแดงที่ส่องประกายด้วยพลังวิญญาณ

เขาโยนมันขึ้นฟ้าพลางร่ายคาถาเบาๆ เครื่องรางเหล่านั้นกลายเป็นแสงสีเหลืองที่ฉีกกระชากหมอกพิษ ทิ้งร่องรอยแสงเป็นทางยาวไว้ หูหม่าซือพุ่งตามแสงไป เงาของเขาถูกหมอกกลืนหายไปในพริบตา

เฉินผิงสูดหายใจเข้าช้าๆ พลังมังกรของเขาเคลื่อนไหว เกล็ดสีทองอร่ามแผ่ขยายจากข้อมือถึงข้อศอก และโล่แสงดันหมอกพิษให้ห่างจากตัวเขาหนึ่งเมตร