หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5336

"เครื่องรางโลหิต: ฟ้าถล่ม!"

หูหม่าซือขว้างเครื่องรางออกมา มันระเบิดเป็นลำแสงสีแดงเข้มพุ่งลงมา ฉีกห้วงมิติจนขาดวิ่น

ดวงตาของเตี้ยนจู่เบิกกว้าง เขาหมุนตัวและใช้พลังสีดำสร้างโล่ยักษ์ที่ปกคลุมไปด้วยอักขระ

โล่ที่สลักด้วยอักขระชั่วร้ายแผ่รัศมีเย็นยะเยือกราวสุสาน

เปรี้ยง!

ลำแสงสีแดงเข้มพุ่งเข้าใส่โล่ เตี้ยนจู่เซถอยหลัง กระดูกสีขาวแตกละเอียดใต้รองเท้า “ขั้นเซียนโลกา ระดับเก้า? ระดับพลังของเจ้าสูงขนาดนี้เชียวหรือ”

เขาเคยเห็นหูหม่าซือตอนอยู่ที่เมืองเจี่ยนเชิง ตอนนั้นหูหม่าซือเพิ่งมาถึงขั้นเซียนโลกา แต่ตอนนี้กลับไปถึงขั้นเซียนโลการะดับเก้าแล้ว

เตี้ยนจู่ไม่รู้ความจริง หูหม่าซือคือวิญญาณที่กลับมาเกิดใหม่ ขอแค่พลังวิญญาณเสี้ยวเดียวกลับคืน ระดับของเขาจะพุ่งขึ้นอย่างก้าวกระโดด

“ต้องขอบคุณเจ้า!” หูหม่าซือหัวเราะ “พลังของข้ากลับคืนอย่างสมบูรณ์”

เขาก้าวไปข้างหน้า เครื่องรางหลากชนิดลอยรอบตัว ทั้งเครื่องรางหิมะที่มีฤทธิ์แช่แข็ง อีกชิ้นหนึ่งคือเครื่องรางอัสนี พร้อมกับเครื่องรางศิลาที่ยิงก้อนหินออกมาจากความว่างเปล่า เตี้ยนจู่หลบไปมาใต้การโจมตีโหมกระหน่ำ

เฉินผิงร่ายรำ เครื่องรางและกระบี่พิฆาตมังกรเคลื่อนไหวสอดคล้องเป็นจังหวะเดียวกัน ล้อมเตี้ยนจู่แน่นหนาจนแทบไม่มีที่ให้หลบ

กระบี่ของเฉินผิงเร็วกว่าความคิด ทุกครั้งที่แทงจะเล็งจุดอ่อน เปลวเพลิงแผดเผาปราณมารของเตี้ยนจู่ เครื่องรางของหูหม่าซือพลิกผัน เดี๋ยวก็โจมตีด้วยค้อน เดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นเป็นโซ่ บังคับให้เตี้ยนจู่ต้องป้องกันทุกด้านโดยไม่ได้พักหายใจ

เตี้ยนจู่ผู้เป็นเซียนโลการะดับเก้ารู้สึกถึงสถานการณ์ที่เริ่มเปลี่ยน เข้าใกล้ความเพลี่ยงพล้ำมากขึ้นเรื่อยๆ

เพลิงสีทองซัดสาดพลังสีดำของเขาราวกับคลื่นยักษ์ ตามมาด้วยเครื่องรางสีแดงเข้ม ภายใต้การโจมตีของทั้งสอง พลังสีดำที่ปกป้องเตี้ยนจู่สลายเป็นควัน เสื้อคลุมของเขาฉีกขาดเผยให้เห็นผิวที่เหี่ยวเฉาหุ้มกระดูก รอยดำลามไปทั่วผิวซีดๆ ดูผิดมนุษย์

กำแพงพลังช่วยให้รอดพ้นมาได้ แต่รอยแผลตื้นๆ ก็ยังปรากฎที่ข้อศอกและหน้าผาก ชายทั้งสองปกคลุมไปด้วยเขม่าควันและคราบเลือดของตัวเอง

โชคดีที่ระดับพลังสูงพอจนรอดมาได้

หูหม่าซือคายดินออกจากปาก “เจ้าบ้านั่นระเบิดตัวเอง คงกะไม่ให้เราได้อะไรเลย”

เขาใช้แขนเสื้อเช็ดปากและแสยะยิ้มใส่หลุมลึก

สายตาของเฉินผิงหันไปมองวังที่หลังคาหายไปครึ่งหนึ่ง เสาภายในโอนเอียง “เราอยู่ต่อไม่ได้แล้ว เสียงระเบิดคงดังพอที่ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนในรัศมีใกล้เคียงได้ยิน เราต้องไปเดี๋ยวนี้”

หูหม่าซือพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “จนขนาดนี้แล้ว ข้าก็ยังหาวิญญาณของตระกูลไม่เจอ”